Wie is John Textor, baas boven baas bij RWDM? ‘Ambitieus en beleefd, maar ook naïef’

Nu eigenaar John Textor (gewezen) voorzitter Thierry Dailly aan de kant heeft geschoven bij promovendus RWDM, is de Amerikaanse multimiljonair alleenheerser in het Edmond Machtensstadion. Een portret van een cultskater die Tupac tot leven bracht en zich na een hobbelig businessparcours verwoed op voetbalclubs stortte.

Tampa, 1978. In de stad aan de Golfkust van Florida schieten skateparken als paddenstoelen uit de grond. Het zijn de gouden dagen van de opkomende skatesport, en Tampa is een van haar pionierssteden.

Een jonge god in de skatewereld van dat moment luistert naar de naam Rodney Mullen. De tiener strijkt neer in Tampa om er deel te nemen aan freestylewedstrijden, de categorie waarvan de 35-voudige wereldkampioen vandaag beschouwd wordt als absolute grondlegger. De kickflip, darkslide of heelflip: het zijn tricks die stuk voor stuk op het conto van Mullen staan.

Hoofdwonde

De skatester-in-wording trekt op een broeierige julidag voor de ‘Pepsi Skateboard Team Challenge’ van geboortestad Gainesville naar Tampa – quasi een thuismatch voor Mullen. In zijn geliefkoosde freestylediscipline lijkt niemand hem een strobreed in de weg te gaan leggen, op een met blonde lokken skatend leeftijdsgenootje uit Missouri na. Zijn naam: John Textor.

“Hij was een veelbelovend skater, maar is quasi noodgedwongen gestopt nadat hij een hoofdwonde had opgelopen bij een val”, zegt Matt Slater, die als voetbaljournalist bij The Athletic en voorheen BBC Textor al enkele keren kon spreken.

“Ik denk ook wel dat hij door die blessure is beginnen na te denken over welk pad hij wou bewandelen, en de ondernemersmicrobe zat altijd al in zijn lichaam.”

Tupac

Voordat Textor zijn pijlen op voetbalclubs begint te richten, verwerft hij naam en faam – en vooral bakken cash – in de wereld van de special effects, virtual reality en sportstreaming.

Na een paar avonturen bij bedrijfjes die rond de eeuwwisseling proberen mee te surfen op de internetboom - met wisselend succes, trouwens - is Textor in 2006 een van de ondernemers die het specialeffectsbedrijf van succesregisseur James Cameron opkoopt.

Op die manier heeft Textor een hand in de Oscar voor beste visuele effecten die de romantische fantasyprent ‘The Curious Case of Benjamin Button’ in 2009 in de wacht sleept - om maar één van de zeven Oscarsuccessen van de onderneming te noemen. Drie jaar nadien maakt het bedrijf furore met een hologram van rapicoon Tupac op het Amerikaanse festival Coachella, maar niet veel later gaat het overkop en wordt Textor vervolgd (maar ook weer vrijgesproken).

“Dat bedrijf – Digital Domain – is op korte tijd enorm gegroeid. Er werd zelfs openbaar geld in gepompt (door de staat Florida, red.)”, weet Slater.

“Toen de onderneming failliet ging, zijn investeerders gerechtelijk achter hem aan gegaan. Uiteindelijk werd Textor in het gelijk gesteld, maar het hele verhaal – dat best groot nieuws was in de States – heeft sporen bij hem nagelaten.”

‘Meerwaarde creëren’

Vallen en weer opstaan: het is een constante in de loopbaan van Textor. Na de juridische strubbelingen herleeft hij financieel dankzij een fusie tussen een van zijn bedrijven en het sportstreamingplatform fuboTV.

Als volleerd zakenman lanceert hij de streamingdienst op de New York Stock Exchange wanneer fuboTV maar liefst 8 miljard dollar waard is. Niet veel later vertrekt Textor als topman – met flink gevulde zakken.

“Typisch Textor”, reageert Slater. “Hij is een grote believer van het kapitalisme en zit vol grootse ideeën. Hij wil ergens zoveel mogelijk middelen in steken om het daarna door te verkopen. Dat betekent ook dat hij niet geïnteresseerd is in een familieimperium uit te bouwen, hij wil meerwaarde creëren in zijn merken en hecht veel geloof aan de (tijdelijke) kracht van aandeelhouders.”

Een klein voetbalimperium van de grond krijgen is nochtans waar Textor vandaag mee bezig is. Op minder dan twee jaar tijd wist de Amerikaan – in chronologische volgorde – 40 procent aandelen te vergaren bij de Premier League-club Crystal Palace, gevestigd in het zuiden van Londen, 90 procent bij traditieclub uit Rio de Janeiro Botafogo, en 80 procent bij zowel RWDM als Lyon, een van de succesvolste teams uit de Franse voetbalgeschiedenis.

Jeugd

Matt Woosnam, net als Slater actief bij The Athletic, houdt ‘zijn’ Crystal Palace al jarenlang onder een vergrootglas en maakte vanop de eerste rij mee hoe Textor twee jaar geleden mede-aandeelhouder werd van de club (die hij samen met enkele zwaargewichten uit de financiële sportwereld in handen heeft).

“Ik denk dat er niet per se iets is dat de vier clubs aan elkaar bindt”, zegt Woosnam. “Behalve dan de voetbalcontext van hun ligging.”

Zuid-Londen staat te boek als hotspot voor jong voetbaltalent, terwijl Brazilië (Botafogo) van oudsher en Frankrijk (Lyon) in de recente decennia een kweekvijver voor jong voetbalgeweld zijn. Ook Brussel en bij uitbreiding België hebben, zeker sinds de ‘Gouden Generatie’, een patent op met talent begiftigde voetballertjes.

“Bij Palace wordt sinds de komst van Textor in ieder geval duidelijk de kaart van de jonge spelers getrokken”, aldus Woosman. “Daar zit een businessidee achter: jonge spelers zijn goedkoper en eenmaal voldoende ontwikkeld, kan je ze met veel winst doorsluizen naar andere teams. Die opbrengst investeer je weer verder in de eigen clubs.”

Tegelijkertijd kunnen die jeugdproducten bij andere clubs in het netwerk gestald worden. Kijk maar naar de vele Braziliaanse namen die RWDM dit seizoen kampioen in 1B maakten, of de Ierse Jake O’Brien, die door Crystal Palace uitgeleend wordt aan de Molenbekenaren en dit seizoen het mooie weer maakte in de verdediging van RWDM. “België is bovendien aantrekkelijk door de lage loonlasten voor jonge voetballers”, voegt Woosman toe.

Die focus op de jeugd is niet geheel toevallig, zegt ook Slater. “Na de moeilijkheden met Digital Domain begon Textor zich via zijn zoon te concentreren op voetbal. Die jongen kon wel voetballen – geen prof, maar ook niet de eerste de beste." Het gevolg: Textor begon wat te investeren in het amateurteam in Florida waar zijn zoon voetbalde en leerde er de kneepjes van het vak.

Bij Crystal Palace pompte Textor ook al heel wat centen in een nieuw trainingscomplex voor de jeugdacademie. Ook in het RWDM-verhaal klopt de Amerikaan zich op de borst met investeringen in de infrastructuur.

“Maar hoewel Crystal Palace het de afgelopen seizoenen behoorlijk heeft gedaan, heerst er bij een groot deel van de harde supporterskern ontevredenheid over Textor”, vertelt Woosman. “Er leeft de vrees dat de voetbalholding van Textor die de vier clubs bezit (Eagle Football, red.) de identiteit van de lokale gemeenschapsclub die Palace is, in gevaar brengt. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het wantrouwen in het multiclubmodel.”

‘Verwarren’

Die scherpe confrontatie met ontevreden fans is een koude realiteit voor Textor – straks mogelijk ook in Molenbeek. De ultra's van RWDM dreigden na het opzijschuiven van Thierry Dailly immers al met een wedstrijdboycot.

“Toegegeven: het is allemaal nog wat messy”, zegt Slater. “Bij Palace en ook bij Botafogo is de relatie met de fans niet wat ze moet zijn, bij Lyon ligt het intern overhoop (Textor stuurde ook daar de voorzitter de laan uit, red.) en loopt het sportief niet, en nu begint het ook te spannen bij RWDM. Maar zulke overnameprocessen vragen nu eenmaal tijd, Textor moet de structuren nog uitbouwen. En ik heb wel het gevoel dat hij het meent – die clubs zijn geen speelgoed voor hem. Toen hij zijn intrede maakte bij Crystal Palace, verraste Textor mij met zijn kennis over de club.”

Textor houdt dan ook van het spelletje, weet Slater. “Hij spreekt er met passie over. Zo staat hij ook in het leven: energiek en positief, heel beleefd ook, maar soms misschien een tikkeltje naïef. Dat de fans van de kleinste club die hij runt – en ook gewoon een kleine club in België – nu boos zijn, zal hem waarschijnlijk in verwarring brengen.”

Toch zal de ambitie van Textor daardoor niet afnemen, voorspelt Slater. “Hij wíl winnen, maar hij wil ook de mensen die hij vertrouwt meenemen naar zijn clubs. Ik denk dus niet dat hij Dailly aan de kant wou schuiven, maar dat hij om bepaalde redenen aanvoelde dat het voor het functioneren van de club niet anders ging.”

De toorn van de supporters zal waaghals Textor, zijn skateverleden indachtig niet vies van een risico, wel op de koop toe nemen.