Film: Elle

Hij laat graag blote tieten zien in zijn films. Hij schreef filmgeschiedenis met het shot in Basic instinct waarin Sharon Stone even haar paradijs laat zien. Hij houdt van een vleug provocatie. Dat is allemaal waar. Ook waar is dat zijn films (Turks fruit, RoboCop, Total recall) zo goed als nooit vervelen en de subtekst altijd opwindend is. Hollywood liet hem vallen als een baksteen toen hij in Showgirls en Starship troopers de subversieve kant opging. Maar als een kat met negen levens dook hij vorig weekend op in de competitie van het Festival van Cannes met de duivels ambigue Franse thriller Elle. Filmkoningin Isabelle Huppert speelt de bazin van een gamebedrijf, die het ook in haar privéleven niet kan laten om de lakens uit te delen en bijna alle middelen goed vindt om haar doel te bereiken. Door niets laat Michelle zich uit het lood slaan, zelfs niet door een gemaskerde man die haar meermaals verkracht. Ze staat telkens recht alsof er niets is gebeurd. Zelfverzekerd weet ze dat ze uiteindelijk wel zal winnen. De confrontatie met een ernstige tegenstander lijkt haar meer te interesseren en amuseren dan de ontmaskering van de misdadiger. Soms kijk je naar pure Claude Chabrol, soms naar pulp met een kinky, pyschoseksueel randje. Het scenario is gebaseerd op het boek Oh... van Philippe Djian. De spanning komt voort uit de complexe plot met de nodige verrassingen, maar minstens evenveel uit de volgehouden ambiguïteit. Onze heldin houdt er vreemde fantasieën op na, draagt een obscuur verleden met zich mee en is zelf niet vies van geweld. Op elk moment kan de situatie ontsporen. Van een beetje sensatie blijf je wakker. Hopelijk laten Bazig instinct 2 of een variant op Showgirls met Huppert als showrunner niet lang op zich wachten. De cinema is beter af met dan zonder tieten-Paul.



ELLE
FR, 2016, dir.: Paul Verhoeven, act.: Isabelle Huppert, Laurent Lafitte, Anne Consigny, 130 min.