Wide Vercnocke: van zitvlees tot wild vlees

Met Mijn muze ligt in de zetel wist couchpotato Wide Vercnocke uit een tot het uiterste opgerekte verveling een visueel verbluffend en verrukkelijk poëtisch stripdebuut te puren. Wij durven er onze americain op te verwedden dat opvolger Wildvlees ook buiten de hechte commune van slackers aan een stevig klantenbestand komt. Ter smakelijke lancering – Paté van hert! Muziek van Shetahr! Wild vlees quoi – opent Recyclart de deuren voor het overstekend wild: "Hela. Hey, hey! Kom eens hier. Hey, hey! Gaan we 't doen?" kurt snoekx

Escape? From oneself there is no escape." De wijze woorden van Wide Vercnockes oma doemen bijna een jaar na ons Wunderkammer-bezoek weer op. Dat heeft veel te maken met de tijdloosheid van wijze woorden, maar ook alles met het feit dat Wide Vercnocke zijn fameuze zetel – die zachte mal waaruit hij het intrigerende zelfportret Mijn muze ligt in de zetel boetseerde – nog niet in het tweedehandscircuit heeft gedumpt. Wildvlees, opnieuw uitgegeven bij het illustere Bries, vertrekt nog steeds van de in nietsdoen, uitstelgedrag en routine gedrenkte dagen. "De vervaging van het zijn. Ja, de zetel blijft de muze, hè. Ik vind het leuk dat je die link nog ziet. Je wilt als stripmaker toch een soort van universum creëren. En ergens kun je daar ook niet aan ontsnappen, het is gewoon wat eruit komt, zoals wild vlees."

Het 'wildvlees' uit de titel verwijst naar het rozige vlees dat in Wide Vercnockes eersteling vrolijk uit een open wonde komt pulken om na enig aanwassen mee aan de afwas te gaan. Een opgerakelde herinnering van de stripmaker aan het Heras-hek waar hij ooit zijn hand aan openhaalde en ondanks de pijn toch ook vooral door werd gefascineerd. "Die levendige dagdromen heb ik nog altijd. Ik heb in de voorbereiding op Wildvlees veel opzoekwerk gedaan naar littekens. Uren heb ik op Google zitten kijken naar vieze afbeeldingen. Als je vriendin je dan bezig ziet: 'Zeg, wat ben jij aan het doen?' 'Euh, naar littekens aan het kijken. Geen porno, hoor.' (Lacht) Maar die gevaarlijke beelden met expliciete inhoud hebben ook een zekere aantrekkingskracht. Die americain, hè, dat is zot!"

Ondanks alle metamorfosen – er schuilt een hert in elk van ons; meer tips krijgt u van ons niet, bende slackers! – zit Wildvlees ook voelbaar dicht op de huid van de maker. "Bij Mijn muze ligt in de zetel was ik me daar honderd procent bewust van, maar bij Wildvlees heb ik toch geprobeerd dat van me af te zetten door er een vrouwelijk hoofdpersonage in te steken. Maar je kunt er blijkbaar moeilijk aan ontsnappen. Dat is niet erg hoor, het is plezant om je te verliezen in je eigen universum, om te dwalen in van die absurde toestanden. En persoonlijk vind ik het ook gewoon gemakkelijk: je bent meester van wat je zelf meemaakt. Het is wat je toestaat om te spelen. Je hebt het copyright over je eigen leven. En misschien heb ik ook wel schrik om me iets anders toe te eigenen. Ik blijf het daar moeilijk mee hebben: het ik van iemand gebruiken voor iets anders, anderen aansprakelijk maken voor wat ik wil doen. Dat is niet vanzelfsprekend. En het zorgt er wel eens voor dat ik er veel tijd in steek of juist niks doe... slacken!" (Lacht)

A walk on the wild side
U weze gerustgesteld: het zweet van Wide Vercnockes stilstand kristalliseert ook dit keer in iets wondermoois. Het kleine kluwen intieme en hilarische beeldende gedichten van zijn debuut heeft hij in Wildvlees weliswaar ingeruild voor een (min of meer) lineaire vertelling, maar die laatste blijft weergaloos poëtisch, groots in de kleinheid. In Wide Vercnockes zo typerende ruwe, bijna schetsmatige, organische stijl ontspint Wildvlees zich als een absurde Brusselse trip door hoofd- en zijwegen bevolkt door herten, transmutaties, verlangen, Godfried van Bouillon... om uit te monden in een adembenemende sequentie wolken, waarin menselijke winst en verlies prachtig worden verbeeld.

Maar openen gebeurt in het vlees, met de lens haast in de gapende wonde, het rozige gat van pezen, vlees en bloed, waarlangs pijn en sensualiteit, liefde en verlies, het ik en jij met elkaar kunnen vergroeien. "Initieel ging het veel meer over die pulp dan er uiteindelijk in zit. Aan die opengescheurde hand is het idee voor Wildvlees ontsproten. Ik heb nog dossiers opgesteld waarin ik het had over (gespeeld plechtstatig) het littekenweefsel tussen mensen, maar intussen staat die titel voor mij vooral voor de herten. Hoe het komt dat ik die herten daarbij heb gehaald? Misschien een keer te veel naar National Geographic gekeken." (Lacht)

Die keer te veel is pure winst: het taaltje dat Wide Vercnocke aan de beesten toeschrijft, is hilarisch. "Maar het zijn ook echt malle beesten, zeker tijdens het bronstseizoen. Hoe een hert roept om indruk te maken op de vrouwtjes. Dat burlen is mannelijk machogedrag ten voeten uit, zo van: 'Hela. Hey, hey! Kom eens hier. Hey, hey! Gaan we 't doen?' Die bronstige herten zwieren hun flieter heen en weer om hun geur overal te verspreiden. En ze zijn zo hard bezig met de vrouwtjes dat ze gewoon niet eten en een derde van hun lichaamsgewicht verliezen. Dat kun je je toch niet voorstellen?"

Zelfverlies na de uren
Behalve de humor, waar Wide Vercnocke de juiste psychologische fijne motoriek voor bezit, is Wildvlees gehuld in een donkerder kleurenpalet en dito sfeer, en haakt het verhaal zich vast in een woelende ziel. Alsof Wide Vercnocke zijn 9 to 5 heeft opgeofferd voor het zelfverlies dat lonkt in de late uren. "Het is grappig dat je dat zegt, maar het is waar. Zeker die laatste maanden heb ik mijn kantooruren opgegeven voor nachtelijke arbeid. Het moest ook: de deadline duwde. Het is iets waar ik schrik voor heb, die staat van overgave waardoor je niets nog belangrijk gaat vinden, maar ik geniet er ook hard van. Dan is het echt: 'Protect me from what I want'. Want je weet dat het niet goed is voor je constitutie, je mentale gezondheid. Je wordt er volkomen door opgeslorpt."

Misschien heeft ook de veranderde vorm – een 'echte' strip – daarmee te maken? "Mijn muze ligt in de zetel was als een dichtbundel. Dat was niet all the way gaan. Ik wil het niet afdoen als minder, want ik vond het geweldig om te maken, maar Wildvlees is toch van een ander allooi. Het valt gewoon niet te vergelijken: dat is korte versus lange afstand. Die korte stukken, dat was ook mijn favoriete manier van vertellen, niet echt verhalend, maar twaalf keer inspelen op die gedichten. In Wildvlees heb je die duiding van de taal niet meer, daar blijven alleen de abstracte beelden over."

Het kundig onkundige lijntje
Die 'abstracte' beelden zijn tekenend genoeg. Wildvlees balanceert meeslepend en verfijnd op de koord die tussen hoofd en hart is gespannen. Als een metafoor die je brandend helder voor de geest komt te staan om daarna weer op te lossen, als het ongrijpbare verlangen zelf. "Ik werk heel snel. Dat laat me toe om op een maand tijd bijna dertig pagina's te tekenen. Ik denk, of ik hoop, dat dat er ook voor zorgt dat het een eerlijke manier van tekenen is. Dat je kunt zien waar ik het meeste plezier aan heb beleefd en waar ik de meeste problemen mee heb gehad. Het vergt wat vertrouwen op het kunnen en het niet-kunnen: het onkundige lijntje dat bij een kundig lijntje staat, dat vind ik wel tof. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de slacker in mij, met dat rusten en dan toeslaan. Het geeft alles iets meer vergankelijkheid, er zit een pijn in het maken. Vanaf dat je iets maakt, heb je het andere niet gemaakt. (Denkt na) Wat doe je jezelf eigenlijk aan, zo bezeten raken door iets dat je je vrienden gaat verwaarlozen, niet meer naar familie belt... Soms twijfel ik daar wel over. Het is best egoïstisch: je maakt iets waarvan jij vindt dat het moet bestaan. Ik heb daar lang lam door gelegen, en dat doe ik al zoveel. (Lacht) Weet je, dit is gewoon wat ik doe, punt."

ANDERE CHARCUTERIE

Behalve Wide Vercnockes Wildvlees (in zeefdrukken en originele tekeningen) haalt Recyclart deze meimaand ook andere fijne vleeswaren in huis voor een fertiele sessie In Vitro. Saxofonist Grégoire Tirtiaux komt zijn nieuwe kwartet voorstellen, met Nic Thijs aan de bas, Lynn Cassiers aan zang en toetsen en wonderboy Lander Ghyselinck aan de drums. Ô Bxl doet water bij het bier door de dromen en ideeën van Brusselaars over het steedse water op bierviltjes te presenteren. In Studio Marcel komen verse beeldenmakers van het Koninklijk Atheneum Anderlecht hun afstudeerprojecten voorstellen, Atelier 7 toont de cadavres exquis van collectief Byrrh en Agnès Féed'ak, en de bende van E2 komt de eerste maand van haar residentie afsluiten (zie p. 41) met werk van Elzo Durt, Mathieu Desjardins en FSTN, een pintje of twee en draaitafels waarop vinylplaten – die grote, zwarte schijven met een gat in het midden – worden gelegd door Johnny Drunker. Een beestenboel waar ons hertje van opspringt!

In Vitro Mei: 29/5, 18 > 1.00, gratis

Wide Vercnocke: Wildvlees

data: 29/5, 19 > 0.00

tickets: gratis

waar: Recyclart, Brussel