Boetieks met een geschiedenis (3): Le Roi du Cigare

Aan nieuwe en hippe handelszaken geen gebrek in het centrum. Toch vind je hier en daar ook een parel met een geschiedenis en een verhaal. Winkels waar de tijd is blijven stilstaan en al eens naar grootmoeder zaliger wordt verwezen. Boetieks waar de kartonnen productdoosjes uit de 19de eeuw nog met liefde worden opgelapt. In deze cadeautijden duwden we drie winkeldeuren met een verleden open: Le Roi du Cigare.

Kijk eens, een product door mensenhanden gemaakt.” We staan in de humedor van Philippe Vanderbruggen, een ruimte die het grootste deel van zijn winkel inneemt en waar de luchtvochtigheid altijd op zeventig procent blijft. De uitbater heeft net een Super Goliath van Asylum Cigars uit zijn doosje gehaald en streelt het exemplaar liefdevol. De kanjer van een sigaar – 20 cm lang, 3 cm dik en 15 euro stukprijs – maakt inderdaad indruk.

De Super Goliath is maar een van de honderden artisanale soorten die Le Roi du Cigare aanbiedt in de vochtige bewaarruimte. De omvang van de humedor weerspiegelt ook hoe de sigarenmarkt de voorbije jaren geëvolueerd is. “Vroeger rookten mensen veel meer industriële sigaren, waar niet enkel tabak in zat. Ook ik heb er daar nog wat van, buiten de humedor. Nu gaat de trend steeds meer naar ambachtelijke producten, die duurder zijn, maar minder vaak gerookt worden. De doorsneeklant geniet misschien van één sigaar per week of zelfs per maand. En dan wil hij een goeie.”

Le Roi du Cigare ligt in een majestueus pand op de Koningsstraat, tussen twee hofleveranciers die het koningshuis van jachtwapens en brillen voorzien. De winkel bestaat dit jaar zeventig jaar en uitbater Vanderbruggen is ondertussen vijftien jaar eigenaar. De bezoeker vindt er ook een aardige collectie whisky’s en rums, ‘het grootste pijpenaanbod van Brussel’ en natuurlijk een weelde aan sigaren.

“Wat me het best bevalt aan sigaren is dat ze de grenzen tussen mensen laten verdwijnen,” vertelt Philippe. “Ik ben voorzitter van een sigarenclub en we hebben evengoed advocaten als elektriciens of politieagenten. Sigaren roken is dan ook niet duur. Af en toe heb ik zelfs daklozen die één sigaar komen kopen.”

Niet duur is maar hoe je het bekijkt. Het aanbod bij ‘Koning Filip, van de sigaren’, zoals Vanderbruggen zichzelf graag noemt, varieert van 16 euro voor vijftig industriesigaren tot ruim 400 euro voor een sigaar.

De klanten van Philippe noemt hij zelf erg divers, al komen er amper vrouwen over de vloer. “Die maken misschien vijf procent uit. Vaak kopen ze dan nog ‘voor hun man’, terwijl je als verkoper wel beter weet.”

Ook politici van alle partijen vinden de weg naar de winkel regelmatig. “Al voel je wel dat er iets veranderd is. Ze willen niet meer met tabak geasso­cieerd worden en proberen zo discreet mogelijk te zijn.” Philippe merkt het ook op andere vlakken. “Mijn grootste leverancier heeft zijn Belgische bankrekening opgezegd omdat die bank niet meer met tabak wil te maken hebben.”

Heeft hij dan geen probleem met de verkoop van een kankerverwekkend product? “Ach, het is zoals met alles. Te veel alcohol of chocolade is ook ongezond, denk maar aan de problemen met diabetes. Een voorzitter van een andere sigarenclub, die ook longarts is, zei het zo: ‘Ik heb liever een patiënt die elke week een sigaar rookt, dan een die dagelijks rond het Warandepark jogt.’”

Le Roi du Cigare, Koningsstraat 25, 1000 Brussel

Lees ook de artikels over La Coutellerie du Roi en Le Paradis de la Babouche.