‘Kinderbijslag is een recht, geen luxe’

Schepen Annalisa Gadaleta ligt onder vuur vanwege een recent gepubliceerd boek, waarin ze met een Italiaanse socioloog in gesprek gaat over Molenbeek, en onder andere emancipatie van vrouwen. Maar wat vinden vrouwen in Molenbeek er zelf van? “Kinderbijslag is een recht, geen luxe.”

Entretien à Molenbeek. Velen roepen erover, maar weinigen hebben het ook echt gelezen. De passage die het meeste ophef veroorzaakt is die over de kinderbijslag. Die zou de vrouw in haar moederrol houden, en het krijgen van kinderen stimuleren vanwege de financiële voordelen.

Kan Molenbeek de grote families wel financieel ondersteunen? Vraagt Annalisa Gadaleta zich af in haar boek. “We hebben een systeem van kinderbijslag en hulp aan families dat de grootste families voordelen geeft. Is het in deze context wel wenselijk om de families met de meeste gezinsleden te ondersteunen?”

Het is een uitspraak die op veel kritiek stuit, onder andere van oppositielid Jamal Ikazban (PS) dinsdagavond in De Afspraak, die haar uitspraak flink aandikt: “Je noemt Molenbeekse vrouwen geen legkippen die kinderen krijgen voor de kinderbijslag.”

We trekken naar Molenbeek om te praten met drie vrouwen die zelf moeder zijn. Malika Mderreg heeft een dochter in Parijs, een zoon in Marokko en de jongste van zestien, die nog thuis woont. Fatima Mrabet heeft vier kinderen, met leeftijden die variëren tussen de 9 en de 24. Malika Saissi werkt nu vijfentwintig jaar voor De Vaartkapoen. Ze is oprichter van de vzw Caleidoscoop, een deelwerking van het gemeenschapscentrum die empowerment van vrouwen moet bevorderen.

“Er zijn families met veel kinderen,” beaamt Saissi. “Maar dat is geen berekende keuze. Elk kind komt met barakah. Dat wil zeggen dat elk kind met rijkdom komt. Geen financiële rijkdom, maar wel met een zegening.” El Mrabet valt haar bij: “Ik heb kinderen gekregen omdat ze gewenst waren.”

Vorige generatie
Dat de financiële bijstand de moeders in hun rol van moeder zou houden, is een uitspraak die de vrouwen nuanceren. “Dat gaat over de vorige generatie vrouwen, die deden geen moeite om te integreren omdat ze dachten dat ze maar even zouden blijven,” zegt Saissi.

“De tweede generatie vrouwen gaat sporten, gaat naar culturele evenementen en wordt advocaat of schoonheidsspecialist,” zegt Mderreg. “Ik heb geleefd! Ik heb gereisd, mijn haren los gehad en mijn nagels gelakt!”

Toch blijkt uit een opmerking van Mdrerreg dat er nog veel werk is te doen. “Toen de kinderen klein waren, en ik nog werkte, ging mijn hele salaris naar de crèche. Toen dacht ik bij mezelf: ik kan net zo goed thuisblijven om voor de kinderen te zorgen.”

Dat zijn problemen die Gadaleta bespreekbaar wil maken, zoals blijkt uit een passage die minder aandacht krijgt. “We moeten werken aan de scholen. Verleng de schooluren tot vijf uur in de namiddag, maak de onderwijsuren geschikter, organiseer muziekscholen of theater.”