Brusselse oranje zak versus Limburgse goorgroene bak

Kathleen Peters is stand-upcomedian, Limburgse, maar woont in Brussel. Binnenkort keert ze terug naar de heimat voor een eenmalige show over de verschillen tussen Brussel en Limburg. Ze schrijft tweewekelijks over wat haar opvalt.

Het is kwart over zes in de ochtend. Mijn hond Betty blaft, en een oranje zwaailicht schijnt door de gordijnen in mijn appartement. Ik hoor geroep, gestommel en een vrachtwagen die lawaai maakt alsof het ding met geen mogelijkheid stil wil zijn. Met enige fierheid draai ik me nog eens om, want Kathleen Peters, niet bepaald een ochtendmens, heeft vannacht na de bloemetjes ook nog de vuilniszakken buiten gezet.

Ik wil zeker niet de illusie wekken dat mijn afvalmanagement altijd zo vlot verloopt. Integendeel, er zijn ochtenden dat ik nog net niet de vuilniswagen achterna loop in mijn donkerblauwe ochtendjas om mijn witte zak op het laatste nippertje mee te geven. Ook google ik al vijf jaar lang wekelijks de afvalkalender, omdat ik maar niet kan onthouden of het nu op maandagavond papier of pmd is. Het lijkt wel een raadspelletje waarbij ik telkens weer verlies.

En ja, ik zou die afvalkalender kunnen printen en op mijn SMEG hangen om eruit te zien alsof ik alles goed voor mekaar heb, dat ik functionaliteit en organisatie boven esthetiek stel. Ik zou ook die app kunnen installeren, maar mezelf kennende klik ik elke melding en waarschuwing in een automatisme weg om het zogezegd later te openen. Maar later komt natuurlijk nooit.

Uiteindelijk maakt het weinig uit op wat ik vertrouw. Een app, een kaartje, mijn falend intellect: een ophaalronde missen is toch geen ramp, omdat een week later de vuilniskar toch opnieuw passeert.

Contrast met Limburg

Ik vind het contrast met Limburg op dat vlak heel interessant, omdat het vuilnis pas om de twee weken wordt verwijderd. Vergeten buiten te zetten? Hou de zakken dan bij of ga als straf op zaterdagochtend in de rij staan voor het containerpark.

Ook krijgt elke woning een vieze gore groene bak voor groenten- en tuinresten. Als ik er nog maar aan denk, moet ik een beetje kokhalzen. Die bak maak je het best elk mogelijk moment leeg, want een kleine misstap, en dat ding zit vol maden.

Op dat vlak, toegegeven, moeten de oranje zakken in Brussel niet onderdoen voor de groene Limburgse bak. Die papzakjes worden vaak over het hoofd gezien en staan dan dik te wezen, en te stinken als ze al niet worden opengereten door één of ander dier.

De Limburger in mij geeft toch een kleine afkeurende blik terwijl ik mijn hond Betty ervan probeer te weerhouden om er nog eens met haar neus goed door te wroeten. Maar de Brusselaar in mij weet dat dit weer in no time zal worden opgeruimd. Er is misschien veel afval in het gewest, maar het verdwijnt ook weer snel.

En in plaats van mijn zaterdagochtend door te brengen in de rij van het containerpark, draai ik me nog eens om en zet ik maandag wel weer de zakken (en de bloemetjes) buiten.