'Ik ben een grote fan van mijn anonimiteit in Brussel'

Kathleen Peters is stand-upcomedian, Limburgse, maar woont in Brussel. Binnenkort keert ze terug naar de heimat voor een eenmalige show over de verschillen tussen Brussel en Limburg. Ze schrijft tweewekelijks over wat haar opvalt.

“Misschien moet je in die wijk met allemaal Vlamingen gaan wonen,” zei mijn mama ergens in 2018. Ik was, na mijn vijf jaar als kotstudent, op zoek naar een tof, niet al te duur studiootje in Brussel om te verbouwen. Ik had een pand op het oog – ik denk ergens in Laken – maar mijn Limburgse ouders, die nooit veel verder dan het centrum van Brussel zijn geweest, waren geen fan van het kanaal oversteken. Ik weet niet precies waarom, maar waarschijnlijk kwamen die vooroordelen door de overvloedige desinformatie over Brussel.

Die wijk met Vlamingen, Dansaert, daar hadden ze wel veel goeds over gehoord. Ik snap het wel: pal in het centrum, alles dichtbij, en ze spreken daar best veel Nederlands, wat de barrière tussen buren ietsje kleiner maakt. Maar mocht ik dat echt belangrijk gevonden hebben, dan was ik wel in Zutendaal blijven wonen. In mijn geboortedorp kent iedereen elkaar, en als je iemand toch denkt niet te kennen, is het best mogelijk dat die persoon jou en je hele stamboom moeiteloos kan opsommen.

Ik ben een grote fan van mijn anonimiteit in Brussel. Dat staat inderdaad haaks op het feit dat ik op een podium sta als stand-upcomedian, mijn doen en laten gretig deel op sociale media en een column schrijf, waarnaast een full bodyshot van mezelf en mijn hond Betty afgedrukt staat.

Alles guut?

In mijn buurt waar ik nu woon, Sint-Joost-ten-Node, spreek ik nog het meest met de Turkse kruidenier van het buurtwinkeltje. Hij verkoopt groenten, fruit en producten van de Colruyt met veel winst. Handig voor dringende boodschappen zoals melk, toiletpapier, en witte en gele vuilniszakken, die om één of andere reden nooit op mijn boodschappenlijstje staan als ik effectief naar de Colruyt ga. Ik zeg 'spreken', maar feitelijk komt het neer op de verkoper die iedere ochtend hetzelfde zegt:”‘Guuiedag, alles guut?” – omdat hij weet dat ik enkel Nederlands spreek. En ik die iedere ochtend glimlach en betaal voor een Golden Power, het energiedrankje waarmee ik de dag begin.

Met de rest van de buurt, kom ik ook niet veel verder dan een simpele, vriendelijke: bonjour. En eerlijk? Dat vind ik heerlijk. Ik heb geen zin in smalltalk, en zeker niet als iedereen gewassen en al fris aan de dag begint, en ik met mijn aftandse Adidas-sletsen, een boxershort die net vanonder mijn oversized T-shirt komt en een kakzakje in mijn handen, even het blokje om ga met mijn poedel.

Het is niet dat ik nooit mensen wil tegenkomen, of gezellig wil smalltalken, allesbehalve. Ik ben geen asociale kluizenaar en heb ook niet de ambitie om er één te worden, maar ik hou mijn sociale interactie liever zelf in de hand. Ik weet namelijk perfect waar ik moet zijn om toch bekenden tegen te komen. Bijvoorbeeld een koffiebarretje waarvan ik weet dat ik minstens één sociale interactie kan aangaan.

De grote angst van het thuisfront was dat ik zou vereenzamen in de grootstad waar niemand mij en mijn stamboom kent. Maar integendeel, ik combineer het beste van beide werelden. In Brussel voel ik me misschien vaak alleen, maar zelden eenzaam.