'Op zondag versperren politici als een uitheemse diersoort de weg naar mijn groentenkraam'

Els Moors is geboren in 1976. Ze is dichteres en prozaschrijver, en woont en werkt in Schaarbeek. Ze schreef een eenmalige column voor BRUZZ over de verkiezingen van 13 oktober, en waarom het belangrijk is om te gaan stemmen.

Moeder, was ik maar thuis gebleven in Vlaanderen, dan hoefde ik dit keer niet te stemmen. Maar ik wil me niet laten afglijden in cynisme en Brussel heeft het zoals steeds zwaar te pakken, dus stemmen is de boodschap.

Want terwijl de komst van Metro 3 voor eeuwig in de steigers lijkt te staan, proberen doortrapte politici de strengere lage-emissiezone (LEZ) uit te stellen. En hoeveel prestigieuze bouwprojecten zijn in staat om te verdoezelen dat er te weinig wordt geïnvesteerd in betaalbare en sociale woningbouw en het opknappen van achterstandsbuurten?

Stemmen dus. Maar op wie?

Op de in der haast opgetrokken verkiezingsborden, prijken de grijnzende gezichten van de stamhoofden die bewijzen dat er ondanks alle gerede twijfel de onwrikbare zekerheid van een politieke partij bestaat.

Die gezichten geven me steeds zin om, zoals tijdens een spelletje Wie is het? elk gezicht met een rake tik weg te tikken. En net als in een kleuterklas worden de verschillen tussen de partijen herkenbaar gemaakt door middel van een specifieke kleur die gretig op alle affiches wordt mismeesterd.

Op zondagochtend versperren politici als een uitheemse diersoort dan weer de weg naar mijn groentekraam. Ik slalom er gewiekst omheen, maar kan later op een zonnig terras een schampschot van een ongetwijfeld goedbedoelde discussie tussen vader en schoonzoon niet ontwijken. “PDVA deugt, maar niet wat hun autobeleid betreft en hun aanpak van de oorlog in Oekraïne.”

Ik veronderstel geheel boosaardig dat de stemmen verdeeld worden zoals je naar een familiefeest gaat: je hebt er geen zin in, maar je kunt de familie niet in schande laten vallen, dus draaf je loyaal mee als de polonaise wordt ingezet.

Oud wordende lijven

In het failliete Brussel hoop ik steeds op toekomstmuziek. Op een revolutie. De uitgebuite burgers die hier samenpakken en die traditioneel worden weggezet als armlastig maar die de hele onderbouw van de economie met hun zwoegende en vroeg oud wordende lijven draaiende houden, kunnen hun eigen familiefeest op gang trekken, als ze dat zouden willen. Want het verguisde volk is wel degelijk in de meerderheid.

Ik droom met open ogen van verzet en een berg aan constructieve sociale maatregelen en volksraadplegingen die deze stad én leefbaarder én zachter kunnen maken. Ik vergeet steeds dat die uitgeputte burger vooral verlangt om nu ook eens zelf de kunst van de consumptie-democratie te gaan beoefenen, de handschoen op te nemen en de tanden te laten zien. Nooit tegen armoede en uitbuiting, maar vooral tegen de ander en dus vooral toch weer tegen zichzelf. Want geen een van ons kan ontsnappen aan de wreedheid van de onverschilligheid, het fundament waarop het heilige huis van de vrijemarkteconomie werd gebouwd. En ook de aarde zal het worst wezen, waaronder wij bedolven raken.

Nog een halve eeuw en dan zwemmen of fietsen we gelukkig allemaal weer te voet. Als de zuurstof op is, en de bomen verbrand, en de zee eindelijk uit zijn redelijke oevers is gevloeid.