Randje buitenspel: liefhebber

Ofsaait wordt een drietal keren per match vanachter mijn rug mijn oren ingeblazen. Een fervent supporter schreeuwt zijn frustratie uit, vaak gevolgd door een bulderlach vermengd met de woorden oe es da meugelaak! Ik trek achteloos mijn schouders op, zelf zou ik het niet weten, daarvoor heb ik de rechtlijnige tv-beelden nodig.

Het lijken mij twee verschillende manieren van kijken: het momentane voetbalspel volgen of een mogelijke buitenspelval detecteren. De eerste is die van de voetballiefhebber, de tweede eerder die van de betweter begiftigd met een arbiterszieltje. De stem van die laatste klinkt ook altijd veel beslister en vooral veel luider. De scheidsrechter prijkt bovenaan de hiërarchie, hij is een allesziener met de facetogen van een vlieg en heeft bijgevolg een breder beeld, pretendeert hij.

Nochtans bestaat er een ongeschreven supporterswet: offside bestaat niet in eigen rangen, het geldt enkel voor de tegenstander.
Penalty behoort ook tot dat rijtje twistappels. De VAR ging aan dat bakkeleien paal en perk stellen. Tevergeefs. In wezen is het systeem geen optimalisering van de fair play, maar een veredelde coïtus interruptus-machine die met al die lamlendige onderbrekingen elke beleving en vaart uit het spel haalt.

Blijkbaar wil men nu behalve de gele en rode ook een blauwe kaart invoeren, voor spelbederf of Hans Vanaken-gezaag. Binnenkort heeft de scheidsrechter het hele kleurenpalet LGBTQIA+-kaarten in zijn borstzakje, aan diversiteit qua straffen geen gebrek. Voetbal zal nooit een exacte wetenschap zijn, daarin ligt net de vervoering. Of neem het stadion van RWDM. Dat wordt in de volksmond 'de tempel' genoemd. Maar met de overname van de club door een Amerikaanse veelbezitter dient hij echter niet langer ter vermaak van het volk, maar tot profijt van het grootkapitaal. Ondertussen heeft eigenaar Textor de club geruisloos doorverkocht aan de Olympique Lyonnais Groupe. De bal ligt niet langer in het kamp van de schoonheid en naïviteit van het voetbalspel, maar in dat van het pokerspel. De inkomsten stegen met 643 procent, sportief verkommert RWDM richting verdoemenis. Waarom dat soort megalomane investeerders niet gewoon terugsturen naar daar waar ze echt thuishoren: de beurs? De tempel is verworden tot een mausoleum van de voetbal-spelende mens.

Laat RWDM opnieuw strijden voor een titel in de amateurklasse, waar spanning en vertier evenzeer de zondagmiddagen opmonterden. In 2017, bij de eerste kampioenenviering sinds de heropstart in lagere regionen, waren er zevenduizend toeschouwers. Een achterban de eerste klasse meer dan waardig, maar is het sop de kool waard? Laat die hogere klassen met combiregelingen en vernederende fouilles voor wat ze zijn. Laat Molenbeek weer genieten van waar het echt om te doen is, een onnozele pot voetbal. Leve de liefhebber.