Randje buitenspel: montrez que vous en avez

Sommige krantenkoppen verbloemden de ordinaire boodschap nog, maar het is duidelijk dat de aanhang cojones wilde zien op het veld. Spelers triggeren is common practice bij clubs overal in Europa, maar uniek bij Les Unionistes.

Na een broodnodige zes op zes, die het geloof op de landstitel even reanimeert, mengt Union zich weer in de debatten. En hoe. Geen flaterende keeper, zonder frustraties op het terrein, en zonder cynisme tijdens de interviews achteraf. Even is er geen vuiltje aan de lucht. Even kunnen supporters en spelers de afgelopen weken vergeten: nul op twaalf halen in de competitie. Dat was al geleden van 2017.

Voor de eeuwige positivo's was het vierde verlies op rij geen reden tot gemor of gejammer. Andere supporters daarentegen namen snel hun boeltje en gooiden verwensingen naar de hoofden van de spelers. Zij werden op hun beurt getrakteerd op wegwerpgebaren van dirigent Cameron Puertas, die niet gediend was met de opgefokte fans en hun opgefokte gedoe. Een week, en twee overwinningen later, was het over de koppen lopen om hartjes uit te delen en te ontvangen van diezelfde, overigens weergaloze Puertas.
Hoe snel het kan keren.

Verdeeldheid bij mindere momenten is iets wat supporters nochtans kunnen missen als kiespijn. Na Cercle heeft Union de kleinste aanhang bij thuiswedstrijden, al was dit voor de spelers nooit merkbaar. De gewonnen halve finale van de beker thuis tegen Club Brugge is het bewijs dat Le Marien de ploeg wél naar een hoger niveau kan tillen. Van taferelen zoals bij Anderlecht en Genk, met vlaggen en vuur(werk) op het terrein, moeten we het niet hebben. Hiervoor hebben we, terecht, nog niet genoeg de allure van een topclub. Vocale steun is daarentegen onze grootste sterkte, en die zal na de dubbele heropleving tegen Antwerp weer massaal gehoord worden, in Sint-Gillis, maar ook ver daarbuiten. Verscheidene sportpsychologen maanden de trainer aan om match per match te beheersen, en niet te veel in 'wat als'-scenario's te leven.

Toch kan je de hongerige fans niets verwijten. Drie jaar strijden op het hoogste toneel, met succesvolle beker- en Europese campagnes tussenin, wil je ooit verzilverd zien. En dan mag het publiek weleens strenger zijn. Want de tribune is niet alleen een voetbaltribune. Voor velen is het een gezellige ontmoetingsplek met een toffe sfeer en een voetbalwedstrijd op de achtergrond. In volle titelstrijd moet de gehele tribune meer voetbal uitademen en mag het zelfs wat vijandiger zijn. Misschien kunnen we het spandoek wel omdraaien naar de fans: “Montrez-les qu'on en a!”