Randje buitenspel: paarse voetbalbond

Union, Anderlecht en RWDM kennen hun plaats op de ranglijst. Maar voetbal stopt nooit, dus spelen onze clubcolumnisten de bal door aan Michaël Bellon, die het EK van de Duivels vijf weken lang volgt met een Brusselse sjerp.

In het beste geval ben je zelf topvoetballer. Eveneens bevredigend is voetballen op een aan te gluren amateurniveau. Wie ook daar te tam voor is, ruilt het actieve voetbal in voor beter­weten aan de zijlijn. Live naar een wedstrijd kijken komt voor zulke passief-agressieven dan nog het meest in de buurt van het echte werk. Lukt dat niet, dan zijn er de samenvattingen, en mis je die, dan voorziet de gespecialiseerde pers in analyses bij de samenvattingen. Vervolgens kan je afglijden tot de oeverloze spraakwateren van de concurrerende shotcasts, en nog verder naar semilegale voetbalwebsites die alle nieuwtjes, quotes en speculaties uit de internationale voetbalindustrie stelen en zonder bronvermelding aanbieden als clickbait. Op dat laatste niveau zit ik ongeveer, apetrots dat ik nog niet in het definitieve afvoerputje van de voetbalriooljournalistiek ben beland: de publieke fora van die voebalsites, waar je ongeletterd kan meeschelden over onderwerpen die er zéker niet toe doen.

Een onderwerp in die categorie is bijvoorbeeld de relatie tussen de clubs uit onze competitie en de Belgische Voetbalbond. Zo hebben trollen uit de provincie het weleens over de 'Paarse Bond', die spelers en eersteklasseclubs uit Anderlecht systematisch zou bevoordelen. Ter verdediging van die complotdenkers: vaderlandse voetbalschandalen zijn ons niet onbekend, dubbele petten behoren tot de dresscode van voetbalbobo's, en het machtsbastion van de voetbalbond was meer dan 125 jaar in Brussel gevestigd. Om de regionale evenwichten tussen met name Antwerpen, Brugge, Brussel en Luik enigszins te bewaren, werd de nationale ploeg zelfs decennialang samengesteld door een hele commissie – vaak voor hun club lobbyende – 'selectieheren'. Zelfs het feit dat de Rode Duivels in Luik, Deurne of Brussel speelden was soms van belang voor de ploegopstelling.

Het hielp ook niet dat de latere Anderlecht-voorzitter Constant Vanden Stock de eerste 'bondscoach' werd die geen commissie meer naast zich moest dulden, om dan in 1964 doodleuk een volledig 'paarse' nationale ploeg op te stellen. In Deurne dan nog. Alleen keeper Guy Delhasse speelde niet bij Anderlecht, maar bij Club Luik. Toen die van het veld werd geschopt door de Nederlander Gerard Bergholtz (een jaar later ook Anderlecht-speler) kwam Jean Trappeniers zijn ploegmaats vervoegen. De clubautomatismen leverden België 1-0 winst op tegen Oranje, voor slechts negenduizend toeschouwers. De thuisblijvers waren boze Antwerpenaren die niet van plan waren 'Come on you Mauves!' te roepen. Vandaag zouden zij hun toevlucht zoeken tot bedenkelijke internetfora om te fulmineren dat er met Sels of Kaminski, Debast, Faes, Vertonghen, Onana, Mangala, Tielemans, Doku, Lukaku, Lukebakio en Bakayoko opnieuw een paars elftal van (ex-)Anderlecht-spelers ter beschikking is om al dan niet bont en blauw te eindigen.