Randje buitenspel: voetbal op groot scherm

Voetbal stopt nooit, dus spelen onze clubcolumnisten de bal door aan Michaël Bellon, die het EK van de Duivels vijf weken lang volgt met een Brusselse sjerp.

Kijk je naar een wedstrijd op een van de Grote Schermen in de stad, dan kan echt eender wie je komen bedreigen met een vriendelijke babbel over voetbal, die meestal begint met de ontwapenende vraag: “Tegen wie spelen ze?” “Tegen Slovakije.” “Gewoon Slovakije?” “Ja, hoe bedoel je?” “Wel, de Belgen zijn de Rode Duivels, en de Nederlanders Oranje. Ploegen in Londen heten blijkbaar nooit Londen, maar wel Chelsea of City. Wat is de voetbalnaam van Slovakije?” “Mmm, dat zou ik eens moeten opzoeken.”

“En stond Slovakije al eens buitenspel?” “Euh … natuurlijk. Tenminste ... niet het hele team, maar individuele spelers wel. Buitenspel komt zowat elke wedstrijd voor.”
“O ja? Waarom doet iedereen dan de hele tijd zo gewichtig over buitenspel? Ik hoor altijd klagen hoe moeilijk en ingewikkeld buitenspel is. Dat valt dan blijkbaar nogal mee.” “Nee … ja … Buitenspel staan is niet moeilijk. Het is eerder … uitleggen waaróm iemand buitenspel staat, dat ingewikkeld kan zijn.” “Ah! Wat zijn dan zoal de motieven om buitenspel te gaan staan?”

Kortom, Grote Schermen riskeren het spelletje té populair te maken. Voetbal was altijd al massa-entertainment, en ook in de jaren 1950 verzamelde iedereen zich al voor de enige televisie in de wijk, maar sinds de Grote Schermen eisen zelfs voetbalhaters hun deel van de spanning­-en-emotie, die de echte fans eigenlijk voor zichzelf hadden gereserveerd. Die haters hadden nochtans gróót gelijk toen ze nog fulmineerden tegen de buitenproportionele aandacht en middelen die naar voetbal gaan.

Vandaag weten zelfs bejaarde rummikuppers nog exact waar ze waren toen België Japan en Brazilië uitschakelde. Luitjes die in hun te langgerekte leven nog geen fractie van hun tijd of emoties hebben geïnvesteerd in voetbal, denken wél effe euforisch te mogen meevieren om een onverhoopte overwinning! Dat halfbetrokken pretpubliek gaat er op den duur zelfs gewoon van uit dat ze bij hun gezellig avondje uit de winst cadeau krijgen. Als ze de uitslag achteraf al kennen natuurlijk. Want doelpunten van de Belgen worden tijdens zo'n openluchtcinema nog duidelijk aangekondigd door het aanzwellende gejoel van supporters die wél opletten. Een bierdouche, een VAR-check en daarna nóg een bierdouche bevestigen vervolgens de score.

Maar omdat de sociale smalltalk van de schermsupporters de tv-commentaar altijd overstemt, belanden doelpunten van de tegenstander vaak en stoemelings in het net. Onaangekondigd, en zonder dat iemand het geweten wil hebben. De beeldbuis is dan nog altijd meer dan groot genoeg om die tegenstander ook duidelijk te zien juichen. En toch vragen de frivole funfans dan nog aan de écht betrokken slachtoffers naast hen of ze wel zien wat ze zien. “Hoezo een tegendoelpunt kan ook in de 91ste minuut vallen? We kijken naar een scherm! Dan mag je toch verwachten dat alles een beetje deftig gescript is?”
“Hm, nee … in voetbal is … alles mogelijk.” “Haha ja! Da's een goeie!”