Zakia Khattabi 'beschuldigd' van seksisme na grapje over grijze mannelijke voorgangers

Zeven identieke emoji's van mannen met grijze haren. Die spelen de hoofdrol in een post van kandidaat-minister-president Zakia Khattabi (Ecolo) waarmee ze de draak steekt met de ontbrekende diversiteit van voorgaande Brusselse ministers-presidenten.

“Als we de toekomst eens op een andere manier schreven?" schrijft kandidaat-minister-president Zakia Khattabi (Ecolo) verder in de begeleidende post, die heel wat reacties uitlokte, ontdekte La DH. Via het bericht steekt ze de draak met de diversiteit bij de voorgaande ministers-presidenten. Ter herinnering, dat waren Rudi Vervoort (PS), Charles Picqué (PS), Jacques Simonet (MR), Daniel Ducarme (MR) en François-Xavier De Donnea (MR).

Die diversiteit beperkt zich - als we deze gedachtegang volgen - tot de persoonlijkheid van de politicus en de politieke kleur. Ook die politieke kleur was weinig divers: de voorbije dertig jaar kwamen alle voorgaande ministers-presidenten uit de MR (blauw) of de PS (rood). Kijken we naar het uiterlijk van de ministers-presidenten, dan valt op dat ze allemaal ‘wit’ waren en daarnaast ook 'man' en veelal van Belgische origine.

Precies het tegenovergestelde van waar Brussels Ecolo-lijsttrekker Zakia Khattabi voor staat, moet ze gedacht hebben: een nieuwe politieke kleur (groen) voor de minister-president, een beleidsmaker met migratie-achtergrond, iemand die de bevolking niet op vlak van politieke ideeën, maar ook op vlak van uiterlijk, ervaringen en geschiedenis kan representeren.

Bruine en blonde emoji's?

Het oude-mannengrapje werd niet door iedereen gesmaakt, zo blijkt op het sociale medium X, waar al gauw woorden als ‘agist’ ‘racist’ en ‘leeftijdsdiscriminatie’ vallen. Volgens tegenstanders begaat Khattabi bovendien één kapitale vergissing: ze had ook emoji's met bruine of blonde haren moeten kiezen.

Niet alle voorgaande Brusselse ministers-presidenten waren namelijk écht oud, zoals de grijze emoji's doen uitschijnen. Een pijnlijk voorbeeld is dat van Jacques Simonet, die op 36-jarige leeftijd minister-president werd, maar onverwacht stierf op 43-jarige leeftijd, jonger dan Khattabi vandaag. “Als je je toevlucht neemt tot populisme, probeer dan tenminste feitelijk te zijn...,” verzucht Aurelie Czekalski van MR.

De concurrentie

Laten we even kijken naar wie nog meer kandidaat-minister-president is in Brussel. We vertrekken bij deze oefening vanuit de filosofie van Khattabi: er is te weinig diversiteit onder de minister-presidenten: zowel op vlak van gender en migratieachtergrond enerzijds als politieke partij anderzijds.

Wie komen dan nog in aanmerking? Als het gaat om representatie van vrouwen en mensen met een migratie-achtergrond, komen ook Françoise De Smedt (PTB) en Ahmed Laaouej (PS) in aanmerking als toekomstige minister-president van het Brussels Gewest.

Als PS'er maakt Laaouej dan weer minder kans, omdat de PS tot de partijen behoort die traditiegetrouw de minister-president leveren. Bernard Clerfayt (Défi) en Christophe De Beukelaer (Les Engages) hebben hun man-zijn niet mee, maar komen wel vanuit een andere partij dan PS of MR, dus zorgen in die zin voor diversiteit, zou je kunnen redeneren.

Alleen David Leisterh (MR) valt buiten de boot: hij is wellicht de grootste intersectioneel feminist en politieke vernieuwer, maar komt - voortbordurend op het grapje van Khattabi - spijtig genoeg niet in aanmerking, wegens man én van MR.