Internationale Vrouwendag (5): 'Combinatie gezin en werken in de zorg is niet makkelijk'

Sarah Crols (38) is hoofdverpleegkundige van de hemodialyse-afdeling in UZ Brussel en vindt het combineren van werk en een gezinsleven niet altijd even makkelijk. 'Ik heb twee kinderen, en jammer genoeg zijn mijn werkuren niet aangepast op mijn gezinsleven.'

Hoe lang ben je al hoofdverpleegkundige?

Een jaar.

Ben je daarmee bezig, met Internationale Vrouwendag?

Ja, ik vind die dag erg belangrijk. Het is een kans om de ongelijkheid die er nog steeds heerst tussen mannen en vrouwen, bijvoorbeeld op vlak van lonen en het ontbreken van gelijke kansen, onder de aandacht te brengen.

Wat zijn voor jou de belangrijkste strijdpunten voor vrouwen?

Een gelijkwaardige behandeling. Vrouwen moeten dezelfde kansen krijgen als mannen. Dat is vandaag nog steeds niet het geval. En het allerbelangrijkste: een vrouw moet zichzelf kunnen zijn, haar eigen keuzes kunnen maken. Je hebt vrouwen die ambitieus zijn en carrière willen maken. Dat mag niet langer als speciaal of uitzonderlijk gezien worden. Je hebt ook vrouwen die liever thuis willen blijven om voor hun kinderen te zorgen, en dat is een keuze en verdient evenveel respect. Sommigen vinden het normaal dat de vrouw instaat voor de opvoeding. Terwijl een man kan daar evengoed voor kiezen. Het is een keuze, geen evidentie.

Neem je deel aan de stakingsacties?

Nee, want ik denk niet dat die acties steeds het juiste signaal geven of het gewenste effect opleveren. Ze leiden vaak tot negatieve aandacht in de media en mensen krijgen dan negatieve connotaties als ze aan het thema denken. Ik vind juist dat vrouwen die dag hun sterke kanten moeten belichten en trots mogen zijn op wat ze doen en bereiken.

Ondervind je zelf moeilijkheden binnen je job?

Ten eerste is de combinatie tussen werk en gezin moeilijk binnen de sector waarin ik werk. Ik heb twee kinderen, en jammer genoeg zijn mijn werkuren niet aangepast op mijn gezinsleven. Toen ik aan mijn nieuwe functie, als leidinggevende, begon, heb ik wel eens het gevoel gehad dat ik nog moest bewijzen dat ik deze job verdien. Ideeën moet ik altijd aan mannen voorleggen. Er zijn dan wel veel mede vrouwelijke hoofdverpleegkundigen, maar hoe hogerop de hiërarchie je gaat, hoe meer mannen je tegenkomt. Ik merk dat het af en toe moeilijk is om veranderingen door te voeren. “Vrouwen maken op emotionele basis beslissingen,” hoor ik wel eens.

Hoe ga je daarmee om?

Ik weet dat als ik met iets zit, ik altijd kan ventileren bij mijn collega’s. In ons ziekenhuis is er respect en kunnen we bij elkaar terecht. Ik voel me nooit alleen.