Taxichauffeur voelt zich jaar na aanslag in de steek gelaten: 'Elke dag is een strijd'

Precies een jaar geleden schoot de 45-jarige Tunesiër Abdesalem Lassoued drie Zweedse voetbalsupporters in koelen bloede neer aan Sainctelette. Taxichauffeur Karim* had de fans in het stadscentrum opgepikt. Hij overleefde de aanslag, maar zegt sindsdien niet meer dezelfde te zijn: “Ik blijf de beelden herbeleven."

Het was omstreeks half negen 's avonds toen Karim op 16 oktober 2023 drie Zweden oppikte voor een ritje naar het Koning Boudewijnstadion waar de vriendschappelijke voetbalinterland België-Zweden zou worden gespeeld. Nog geen 20 minuten later stond zijn taxi stil ter hoogte van de de kruising tussen Sainctelette en de Negende Linielaan.

Toen, terwijl de Zweden in het Engels gezellig keuvelden op de achterbank, gebeurde het: een scherp geluid dat het raam aan de rechterkant op slag verbrijzelde. Op dat moment heeft een verbouwereerde Karim nog geen idee wat er gaande is. Pas wanneer een gewapende man met een opvallende oranje jas opdoemt en die zijn taxi nadert, heeft Karim door wat er aan de hand is, en gaat het ook ineens razendsnel.

De paniek slaat in alle hevigheid toe. Karim wil wegrijden met de auto, maar komt al snel vast te zitten en vlucht uit het voertuig waarna hij meteen de politie belt. Hij rent een nabijgelegen zaak binnen en wacht enkele minuten die voor hem als uren aanvoelden. “Ik dacht dat ik doodging”, verklaarde de chauffeur daarover. Pas toen hij geen geluiden meer hoorde, durfde Karim terug te keren naar zijn taxi. Daar zag hij pas echt wat zojuist had plaatsgevonden en waaraan hij op een haar na was ontsnapt.

Millimeters

Twee van de Zweedse supporters lieten bij de aanval van Lassoued het leven. Tot vandaag probeert Karim nog te verwerken wat hem overkwam. “Sinds 16 oktober ben ik nooit meer dezelfde geweest”, zegt hij. Karim, anders een grote man, zit in elkaar gezakt op een zetel en spreekt op fluistertoon. “Elke dag is een strijd, een zwaar gewicht om te dragen en soms vraag ik me af hoe lang ik nog door kan gaan", vertelt hij.

Hij vertelt hoe hij zich nooit meer ergens op zijn gemak voelt en iedere nacht maar moeilijk kan slapen. Af en toe valt zijn vrouw Sabrina*, die sinds de gebeurtenissen zijn steun en toeverlaat is, in wanneer Karims stem breekt. Kalm schetst ze hoe haar man aan de dood ontsnapte.

“De stoelen van het taxi-busje staan tegenover elkaar. Een van de supporters zat met zijn rug naar mijn man toe op de stoel direct achter hem. De kogel die hem doodde, belandde in de stoelen.” Het was een kwestie van millimeters benadrukt ze. “Als de dubbele stoel er niet was geweest was Karim ook gestorven.”

Haar man kampt nu met een posttraumatische stressstoornis waarvan de symptomen onder meer herbeleving, angst en onbeheersbare gedachten zijn. Werken kan hij niet meer. “Hij is werkonbekwaam verklaard”, zegt Sabrina. “Het is niet van niet willen.”

Lees verder onder de foto.

Juridische strijd

Het maakt wel dat het gezin met drie kinderen op 16 oktober plots ook zijn grootste inkomstenbron verloor. Voorlopig leven ze van een ziekteverzekering, maar "dat is onvoldoende om rond te komen", aldus Sabrina.

De verzekeringsmaatschappij dekt in dit soort gevallen alleen de inzittenden van het voertuig en niet de bestuurder. Daarmee lag de hoop van het gezin op de "Commissie voor financiële hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden en occasionele redders" die onder Justitie valt. Ze ontvingen reeds een pakket voor “dringende hulp”, wat voorlopig de rekeningen hielp betalen maar eveneens tekortschiet, zegt Sabrina.

Daarom blijft de familie, die in nauw contact staat met de hulporganisatie voor slachtoffers van aanslagen Life for Brussels, strijden om ook het “hoofdpakket" van de Commissie te ontvangen, maar daarvoor moet de schade van Karim worden opgemeten. In september werd hiervoor samengezeten met het Bestuur Medische Expertise (Medex), een federale instelling die valt onder de FOD Volksgezondheid, maar daar kregen Karim en Sabrina te horen dat zijn situatie nog niet stabiel genoeg is om al te taxeren.

“We voelen ons in de steek gelaten door de staat”, zegt Sabrina. “Op dit moment proberen wij vooral te overleven. Soms zegt mijn man zelfs dat het misschien beter was dat hij was gestorven zodat wij waardig konden verder leven.”

Life For Brussels spreekt van een juridisch manco waar ze al sinds 2017 op wijzen. Intussen werd de wetgeving aangepast om alle slachtoffers van aanslagen te omvatten, maar dat gebeurde pas in maart van dit jaar, te laat dus voor Karim en zijn gezin.

Life For Brussels geeft de strijd echter niet op. “Op deze herdenkingsdag roepen wij de minister van Justitie, van wie de Commissie voor Financiële Hulp afhankelijk is, op om menselijkheid te tonen en de nodige aandacht te schenken aan de zaak van dit slachtoffer. Het is tijd dat deze man, die moed toonde tegenover barbaarsheid, eindelijk de erkenning en steun krijgt die hij verdient.”

*Karim en Sabrina zijn schuilnamen. Ze kozen ervoor om anoniem te getuigen.