Een week voor cruciale Brusselse derby lijkt Union herboren

Na een belabberd begin van de play-offs heeft Union donderdagavond de rug gerecht tegen Antwerp. Stads- en titelrivaal Anderlecht won gemakkelijk maar niet gevleid in eigen stadion van Cercle Brugge. Stevenen we, halfweg de Champions play-offs, af op een allesbeslissend duel tussen de twee Brusselse clubs op 5 mei? Of wordt het herboren Club Brugge de lachende derde?

"Theo Leoni is de foefelaar van dienst vanavond." Met die uitspraak bezegelde voetbalcommentator Peter Vandenbempt het lot van Cercle Brugge, dat in alle eerlijkheid vooral zelf verantwoordelijk was voor de pandoering in het Lotto Park, woensdagavond. Cercle-coach Miron Muslic zette zijn enige Rode Duivel, rechtsachter Hugo Siquet, op de linksachterplaats en centrale middenvelder Leonardo Da Silva Lopes op rechts achteraan. Dan weet je dat het moeilijk wordt, zou een ex-coach van de Vereniging meteen zeggen.

Het was diezelfde Da Silva Lopez die de pre-assist gaf voor het doelpunt van Anders Dreyer, na Kasper Dolberg de beste Deen op het veld bij Anderlecht. Zijn terugspeelbal aan de middenlijn was de ideale doorsteekpas op Dolberg, die Dreyer de 2-0 op een presenteerblaadje aanbood.

Twee minuten daarvoor had 'foefelaar van dienst' Theo Leoni het openingsdoelpunt gemaakt. Toegegeven, het leek een goal uit de kluts, maar de herhaling leerde dat eerder het prima zolenwerk van Leoni aan de basis lag van het doelpunt, van geluk was er geen sprake.

Tien minuten na rust maakte diezelfde Leoni er nog 3-0 van, nadat hij profiteerde van een ongeziene flater van de anders zo betrouwbare Cercle-doelman Warleson.

Kopzorgen

En toch zal Anderlecht-trainer Brian Riemer met kale kopzorgen zitten na woensdagavond. Zijn nummer één in doel -Kasper Schmeichel - leek net op tijd in vorm te raken en zich op te werpen als puntenpakker en misschien wel kampioenenmaker. Maar de adductoren hielden hem na rust in de kleedkamer. Benieuwd of Colin Coosemans klaar is om zich van die taak te kwijten, ondergetekende vreest ervoor als je zijn betraande speech in de kleedkamer achteraf ziet. Mooi, dat wel, maar van veel vertrouwen in eigen kunnen getuigt het niet.

En ook Anders Dreyer, de meest doelgerichte speler van de Anderlecht-voorlinie, viel met een hamstringblessure uit. Met ook Thorgan Hazard en Yari Verschaeren begint de ziekenboeg van Anderlecht er wel héél creatief uit te zien. Kasper zal eenzaam dollen nu, al zouden de laatste berichten over Dreyer en Schmeichel toch de goede kant opgaan. Misschien staan ze zondagmiddag al weer aan de aftrap in het Jan Breydelstadion.

Rebel

Op de Anderlecht-shirts stond woensdagavond het woord 'rebel' boven de sponsornaam. In de eerste helft speelde paars-wit ook als dusdanig. Het middenveld werd constant overgeslagen, opper-rebel Thomas Delaney verstuurde de ene blinde lange bal na de andere en zelfs de Neerpede-posterboy Zeno Debast vergat meer dan eens te voetballen. Neen, fraai en academisch zag het er allemaal niet uit, maar kijk: als je vijf speeldagen voor het einde van de Champions play-offs bovenaan staat, is het een kniesoor die daarop let.

Leeft Union weer?

Een dag later, op de Bosuil, duurde het net als in Anderlecht la veille 45 minuten vooraleer we effectief een klein beetje voetbal te zien kregen. Twee minuten na rust krulde Cameron Puertas (wie anders?) een vrije trap heerlijk binnen. Was het een voorzet? Was het de bedoeling om hem rechtstreeks binnen te draaien? Cameron mag het weten.

Niet veel later stuurde diezelfde Puertas Amoura diep. Een spurtduel winnen is nooit een probleem geweest voor de kleine Algerijn, maar de bal ook nog eens voorbij de keeper in doel deponeren, dat was toch alweer even geleden. Gelegenheidsdoelman bij Antwerp Lammens was het slachtoffer van dienst: 0-2.

*lees verder onder foto

Puertas

Vlak voor tijd haalde Alessio Castro-Montes nog maar eens de achterlijn en na een geslaagde dribbel in de zestien legde hij de bal panklaar voor alweer Puertas, die zijn magistrale tweede helft met twee goals en een assist afsluit. Als je de Zwitser zo ziet heersen en verdelen, is het bijna misdadig dat hij vorig seizoen onder Karel Geraerts nauwelijks aan spelen toekwam. Zijn maatje Castro-Montes zei daar onlangs in één van de tienduizenden voetbalpodcasts die ons land lief is, over: ‘Ik snap dat niet.’ Wel, Alessio, ik ook niet.

Niet alleen Puertas' kapsel, maar ook zijn vizier staat opnieuw week na week op scherp. Met zijn traptechniek behoort hij tot de besten van de competitie, maar ook qua kilometers moet hij voor niemand onderdoen.

Antwerp daarentegen verdedigt zijn landstitel zoals Napoli dat doet in Italië: wel heel erg bleekjes. Union leeft (voorzichtig) weer, maar voor luidop dromen van ‘derde keer, goede keer’, is het nog te vroeg. De drie punten achterstand op stadsrivaal Anderlecht blijven pijn doen in het Dudenpark.

Niettemin, Union kan zich optrekken aan twee dingen na de overtuigende zege in de Bosuil: Anthony Moris heeft nog eens de nul kunnen houden en wie weet dat Napoli kampioenenmaker Puertas over een paar weken voor veel geld komt wegplukken om ook de Zuid-Italianen opnieuw van een titel te doen dromen. Hopelijk lust hij pizza.