Annet Buurman: 'Mijn hart voor Ukkel is opengegaan dankzij de bibliotheek'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Ukkel te wonen en belde aan bij bibliotheekassistente Annet Buurman, een Rotterdamse die al 16 jaar in de gemeente woont.

Toen ze de bejaarde vrouw op een ochtend op de koude vloer van de inkomhal vond, besefte ze dat Brussel een harde kant heeft: "Er is veel eenzaamheid in Brussel. Als de gordijnen van mijn schoonmoeder die in het Friese Sneek woont, 's ochtends om halftien nog dicht zijn, schieten de overburen onmiddellijk in gang. Nederlanders bemoeien zich ongevraagd met elkaar."

Buurman woont ook ieder jaar de herdenking van de straatdoden in het stadhuis van Brussel bij: "Je mag daar niet aan voorbijgaan, het is ook een manier om je de stad eigen te maken. Daar heb ik de dichter Frank De Crits ontmoet."

Ontmoetingen

Buurmans derde boek dat net uit is, speelt zich gedeeltelijk in Brussel af, ze ondervraagt deze stad en de mensen die er wonen. Een van de personages is een dakloze man, Luca. Maar de hoofdpersoon van Het gemeste kalf (uitgegeven bij Manuzio) is Agnes, een vrouw die twee zonen had, maar één is vertrokken en omgekomen, maar dat wil ze niet geloven. Op een ochtend stapt ze met haar sloffen aan op de tram en ontmoet ze Luca in wie ze haar zoon ziet. "Tijdens het schrijven zag ik in het metrostation Hallepoort een oude Rus in een militair uniform. Ik zag er een van mijn personages in. Hij leek er niet op, maar zwaaide naar mij. Fantastisch toch?"

De ochtend van onze ontmoeting is Buurman niet met de fiets naar het werk gekomen. "De pijltjes op het aankondigingsbord meldden dat de bus eraan kwam, maar uiteindelijk liet die nog 25 minuten op zich wachten. Ik stond er met Marokkaanse man en een blinde Chinees.

We vroegen ons af waarom die pijltjes er waren en de bus niet. Uiteindelijk heb ik de blinde Chinees naar de halte van tram 4 gebracht, hij heeft mijn naam en het adres van de bibliotheek gevraagd. Het zou me niet verbazen als hij hier op een dag gedag zou komen zeggen, een blinde man in een bibliotheek ..."

"Brussel is zo anders dan Nederland. Je moet de codes kennen. Soms denk ik: is het er niet of zie ik het niet?"

Toen Buurman naar Brussel kwam wonen, was het de bedoeling om drie jaar te blijven, ondertussen zijn het er zestien. Gaat ze nog terug? "Ik denk het wel, omdat ik zo graag fiets. Hier eisen de automobilisten te veel plaats op. Onlangs riep een vrouw vanuit een auto me toe: 'Mevrouw u speelt met uw leven.' Ik heb haar geantwoord dat zij met mijn leven speelde. In Nederland springen de lichten eerst op groen voor de voetgangers, hier voor de auto's. De kwaliteit van een samenleving meet je af aan de zorg voor de kwetsbaren, voetgangers en fietsers zijn kwetsbaar."