Claude Lammens: 'Verschrikkelijk graag thuis in Berchem'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Sint-Agatha-Berchem te wonen en belde aan bij Claude Lammens: vertaler, theatercoryfee en opmerkelijke inwoner van de gemeente.

In heel het gewest staat hij bekend als sterke acteur, innemend regisseur en stervertaler van Engelse bestsellers voor het theaterrepertoire. Twintig jaar was de Venetiaanse krullenbol voorzitter van toneelkring Het Meiklokje, jarenlang het beste amateurtheatergezelschap van de hoofdstad.

“Uiteraard was ik ook te vinden voor het Brussels Volkstejoêter, het Brussels dialect is mijn dada. Je zou ervan opkijken mocht je weten hoeveel buren en vrienden van mij nog het Brussels spreken. Op café drijft dat boven, al telt Berchem maar weinig cafeetjes meer. Zowat het enige dat al die jaren blijft overleven, is Nouveau Berchem in de Kerkstraat. Spijtig, want er is nood aan.”

Het positivisme over Berchem vindt bij Lammens een prima voedingsbodem. “Eigenlijk ben ik in Gent geboren. Maar toen ik zes maanden oud was, ben ik naar Jette verhuisd. En ik heb mijn ouders meegenomen. Toen ik twaalf jaar was, zijn het mijn ouders die mij verhuisd hebben naar een appartement in Berchem. Ze hadden ruzie gemaakt met de huisbaas in Jette.

Ze stuurden me naar het Technisch Atheneum op het Ruelensplein. Sindsdien heb ik de gemeente - op drie jaar in de jaren tachtig na, wegens een echtscheiding - niet meer verlaten. Ik woon nu 25 jaar op dit adres. En trouwens heel, heel graag.”

Waarom, kan Lammens niet goed verwoorden, het gaat om een onbeschrijflijk warm gevoel vanbinnen. “Mijn vier kinderen zijn hier opgegroeid, en hebben er leren autorijden. Ze zijn hier naar de Chiro geweest. Alle vier leerden ze musiceren in de lokale muziek­academie, iets waar ik echt jaloers op ben. Ze konden overal te voet in alle veiligheid naartoe.

Ons huis heb ik zelf vertimmerd gedurende jaren, op de laatste renovaties na. Alles met mijn eigen poten. Alles met mijn eigen rug. Ik ben hier verschrikkelijk graag thuis. Trouwens wat me hier houdt, is precies dat ik niet zou weten wat elders beter zou kunnen zijn dan wat Berchem biedt, met zoveel groen om de hoek.”

Heel de buurt ligt hem na aan het hart, zo is aan de krop in zijn keel te horen. “Vrijdag is het weer zover. Dan houden we Burenfeestdag en zetten we de straat af. Tijd om weer samen een pint te pakken en te discussiëren.

Ik geef toe, er is een tijd geweest dat ik echt bang was voor enkele gevaarlijke verkeerssituaties op de gewestwegen in Berchem. Maar sinds de fietspaden op de Josse Goffinlaan en Gentsesteenweg er zijn, voelt het veel beter aan.

Ja, de handel klaagt, hoor ik zeggen. Maar een Proxy en nachtwinkel hebben ook hun voordelen. Ik zie die als een stukje couleur locale, en een gemak toen ik nog rookte en op alle uren aan mijn sigaretten kon geraken. Het assortiment van nachtwinkels is niet om van achterover te vallen, maar ik kan er een week mee voort. Al zou ik er zelf niet dichtbij willen wonen. Sommigen durven voor hun snelle boodschap in dubbele file te parkeren - zelfs op de tramsporen."

En hoe de man nog met taal omgaat in een veranderende stad, willen we weten. "Als vertaler zie ik een andere taal niet als een handicap of iets om zich aan te ergeren. Integendeel. Met iedereen kunnen en willen communiceren blijft een troef. Neen, uit Berchem weggaan? Goe gij! Ik heb hier mijn kot, mijn kat, mijn k... Pardon,” grapt de literator nog.