© PhotoNews

| Bezoek van Charles Lindbergh aan Brussel in 1927.

Column

Beeldspraak: de verdiensten van een hoogvlieger

Michaël Bellon

18/05/2019

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: het bezoek van Charles Lindbergh aan Brussel in 1927.

Lees ook: Beeldspraak: Eurosong, punten aftellen naar de zomer

25.000 Brusselaars zien een Amerikaanse held met zijn eendekker landen op het vliegveld van Evere. Van die gebeurtenis is ook een kort nieuwsfilmpje van Pathé terug te vinden op de Engelse Wikipediapagina gewijd aan Charles Lindbergh - want over hem gaat het.

De vlucht van Le Bourget in Parijs naar de basis in Evere was een makkie voor Lindbergh, die een paar dagen eerder, op 20 en 21 mei 1927, met zijn Spirit of St Louis drieëndertig uur en 5.800 kilometer had gevlogen om als eerste solo de Atlantische Oceaan over te steken. Een onderneming die enkele falende piloten voor hem het leven had gekost.

De 150.000 mensen die Lindbergh in Parijs opwachtten, veroorzaakten een van de eerste files. De koplampen van hun auto’s deden de piloot zelfs even twijfelen waar nu juist de landingsbaan was. Eenmaal aan de grond was hij wereldberoemd, en begon een leven dat zich nauwelijks laat samenvatten.

Kwissers wisten al dat er met de Lindy Hop een populair dansje naar Lindbergh is vernoemd. Historici dat hij sympathieën koesterde voor nazi-Duitsland. Lezers van Philip Roths The Plot Against America dat hij een prominent woordvoerder was van de nationalistische America First-beweging, die Amerika uit de Tweede Wereldoorlog wilde houden.

"De vlucht van Parijs naar de basis in Evere was een makkie voor Lindbergh, die een paar dagen eerder met zijn Spirit of St Louis de Atlantische Oceaan was overgestoken"

Michaël Bellon, columnist bij BRUZZ

Voorts staan er een paar uitvindingen op naam van Lindbergh, en hield hij ook pioniersvluchten tussen Afrika en Zuid-Amerika en over de Noordpool. Samen met zijn vrouw Anne Morrow, die nog een affaire zou hebben met die andere bekende vliegenier Antoine de Saint-Exupéry.

Uiteindelijk zou Lindbergh toch zelf voor Amerika vechten in de oorlog, en in het naoorlogse Duitsland vervolgens zeven buitenechtelijke kinderen verwekken bij drie Duitse vrouwen, onder wie twee zussen.

Dat klinkt allemaal zo ongeloofwaardig als dat Winston Churchill kinderen zou hebben gegeten, maar dit is wél echt waar. En het strafste verhaal is wellicht dat van de ontvoering van Lindberghs zoon Charles Jr. in 1930.

Die leidde tot de dood van het kind, tot een mediastorm, tot nieuwe wetgeving, tot de vlucht van de Lindberghs naar Europa, tot de Agatha Christie-klassieker Murder on the Orient Express, en tot complottheorieën als zou Lindbergh de ontvoering zelf in scène hebben gezet, omdat hij als aanhanger van rassentheorie en eugenetica de handicap van zijn zoon niet zou kunnen hebben verdragen.

Omdat bij de ontvoering een ladder was gebruikt, werden door cynische marketeers zelfs miniatuurladdertjes op de markt gebracht als gadget.

De positieve en negatieve exploten van deze hoogvlieger verleiden tot een bespiegeling over verdienste. Stel dat de mens zou handelen met een vrije wil die ontstaat vanuit een hoogstindividuele, aangeboren kern van zijn persoonlijkheid.

Dan is hij persoonlijk verantwoordelijk voor zijn fouten, maar kan hij ook trots zijn op zijn eigen verdiensten, en anderen vereren om hun heldendaden of veroordelen om hun fouten. Dat is een ideaal mensbeeld voor fiere autocraten als Lindbergh, die verdiensten vervolgens graag koppelen aan ras, natie of de eigen gemeenschap.

Veel minder aantrekkelijk is de overtuiging dat een mens geen andere unieke kern of wil heeft dan de grillige resultante van de externe invloeden die voortdurend op hem inwerken. Dan bestaat persoonlijke verdienste immers niet, moet je helden relativeren, kan je jezelf nooit op de borst kloppen, en valt zwakken en de zondaars weinig anders te verwijten dan hun fatale levensomstandigheden, die je dan nog eens in hun plaats moet gaan verbeteren ook.