Beeldspraak: over het kapsel van kletsnatte Clothilde

Elke week verzint Michaël Bellon een nieuw onderschrift bij een oude persfoto. Deze week: de overstroming in een café in de Sint-Annadreef in 1938.

Bij een waterstand van een metertje of twee stond Brussel blank van Zwarte vijvers tot Viviers d’Oie, en ging iedereen kopje-onder. Dan was je soms dagenlang je medemens kwijt, terwijl je wat allenig rondscharrelde op een bodem die weken voordien wis en zeker nog als oever te boek stond.

Tot er eindelijk weer een duif met een beukentak uit het Zoniënwoud in haar bek op een opgedoken dakgoot neerstreek, en mensen elkaar stilaan opnieuw begonnen te herkennen aan hun hoofdhaar-wenkbrauwcombinatie. Wat dat betreft waren de blonde bekjes in het korte kapsel van Clothilde een troef.

De voormalige spelverdeelster van het waterpoloteam van Racing de Bruxelles maakte naam als waardin van café De woeste golven in de Sint-Annadreef, die voor ze afdreef gewoon Sint-Annastraat heette en in het centrum lag. In deze bar under the sea in de licht oplopende buitenwijken van Laken was aanzienlijk minder passage dan op de vorige standplaats op de Vismarkt.

Maar stamgasten die na zoveel dagen nattigheid eindelijk hun onderduikadres hadden kunnen verlaten, waren enorm dorstig. Ze moesten sowieso een zwembrevet halen om in pub crawl van kroeg tot kroeg te kunnen zwemmen, en hadden er een verre tocht voor over om bediend te worden door kloddernatte Clothilde, die moeiteloos haar herkenbare hoofd én haar rechterarm met plateau en al boven water hield.

Desalniettemin waren de werkomstandigheden zwaar. Door de ongewilde verhuis was het huisnummer van het café vervaagd, en de mededelingen in krijt op de onderste luiken werden steeds weer weggewist. Nog geregeld dreven bestellingen af naar naburige afspanningen. Zeker wie mosselen of paling wilde, was niet zeker van de levering.

Op de Duvel, die toen bijlange na nog niet bestond, zat meestal veel te veel schuim. Het was vaak pompen of zuipen. Nog wekenlang waadde de waardin met haar lange gewaden door het water, waarvan de waarden weliswaar een weinig afzwakten.

Opschorten diende in letterlijke zin te gebeuren. Terwijl ze te midden van alle ellende die slobberende schort gebruikte om de tafels mee schoon te vegen, haalde Clothilde haar trots en waardigheid uit het stukje kant dat haar decolleté bedekte. Zo werd de foto met haar trieste blik, die ze zelf wellicht nooit te zien zou krijgen, een portret van al die dienende werklieden die ook dapper doorgingen wanneer het water hen aan de lippen stond.