Er zijn kinderen aangereden op de fiets. Ze zaten met twee op de fiets en ‘bovendien,’ zei het parket, ‘reden ze een kruispunt op.’ Oh, dacht ik in mezelf, dan màg je ze aanrijden natuurlijk. Dan hebben ze het zelf gezocht. Twaalf en negen? Oud genoeg om beter te weten!
Column
Celia schiet met scherp: aangereden wild
En toen dacht ik: laat ik die verontwaardiging toch maar onderbouwen.
Rome is gebouwd op zeven heuvels, Brussel heeft er duizend en ze gaan alleen maar bergop. Toch: Leuvensesteenweg, Wetstraat, rotstraatjes in Schaarbeek, vals plat van Lambermont en het nog valsere van de kleine Ring neem je erbij. Beetje vloeken, geen punt.
Wel een punt: een beetje hoesten. Brusselse lucht kleurt donkerrood op de vervuilingsmappen van de overheid. Nochtans meten die alleen fijn stof en vervuiling aan de meetstations in Ukkel en Woluwe, waar je veel schonere lucht kan verwachten. Welk meetstation géén fijn stof meet? Belliard. Waar je de luchtvervuiling bijna ziet hangen. Kijk maar niet, fietser, anders mis je voetgangers en stilstaande auto’s die je ‘verfstrook’-fietsstrook gebruiken. Bij werken mag jij lekker de razende vijfbaansweg op. Sla je ochtendkoffie maar over, fietser, jouw rit is adrenaline genoeg.
"Het kan mij geen bal schelen of er vijf, vijftien of twintig fietsstrookjes bij kwamen. Wel dat ik mijn kinderen in Brussel niet durf te laten fietsen"
En zo gaat het overal in Brussel. Nauwelijks gescheiden fietspaden. Bobbels en putten, verfstroken met nul gewaarborgde veiligheid die tellen als ‘fietspad’. Werken? Machinerie, bouwputten, bouwkeet en werklui op de fietsstrook, zoals bij de gentrificatie-werken op de Havenlaan. Of je mag structureel de razende weg op, zoals op de Lambermont.
Kijk eens: ik vind gewoon dat de wagen grotendeels uit de stad gebannen moet worden. Kopenhagen, here we come. Maar anderen vinden ‘zwakker weggebruik aanmoedigen’ een beter standpunt, zoals sommige bevoegde politici in Brussel. Mij goed! Begin dan eens met die aanmoediging.
Want weet u wat? Het kan mij geen bal schelen of er vijf, vijftien of twintig fietsstrookjes bij kwamen. Wel dat ik mijn kinderen in Brussel niet durf te laten fietsen. Omdat fietsen hier momenteel moordend is, en dat weet elk bevoegd politicus.
Er zijn kinderen op de fiets aangereden in Laken, en ze zijn net buiten levensgevaar. Er zijn kinderen op de fiets aangereden in Schaarbeek. Laat ik de kinderen vermelden die te voet aangereden werden door een tram in een straat waar het voetpad net geslasht werd - want zwakke weggebruikers staan in deze jacht helaas samen aan de prooizijde. Kan het burgerprotest in Schaarbeek, Laken, Brussel-Stad nog iemand verbazen?
Dit is niet de schuld van autogebruikers. Een weg hoort defensief ingericht. Ook van hen hoor je geen inherente, constante waakzaamheid te eisen om een weg met fietsers te delen. Dat is in Brussel wel zo. Dit gaat niet meer om hoffelijkheid, maar om structureel falende infrastructuur.
Die kinderen zaten op één fiets en ze reden een kruispunt op. En dat vind ik heel begrijpelijk. In Brussel is het immers onmogelijk om je kind veilig en defensief te leren fietsen, onmogelijk om het veilig te houden. Je bent immers àltijd aan te rijden wild.
COLUMN Celia schiet met scherp
Een keer per week zet Celia Ledoux de stad in haar blootje in haar column.
Lees meer over: Brussel , Column , COLUMN Celia schiet met scherp , fietsen
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.