Celia schiet met scherp: 'Er wordt wat afgezaagd over Brussel'

De tunnels lekken: een schande. Ze worden gerepareerd: weer gezaag. Antwerpen had zijn werken, Gent evengoed. Voor die in Brussel schalt wekenlang reclame op alle radionetten: toch kwaaie tweets van Francken en Rutten. Brussel is het zwarte schaapje voor de Vlaamse familie. Als de andere kinderen scheiden of buizen is dat lastig, bij Brussel had men het - ach ach - wel weer kunnen denken.Die lucht, dat aanschuiven, die verkeersagressie! Maar hoeveel van die toeterende agressievelingen zijn pendelaars die elke dag de stad voltuffen en verachten?

Dat is toch iets speciaals: van Brussel verwacht de Vlaming het allerslechtste en hij wordt ongaarne tegengesproken. In het Putje van Nergens vraag ik uitleg over vuilniszakken. “Ah. Brùssel!” zegt de Colruytkassier met die onmiskenbaar superieure uithaal. “Ge zijt zeker blij dat ge daar weg zijt?” Ik doe van bwof, maar hij gaat verder: “Daar sorteren ze zeker niet?” Wij niet sorteren?! - die ‘wij’ had mijn terugkeer al kunnen voorspellen. “Vier zakken,” zeg ik droog. “En al lang ook.” “Maar dan kosten ze zeker minder?” Dure vuilniszakken verdorie, dat moet dan je superioriteit bewijzen.

Een vooroordeel valt niet te slopen. Brussel ‘slurpt geld’, ook al verdient het halve land er elke dag zijn brood. Brussel is hard, maar in Putje van Nergens kan je verrekken achter je gemanicuurd gazon, terwijl Brusselaars elke dag vluchtelingen in huis nemen en socialer stemmen dan vrijwel het hele land. Een Vlaming in Brussel herken je aan verbazing - tiens het is hier eigenlijk tof - door irritatie over vuil, onbekend of geen Nederlands, of omdat hij zich misdraagt als een Engelsman op een Grieks eiland. When in Sodom, do as the Sodomites?

De realiteit noch de Brusselaar kan hem intussen schelen. Na België­-Brazilië davert het hele land door duivelse ketjes opgekweekt in Anderlecht en danst het op Stromae en Angèle. Hun Brusselaarschap blijft buiten de picture. De Brusselaar weet het wel et il s’en fout. Hoe vorm je een identiteit? Gedeeltelijk door afwijzing. “Er wordt wat afgezaagd over Brussel,” zei Koert Debeuf eens in BRUZZ, en dat vat de Brusselse houding samen. Wij weten dat we hip zijn, dat onze realiteit de toekomst is. Parijzenaars vluchten naar Brussel, Eurocraten kopen grond, weinig Nederlandstalige Brusselaars voelen zich nog ‘Vlaming’. Op Couleur Café mankeren de headliners, maar de wei scandeert mee Stikstof, made in Brussels: “Gijse vieze vuile fucking hoerenzoon!”

Bij tunnel Leopold II reageer ik anders. “Het is stap twee in het Brussels onafhankelijkheidsplan,” zeg ik. “We worden Singapore aan de Zenne.” Ik rijd naar de Westhoek, BRUZZ-radio klinkt vlekkeloos tot Gent. Tot hier kunnen we dus grondgebied annexeren. Over Reyers krijg ik nog één sms. “Ben je onbereikbaar?” “Alleen voor Vlamingen,” antwoord ik.