Een collega-schrijfster is kleuterjuf. Al op 2 september stuurde ze een bericht: kende ik geen Brusselse school om mee te verbroederen? Haar kleuters kenden Brussel niet, en dat vond ze niet kunnen. Graag een klas met kleur, vroeg ze, “want al mijn Polen, Roemenen en Walen zijn wit.”
Column
Celia schiet met scherp: Vergeten
Lees ook: Celia schiet met scherp: dierentuin
Haar wil geschiedde. De kleuters hadden vooraf geskypet, elkaars talen geïnventariseerd en wat zeden overgenomen. Op de foto’s achteraf herkende ik naast haar de warme, intelligente ex-kleuterjuf van mijn oudste. Doe het maar: twintig snoezige bundeltjes in fluohesjes van diep-Vlaanderen naar Schaarbeek richting Noord leiden. Die vreselijke MIVB-poortjes door, trein, metro en ‘via de lichtjes van de Aarschotstraat’ - hoe poëtisch - naar de andere kindjes toe. Allemaal zodat kleuters van binnenuit hun hoofdstad leren kennen.
Terwijl zij haar tocht plande, liep de laatste mediatieke aanloop tot verkiezingsavond. Wat is uw ideale stad, welk lokaal politicus bent u, welk programma past u, en de eindeloze kopstukkendebatten. In bijna elke quiz was Brussel vergeten. Zoals gewoonlijk. Je zou gaan denken dat de hoofdstad Antwerpen was en wij hier écht parking.
"De woorden van een doorgewinterd politicus bleven bij me hangen: 'De Brusselaar krijg je alleen op zijn paard over mobiliteit'”
Intussen weet u al hoe de kaarten liggen. Ik niet: mijn deadline ligt voor zondag. Ik waag me aan één retrograde voorspelling: dat Brussel zondag het stiefkindje in de verslaggeving was. Elke verkiezingsdag weer hetzelfde liedje: zappen van VRT naar VTM, waar de uitslagen in Brussel verwaarloosd worden, bij BRUZZ belanden. Want daar bestaan we, centraal. Begrijp me goed, BRUZZ is natuurlijk mijn lievelingszender. Maar kent u één land waar de hoofdstad bij verkiezingen zo routineus opzij wordt geschoven op de nationale tv? Een schrijfster-kleuterjuf weet instinctief beter.
Met die kleine frustratie achter de rug, rest de grote vraag. Over de uitslag die ons scheidt, vraag ik me al weken af wie wij zelf zullen vergeten. Ik heb op mijn pen moeten zitten. Ik hoor u toch niet te beïnvloeden? En toch bleven de woorden van een doorgewinterd politicus bij me hangen: “De Brusselaar krijg je alleen op zijn paard over mobiliteit.” Een geprivilegieerd Brusselaar, dacht ik.
Ook in onze stad vergeten wij regelmatig de donkere cijfers die ertoe doen. Dat elk derde Brussels kindje in armoede opgroeit. Dat ettelijke kinderen een lege brooddoos mee krijgen en dat winterkleren te duur zijn. Dat die ex-kleuterjuf van ons elke dag drie extra tussendoortjes meenam en warme kleren sprokkelde. Dat is de taak van onze overheden, maar anders lijden kindjes honger en kou. Die kinderen krijgen de ongezondste behuizing en lucht en de schraalste omgeving. Ons onderwijssysteem discrimineert hen recht de volwassenenarmoede van hun ouders in.
Met heel hard tegenspartelen, harder tegen de stroom zwemmen dan elk middenklassenkind ooit doet, een belachelijke dosis geluk en een paar helpende handen komen ze ooit waar het veilig is. Dat hoort niet. Maar zij hebben geen stem. Tussen de paar dagen water die u en mij scheiden, kan u al inschatten of onze stem voor hen meetelde. Ik mag nog een paar dagen duimen.
COLUMN Celia schiet met scherp
Een keer per week zet Celia Ledoux de stad in haar blootje in haar column.
Lees meer over: Brussel , Column , COLUMN Celia schiet met scherp , Celia Ledoux
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.