Laptopia: Docks

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Docks

WOENSDAG 26 OKTOBER, 10 UUR

Dit had ik natuurlijk beter niet gedaan. De dag dat je de aanvechting voelt om naar Docks te gaan kijken - in plaats van naar de kastelen aan de Loire, de Picasso-tentoonstelling in Bozar, of de bandenspanning van je auto - is er iets niet in de haak. Zelfs niet als je gaat met de intentie eens een makkelijk ironisch stukje te schrijven over dat nieuwe shoppingcentrum. Docks doodt alle inspiratie die eventueel nog aanwezig was op het moment dat je het winkelwalhalla aan de waterkant betreedt. Ik zweer het op mijn nieuwe blazer van 19,99 euro bij H&M: de kritische stemmen die beweren dat Docks geen enkele dimensie toevoegt aan het bijgevolg nog steeds dimensieloze concept van het ordinaire winkelcentrum, zijn niet allemaal aandeelhouders van Uplace, en hebben gewoon gelijk.

Al doet Docks wel een inspanning om de nieuwkomer even te doen geloven dat er meer aan de hand is. De opgeblazen façade kan bijvoorbeeld de indruk wekken dat hier iets met architectuur werd gedaan. Ook binnenin zijn verschillende non-descripte bouwstijlen met siliconen aan elkaar gekit om de gerenoveerde pakhuizen aan een soort Frank Gehry-constructie te lijmen. Waren het nu de jaren negentig of negentienhonderd? Docks wil het aura creëren van een geslaagd reconversieproject in een boomende Londense wijk, maar het komt uit bij een geestdodende fata morgana die eventueel even de miserie in een Parijse voorstad kan doen vergeten.

Docks wil je natuurlijk doen dokken aan de dokken. Shoppingcentra moeten saai en steriel zijn, opdat je zou uitgeven om je beter te voelen. Wel toegestaan is ‘beleving’: zo lang mogelijk in de illusie verkeren dat er wat te ontdekken valt. Zo heb ik zelf even geworsteld met het aantrekkelijke grondplannetje, dat zo getekend is dat het lijkt alsof je nog lang niet klaar bent met het doorgronden van dit pretpark. Beter is het niet te kijken naar dat plan. Wie een beetje doorstapt, is in twintig minuten overal geweest. De imposante wegwijzers her en der zijn dus ook niet echt nodig. Er valt weinig te bewegwijzeren. De enige kant die je op kan, is die van de kassa. Ook de benaming Food district voor het plantsoen met wat cafés en bistro’s is een grap. De winkels hebben de bekende namen die we niet meer zullen herhalen. Die boetiek met Deense gadgets en de Thaise snackbar zullen na enkele maanden wel weer onverrichter zake ophoepelen.

Natuurlijk is Docks nog niet helemaal af, en zijn nog niet alle winkels open. Dit is de fase waarin overalls en kostuums elkaar kruisen, sjofele werklui en nette retailers even de indruk wekken samen aan een ideale wereld te bouwen. Vandaar dat er vandaag nog 884 plaatsen vrij zijn in de ene parking en nog eens 553 in een andere. In de nagenoeg lege kledingzaken liggen alle pulls nog netjes opgevouwen. Het hangmeubilair waar straks radeloze echtgenoten zitten te wachten op hun door het kaufhausinferno opgeslokte vrouwen, wordt nu alleen nog maar gebezigd door een paar schoolspijbelaars. De occasionele bezoeker heeft het misselijkmakende aroma van de geurverspreiders voor zich alleen, en het personeel heeft nog tijd om bij elkaar te gaan shoppen. De cupcakeverkoopster eet zelfs haar eigen cupcakes op, en veegt schuldbewust de kruimels van haar blouse. Ik doe alsof ik niets heb gezien.