Laptopia - Cafetaria De Zeyp

Geen idee welke wilde feestjes er op andere dagen zoal plaatsvinden in de cafetaria van De Zeyp, maar ik weet wel welke sfeer er op een gezapige woensdagmiddag hangt. Ik mocht het afgelopen voorjaar regelmatig een paar uurtjes zoek maken in een hoek van het etablissement, dat op dat moment zowat het exclusieve terrein was van de derde leeftijd.

In de cafetaria hing dan steevast het zachte parfum van vorderende jaren. Via de grote ramen aan de straatkant keek het daglicht naar wat het daglicht gerust mocht zien: de wandelstok die uitrust tegen de tafelrand, het opgespaarde koekje bij de koffie, het groene tafeldoekje van Palm dat samen met de houten bierviltjeshouder erbovenop een herkenbaar stilleven vormt, en dat wegens succes op elk tafeltje wordt herhaald.

Ook de formatie rond die tafeltjes is elke week min of meer dezelfde. Er is natuurlijk het tafeltje met de kaarters, die te oordelen aan het weinige gerucht dat ze maken vrij professioneel te werk gaan. Er is het tafeltje met de professionele babbelaars, die hun meningen omtrent de actualiteit met haken en ogen aan elkaar breien, tot er weer een consensus is bereikt over hun wekelijkse update van de staat van de wereld.

Aan een paar tafeltjes gaat het er kalmer aan toe: die waar minder sociaal aangelegde oudjes aarzelend naast elkaar plaatsnemen om zwijgend maar wel degelijk in gezelschap verkerend hun namiddag door te brengen.
Eén drietal zit altijd samen aan een tafeltje wat verder van het raam. De man zorgt voor de zwans en de weerkerende plaagstoten aan het adres van de tolerante serveerster. De gezellige vrouw schuin tegenover hem gibbert om de fratsen van de schobbejak, terwijl ze met luide stem zijn woorden herhaalt voor de omzittenden tot wie de clou misschien nog niet helemaal is doorgedrongen. En een tweede vrouw bevestigt dankbaar en enthousiast het komisch potentieel van het olijke tweetal, door met gespeeld ongeloof het hoofd te schudden. Hun driehoekje werkt perfect en doet dat wellicht al jaren. Even moeiteloos schakelen ze over naar de serieuzere levensverhalen. Er is namelijk al behoorlijk wat verleden om op terug te blikken, maar evengoed nog toekomst om naar uit te kijken, bijvoorbeeld in de vorm van op stapel staande volpensionvakanties in gegarandeerd warme oorden.

De voertaal in het hele café is Brussels Vloms, maar interessant is ook de manier waarop de conversaties van elke tafel apart plots in elkaar grijpen tot jolige stemmingmakerij die even de gehele gelagzaal in de ban houdt. Dat is bijvoorbeeld het geval als een nieuwe stamgast binnen komt waaien, of als er iets gebeurt in de koers. Want de semi-klassiekers van de woensdagmiddag worden van bij het begin van de uitzending tot de finish uitgezonden. Niet met de klank aan. De randpoëten Wuyts en De Cauwer krijgen hier niet het hoogste woord. Wél met de ondertitels van Teletekst, die op wonderbaarlijke wijze gelijke tred houden met de wedstrijdfeiten, en met de karamelleverzen van de twee commentatoren die uitgeschreven een nog dadaïstischer indruk maken.

Nog een weerkerende bron van vermaak zijn de parkeerplaatsen in de straat, die alleen met een parkeerschijf mogen worden gebruikt. Dat de bevoegde beambten zich behoorlijk kwijten van hun plicht om wie die schijf niet heeft voorgelegd te beboeten, is op de tribunes in De Zeyp al heel lang geweten, en dus kunnen de lichtzinnige slachtoffers maar in beperkte mate op medelijden rekenen.
Soms is er ook helemaal geen aanwijsbare aanleiding voor het feit dat de animositeit van één tafel overslaat naar de andere. En dat zijn de mooiste momenten: wanneer onvoorziene omstandigheden even de vaste rituelen doorkruisen. Want grosso modo verloopt geen enkele woensdagmiddag hier anders dan alle andere. Na het vooropgestelde aantal drankjes trekt ieder op zijn vastgestelde tijd ook weer naar huis.