Vileyne gedachten: drie vrouwenlijken en een bange kapper

Het geheugen faalt vaker dan we zouden willen. Ik was ervan overtuigd dat het op een vrijdagavond gebeurd was, maar met de kalender van het jaar 1996 erbij blijkt de derde september een dinsdag geweest te zijn. Maar verder staat de scène me nog levendig voor de geest.

Het was rond 19 uur en dus tijd om naar huis te gaan toen ik een telefoontje kreeg: een gruwelijke ontdekking in een Libanees restaurant in Woluwe. Een collega had een tip gekregen van een politieagent en de collega’s die gerechtelijk nieuws opvolgden waren allemaal bezet.

Ik trok er redelijk tegen mijn zin naartoe omdat ik niet thuis was in de gerechtelijke journalistiek, toendertijd een clubje verslaggevers dat elkaar goed kende – ze zagen elkaar dagelijks in het Justitiepaleis voor de persbriefings.

Tegelijk waren ze ook elkaars beste vijanden, want de concurrentie was bikkelhard en primeurs had je alleen door goede contacten met tipgevers, politieagenten en magistraten. En ik kende niemand.

Het restaurant in kwestie bleek de Baalbeck te zijn, aan de Brand Whitlock­laan in Sint-Lambrechts-­Woluwe. Het populaire restaurant bleek al een paar weken dicht en een deurwaarder wou er in het bijzijn van de politie een en ander in beslag nemen.

De uitbaters, twee broers, hun beider vrouw en kinderen, en een oudere dame die de familie sponsorde, waren met de noorderzon verdwenen. In de diepvries staken drie vrouwenlijken. De identificatie zou ’s anderendaags plaatsvinden.

Eigenlijk herinner ik me het voorval vooral omdat ik in de nasleep ervan een vreemd gesprek had met een Vlaams-Brusselse kapper uit de buurt.

Hij had naar de redactie gebeld omdat hij zijn hart wou luchten – anno 2020 zou hij waarschijnlijk een bericht op Facebook posten – want hij was vaak in de Baalbeck gaan eten en het had hem altijd heel goed gesmaakt, alleen was hij bang dat hij er mensenvlees had gegeten.

Minstens zeven tot acht keer stelde hij de retorische vraag: hoeveel keer heb ik mensenvlees geserveerd gekregen? Hij stelde de vraag half lacherig, maar naast de schrik in zijn ogen kon je niet kijken.

1996 was het jaar van de arrestatie van kindermoordenaar Marc Dutroux en van de Witte Mars. Toen het gerecht in de nasleep van de affaire-Dutroux ook in Brussel onopgeloste dossiers opnieuw bekeek, ben ik meer dan een keer naar een ongeruste man moeten gaan wiens vrouw niet thuis was gekomen.

Het bleek telkens vals alarm – het koppel had ruzie gemaakt en de echtgenote was naar een vriendin vertrokken voor een paar dagen of de vrouw wou even alleen zijn - maar de schrik zat er goed in, bij de bevolking, bij politie en gerecht, en bij journalisten.

Gerecht en journalisten die in twee kampen verdeeld waren: believers en non-believers. Omdat ik maar kortstondig of zijdelings met misdaadjournalistiek te maken heb gehad, ben ik gaan spreken met Yves Barbieux (61), journalist sinds halverwege de jaren 1980. Eerst bij Het Laatste Nieuws, daarna bij Het Nieuwsblad. Hij vertelt welke zaken hij zich altijd blijft herinneren en waarom. Yves is niet minder dan een monument in de misdaadverslaggeving.

Misdaadjournalist Yves Barbieux blikt terug op vijf markante Brusselse zaken in dit interview van senior writer Danny Vileyn.