Lisette Ma Neza: het collectieve niet-thuishoren

Drie weken lang deelt een Brusselse creatieveling zijn/haar/ hun kijk op de wereld. Lisette Ma Neza studeerde film aan LUCA School of Arts, is dichter, schrijver van liedteksten en columns, en Belgisch en vicewereldkampioen Poetry Slam.

Ze is zoals Montréal, tweetalig.
Zoals Dubai, Arabisch.
Ze is zoals Kigali, ik loop er vrouwen tegen het lijf die op mij lijken, die zoals ik kijken naar de mensen, naar het land, naar de wereld.
Ze is zoals niets anders, chaotisch, ze ligt overhoop. Ze holt en ze loopt en ze schreeuwt het uit. Ze schrikt af, als een kat, die eigenlijk alleen maar geknuffeld wil worden.
Ze is zoals Berlijn, heb ik gehoord, het kleine Parijs, heb ik gehoord. Za'atar, guaraná antartica, empanadas, ayran, tiramisu, makisu, pondu, açaï, fufu.
En ze is de hoofdstad van Europa, gelukkig is zij, de hoofdstad van Europa. Ze is van mij.
Ze is Zwart en Zuid-Amerikaans, ze is Vlaams, wit en alles wat ik – net niet.En ze is van mij. Ze is van mij. Niet geboren, niet getogen en toch is ze van mij. Evenveel van mij.

Er zijn maar weinig gedachten die ik over Brussel heb overgehouden, zoveel sta ik er niet bij stil. Ik leef gewoon, van dag tot dag, ik doe maar wat en af en toe vraagt iemand mij ernaar. Een samenvatting van waar ik woon en waarom. Het weinige dat ik denk of vind of constateer is wel telkens weer, telkens weer. Telkens weer datzelfde gevoel over Brussel. Wanneer ik op mijn achttiende een deel werd van de vijfhoek ging het enorm snel en vertegenwoordigde ik haar ineens overal. De vragen van waar kom je vandaan, werden voortaan beantwoord met Place Liedts, met Schaarbeek, Brussel. Nooit België, zelfs nooit Europa, af en toe Nederland, nog altijd Rwanda, maar altijd, altijd Brussel, altijd.

De grijze stad, die amper water bevat en veel te weinig groen, werd een deel van mijn hart. De talen, de mensen, de eindeloze verhalen hadden mij een nieuw verhaal gegeven, een nieuw deel van mijn leven. Ik ervoer en ervaar nog steeds een vervreemding, ik hoor hier niet thuis, ik zoek nog naar een plek, ik wil hier blijven, maar ik wil hier weg. Ik blijf ontdekken dat het hier een plek is van komen en gaan, maar altijd toebehoren is. Wie is nou echt een Brusselaar? De vastgoedondernemer die zijn familiebedrijf overneemt en in heel Brussel huizen verhuurd? Of de half-Nigeriaanse, half-Vlaamse dj, die enkel Frans spreekt? Of de Roemeense moeder die een workaholic is? Of de Afghaanse mannen van voor alles wat er gebeurd is, die er wat van proberen te maken, hun broertjes van school ophalen? Of de politicus? Of de wereldreiziger die kijkt naar een dansspektakel in de publieke ruimte? Of de bruine meisjes op de VUB, in de KVS, in het Parlement? Ik heb ontdekt dat wij allemaal Brusselaars zijn. Jong, nieuw, oud, altijd, allemaal. Niemand hoort echt in Brussel thuis en tegelijkertijd; wij allemaal. De mensen die voor ons kwamen zijn niet te herleiden tot een plek of taal of een grens of één perspectief, niet tot één soort muziek – en dat is Brussel. Het collectieve niet-thuishoren. Het collectieve, van hier en van daar en van ergens anders zijn, maar toch allemaal, zodra je hier bent, van Brussel en dat voor altijd. Dat is het weinige dat ik weet of denk of voel – over een stad zoals de mijne.

LISETTE MA NEZA
Instagram: @diemeisjevanbrussel