Maria Muehombo: 'Door de natuur te leren kennen, zetten we een stap naar zelfliefde'

Drie weken lang deelt een Brusselse creatieveling zijn/haar/hun kijk op de wereld. Maria Muehombo (alias M I M I) is dj, muzikant en kunstenaar. Instagram, Soundcloud, Facebook

Het is ochtend, ik sta aan het raam en nip van mijn koffie terwijl ik luister naar het radioprogramma L'odyssée op Musiq3. De afgelopen dagen was het prachtig weer, en alles gaat zoveel makkelijker als de zon er is. Ik bedenk me dat het verrassend is hoe gewend ik ben geraakt aan de donkere, regenachtige dagen in de stad. In mijn herinneringen klaagde ik daar voortdurend over, tot ik er op een dag gewoon mee stopte. Misschien omdat je je op een bepaald punt gewoon overgeeft?

Buiten is de energie totaal getransformeerd, mensen zijn gelukkiger, vriendelijker. Ik was vergeten hoe opbeurend een blauwe hemel kan zijn. Ik draai een hoek om en ga zitten in de tuin van het Paleis der Academiën, waar minder drukte heerst dan in het Warandepark. De grond is er bezaaid met krokussen in verschillende kleuren, sommige zijn geel, andere wit of paars. Krokussen zijn de eerste bloemen die in de lente aan het bloeien gaan.

In een fractie van een seconde zit ik al op mijn knieën in het gras, terwijl ik de bloemen van naderbij in me opneem.
Ik buig me voorover en probeer voorzichtig hun geur te ontwaren.

In de stad leven stelt je bij momenten voor uitdagingen. Het is er soms zo druk, lawaaierig en vol dat ik erdoor word overweldigd en beslis om binnen te blijven, in de veilige haven die ik voor mezelf heb gecreëerd.

Zolang ik me kan herinneren heb ik met planten geleefd. Ik moet toegeven dat ik hun gezelschap verkies boven dat van mensen. (Misschien lijst ik de redenen daarvoor nog wel eens op.) De wetenschap dat ons overleven van hen afhangt, dat zij onze levens in stand houden, is in mijn ogen afdoende reden om in hun buurt te vertoeven. Het minste dat we kunnen doen is proberen hen beter te leren kennen.

Een van de belangrijkste problemen van onze samenleving is ons antropocentrisme, dat ik onethisch vind en dat naar mijn gevoel aan de basis ligt van al onze crises. De laatste tijd zoek ik verbinding met mensen die net als ik in de stad leven en die kleine, dagelijkse oplossingen proberen te vinden om met meer ecologische verantwoordelijkheid te handelen. We wisselen ideeën uit over biologie, architectuur en kunst.

Ik ben mezelf ook beginnen af te vragen hoe ik die ideeën kan vertalen naar mijn kunst. Hoe kan ik bijvoorbeeld op een duurzame manier mijn muziek maken? Dat leidt me stilaan naar een praktijk op het snijpunt van kunst & wetenschap. Een vermenging van die beide disciplines is naar mijn gevoel het perfecte recept voor interessante ontdekkingen. De natuur is van een ongelofelijke perfectie en wij zijn er deel van. We mogen ons gelukkig prijzen dat we daar getuige van mogen zijn.

Inspiratie put ik veelvuldig uit het werk van beeldend kunstenaar Diana Scherer, die plantenwortels transformeert in natuurlijk textiel, van bio-architect Neri Oxman, die designs en constructies simuleert die al bestaan in de natuur, van de ongelofelijke landartkunstenaar Olafur Eliasson en vele anderen. Op het punt waar kunst wetenschap ontmoet, ligt het evenwicht tussen dromen en bouwen. Beide tools gebruiken helpt ons onszelf beter te begrijpen. Maar voor dat lukt, geloof ik dat we eerst onze wereld beter moeten begrijpen. Door de natuur te leren kennen, haar te willen beschermen, zetten we een stap naar zelfliefde.

Een begin daartoe vind je in de vorm van een website voor lokale, stedelijke acties (leefmilieu.brussels), een geweldig boek (Jeanne Guiens Le consumérisme à travers ses objets) en een mooi lied (John Carroll Kirby's 'Wind').