Mondo cane: folklore op z'n hondjes

Partners in crime Jos De Gruyter en Harald Thys bedienen zich van allerlei media om de toeschouwer met verstomming te slaan. In Bozar zetten ze een gestoorde versie van Bokrijk neer.

Jos De Gruyter en Harald Thys zijn al onafscheidelijk sinds de jaren 1980. Het eigenzinnige Brusselse duo pakte tijdens de recente Biënnale van Venetië in het statige Belgische Paviljoen uit met Mondo cane. Niets was wat het leek in de installatie waarvan de titel verwijst naar de pseudo-documentaire Italiaanse mondo-films, die in de jaren 1960 een in meerdere opzichten ‘fout’ beeld gaven van de mensheid op alle mogelijke plekken ter wereld.

In zijn schandaalfilm Mondo cane koppelde regisseur Gualtero Jacopetti destijds wat antropologische aspiraties aan botte exploitatie van afwijkende gewoonten en gedragingen van individuen en gemeenschappen. De Gruyter en Thys lijken dat genre nu in te zetten tegen het Westen. Elektrisch aangedreven poppen demonstreren onder meer oude ambachten: de spinster, de pottenbakster, of de schilder geven de kijker de indruk in een folkloristisch museum te zijn beland. Is dit het Europa van de toekomst, gezien door de ogen van toeristen die haken naar het verleden? In delen van het Belgische paviljoen in Venetië was het publiek ook van een aantal standbeelden gescheiden door tralies, die van de museale ruimte een gevangenis leken te maken.

Bozar geeft de installatie nu een nieuw leven door de poppen op te stellen in de antichambres van het Paleis voor Schone Kunsten. Aangevuld met nieuwe elementen vormen ze daar een Hedendaags Museum voor Volkskunst. Ook de bijbehorende meertalige publicatie is te koop in Bozar.