Review | Reinel Bakole op Couleur Café: gedurfde artistieke zoektocht

Met veel nadruk op choreografie en ritmes die verwijzen naar haar Congolese roots is soulzangeres en danseres Reinel Bakole aan een stille opmars bezig. Al was haar set op Couleur Café voor passanten die onder het tentzeil afkoeling zochten voor de hitte misschien wat te gedurfd.

Vorige zomer was ze hier voor het eerst als bezoeker, zei Reinel Bakole (spreek uit: Bakol) op het eind van haar set. Toen had de 25-jarige Belgisch-Congolese artieste vooral oog voor IAMDBB en Nathy Peluso, twee hedendaagse artiesten waaraan ze zich spiegelt. Vooral die laatste toonde haar dat je op een en het zelfde podium tegelijk bandleider, zangeres, danseres en nog zo veel meer kon zijn. Haar zoektocht naar een balans tussen genres en disciplines zette ze op Couleur Café gewoon voort.

In haar doorzichtige witte kleed, waarop de ventilator zijn werk deed, zag ze er alleszins wervelend uit: het was alsof haar waaier van gelaatsuitdrukkingen haar snelle staccato bewegingen opving. Dat dansen haar eerste passie was had iedereen meteen geweten.

Tijdens het eerste deel van haar set bevond de onlangs naar Schaarbeek verhuisde artieste zich alleen op het podium, met klankband. Haar nieuwe single ‘eye land’ was ze nochtans in Kinshasa gaan opnemen met lokale muzikanten. Was het om de clubpotentie van het nummer te benadrukken?

Kledijwissel

Toen haar band mee op het podium stond — bassist, toetsenist en mc — dompelde ze haar soulvolle vocalen onder in hun lounge-achtig, jazzy geluid. Maar vooral toen er na een kledijwissel ook een extra drummer op het podium verscheen, kreeg de muziek meer volume.

Een micro die niet aanstond kon haar niet van haar stuk brengen. “Laten we de kunst en de liefde vieren,” klonk het. Op het einde, toen de band zich opnieuw had teruggetrokken, gingen haar hoge zangpartijen wat verloren in het geroezemoes van de tent. Het was van meet af aan gedurfd om haar eclectische set, waarvan ze stukken onlangs ook op het Afropolitan Festival in Bozar bracht, naar een festivaltent over te hevelen.

Melting pot

Het weerhield haar er niet van haar boots uit te trekken en zich blootsvoets als een sierlijke krijger te smijten. Dat is geen verrassing voor wie haar parcours kent. Dansen was haar eerste passie en een manier om te ontsnappen aan het dorpsleven in Rixensart, waar ze de enige zwarte persoon in de klas was. Na een opleiding theater en hedendaagse dans in Amsterdam bloeide ze open. Verblijven in Londen en Kinshasa scherpten haar artistieke missie aan: muziek, performance en dans versmelten tot haar eigen melting pot.

Nadat ze haar eerste single nog eens had gespeeld, haar drummer wederom had laten excelleren en vanop het podium een selfie met het publiek had genomen, wilde ze vooral zelf nog een aantal concerten meepikken.