My neighbourhood: De Dansaertwijk door de ogen van Frederike Migom

Plekken waar iets gebeurt

“Op dezelfde manier hou ik van Le Space. Dat is eveneens zo’n ‘hier-gebeurt-van-alles’-kind of place. Ze doen heel interessante dingen rond diversiteit. Er worden debatten georganiseerd en panels, allemaal erg activistisch. Ik heb de indruk dat dat activisme iets typisch Brussels is. Doordat ik hier zo lang in de buurt gewoond heb, heb ik die plek zien groeien. Dat maakt het extra leuk.”

Koffie, een Italiaan en lekkere samosa’s

“Iederéén kent de koffiebar Mok natuurlijk, maar die mocht echt niet ontbreken in mijn lijstje. Ik zit daar zo vaak. Aan hun toog kan je makkelijk werken, al moet je er wel bij nemen dat je elke keer iemand tegenkomt. En de uitbaters zijn gewoon heel lief, ze staan altijd open voor een babbel. MOK heeft bijna een huiskamergevoel. Alleen heeft de bar volgens mij eens in een reisgids gestaan, want er zitten de laatste tijd meer en meer toeristen. En tijdens de spitsuren is het er veel te druk. Ook het eten is lekker bij MOK, ze hebben er originele gerechten op de kaart staan. Daar moet je in dat deel van Brussel nogal naar zoeken. En vaak is wat je vindt te duur...”

“Die nieuwe Burger King op de Anspachlaan, mijn hart brak in duizend stukken toen ik die voor het eerst zag. Het is zo jammer dat het centrum op die manier aan het evolueren is. Het residentiële gaat er meer en meer uit, hè. Nu ja, ergens is dat wel logisch. Het houdt toch helemaal geen steek dat ik gewoon óp de vismarkt een huisje kon hebben?”

“Iets verderop op de Vlaamsesteenweg is er een Italiaans restaurant met een megakitscherig interieur. A casa mia heet het. Zo’n betaalbaar buurtrestaurant, en precies hoe je je een Italiaan voorstelt. Twee kussen van de baas als je binnenkomt, zijn vrouw in de keuken, limoncellootje op het einde. Maar die versiering, zo lelijk! Zo over the top dat het weer grappig wordt. Er hangen van die goedkope paasversieringen met Kerstmis, en daartussen nog overblijfsels van Valentijn. Overal zie je foto’s van de eigenaar met bekende bezoekers die je totaal niet herkent. Maar de pasta is fantastisch. Ik ben iemand die doorgaans iets nieuws probeert wanneer ik op restaurant ga, maar bij A Casa Mia kies ik bijna altijd de pasta met tomatensaus en mozzarella.”

“Voor een dessertje ga ik meestal naar L’atelier, waar vroeger Blondeel zat. Ze verkopen er nog steeds zijn ijs en dat is megalekker. Het meisje dat er werkt is supervriendelijk en dat doet zoveel. Natuurlijk hou ik ook van Gaston. Hij is er vanaf dag één in geslaagd om een instituut te worden, maar daardoor is het meteen een hippe keet geworden en dat vind ik jammer. Het is dan weer typisch dat locals weigeren om in de lange rij te staan als er vlakbij een andere ijsjesplek is met even lekker ijs.”

“In Kharak food store kan je dan weer samosa’s krijgen voor één euro. Op het eerste gezicht is dat gewoon een nachtwinkel, maar de vrouw achter de toog maakt de samosa’s die ze verkoopt zelf. En ze zijn keilekker!”

“Ook op de Vlaamsesteenweg is er een leuk Afrikaans winkeltje, Kalungi design heet het. Het is er nog maar net, en volgens mij kent bijna niemand het. De uitbaatster is van Burundese afkomst en ze verkoopt mooie spullen. De lampen voor mijn nieuwe appartement wil ik hier komen kopen. De eigenares heeft bovendien een persoonlijke band met de handelaars bij wie ze haar spullen aankoopt. Met respect en waardigheid voor de ambachtslieden staat er op haar vitrine, en je merkt inderdaad dat ze dat belangrijk vindt.”

Over het water

“Waar ik bij mijn verhuis nog het meest naar uitkijk, is dat er aan de andere kant van het kanaal wat meer groen te vinden is. Zo vind ik het heel leuk dat ik dichter bij Parckfarm ga wonen. En in de buurt van Le phare du kanaal. Tien jaar geleden, toen ik in Brussel aankwam, dacht ik: ‘Mijn God, hier zijn geen goede koffiebars.’ Ik was toen wel een beetje de snob die uit New York kwam, maar in dat eerste jaar zei ik tegen iedereen dat ik er zelf wel eentje zou starten. Uiteraard is dat er niet van gekomen. Ik wou liever films maken. Gelukkig is Hanna Bonnier, een heel tof, jong meisje uit Frankrijk, toen met Le Phare begonnen. Ik ben er van in het begin bij betrokken. Ik heb het project nog mee gecrowdfund. Mijn kortfilm is er vertoond. Het is een passieproject en Hanna heeft dat zo goed uit de grond gestampt. Dat zijn de plekken in Brussel waar ik aan wil vasthouden. Die plekjes met persoonlijkheid, niet de ketens.”

“En ik ga dichter bij de Muurschilderingen van masturberende vrouwen wonen. Toen ik aan mijn documentaire Si-G werkte, wandelde ik heel vaak vanuit Molenbeek naar huis en dan stak ik aan Le Phare het water over. Ik zie die fresco’s zo vaak, en toch staar ik er elke keer weer naar. Van op het dak van productiehuis Czar zie je er twee van de drie terwijl je de stad overschouwt. Hoe graaf is dat? Er zit een zoom in van ver naar dichterbij tot heel close-up. Het is zo erotisch, heel Molenbeek kijkt uit op die schilderingen en toch worden ze niet weggehaald. Ik vind ze de max, zalig!”