Zinneke Parade | Moni Wespi

BRUZZ telt af naar de Zinneke Parade met portretten van opmerkelijke deelnemers. Vandaag: Moni Wespi. De Zinneke Parade brengt mensen samen. Samen in zinnodes, samen op straat. Maar soms ook gewoon echt samen.

“Ik wandelde de kamer binnen, het licht viel net op François en zo viel hij mij meteen op. Het was echt net als in een film (lacht)” Het leest misschien als een goedkope stationsroman, maar de Zinneke Parade brengt mensen bij elkaar. Moni deed twee jaar geleden voor het eerst mee aan de parade. “Eigenlijk ben ik nogal laat bij mijn zinnode terecht gekomen. Een vriendin vertelde me dat hun kostuumontwerpster gestopt was, en ze vroeg me of ik niet kon inspringen. Voor die eerste bijeenkomst was ik wel zenuwachtig, want ik kwam later bij een groep die al gevormd was, maar dat is dus wel goed afgelopen”.

Tijdens de voorbereiding van Fragil, de parade in 2016 leerde Moni haar vriend François kennen. “Er was van in het begin wel meteen een goede klik tussen François en mij, maar de intensieve samenwerking zal er ook wel voor iets tussen zitten. Het helpt dat je weet dat je elkaar wekelijks ziet. Ik denk ook dat onze zinnode in dat opzicht uniek was. Het was allemaal heel persoonlijk. Wij spraken gewoon bij iemand thuis af en brainstormden daar”.

Los van de rest

Moni zit door haar verhaal ook in een unieke positie om te vertellen over de samenwerking tussen mensen die elkaar niet kennen. “Natuurlijk is dat allemaal heel spannend, maar als designer sta ik daar ook in zekere zin los van. Ik moest niet samen met hen paraderen en daarom niet zo intensief met iedereen samenwerken.” Toch probeerde ze steeds haar steentje bij te dragen voor de groepssfeer. “Wanneer je met zo veel mensen samenwerkt probeer je altijd op een manier cohesie in de groep te krijgen. Er zaten bijvoorbeeld veel kindjes in onze zinnode. Daar heb ik me vaak over ontfermd.”

Dit jaar zit Moni niet meer bij een zinnode, maar ontwerpt ze de kostuums voor de organisatie. “In zekere zin sta ik nu nog meer los van het collaboratief gebeuren. Myriam en haar team beslissen samen welke kostuums ik maak, en dan ontwerp ik die. Maar eigenlijk ben ik gewoon een schakel in het grotere Zinneke-geheel. Je maakt iets collectief en anti-hiërarchisch.”