Ook Gen Z raakt verknocht aan Friends

“When it hasn’t been your day, your week, your month / Or even your year / I’ll be there for you”: Wie nu niet luidkeels het openingslied van de Amerikaanse sitcom Friends mee kan kwelen, heeft de voorbije decennia onder een steen geleefd. Op de tonen van de oorwurm van The Rembrandts dollen zes vrienden bij de begingeneriek lekker in een fontein. Het zet een dikke streep onder een onvoorwaardelijke goofy vriendschap. Een serie kan niet beter starten. Dat ontdekt ook Gen Z, die dankzij streamingplatforms en een revival van de nineties massaal afstemt op Friends. De sitcom verschijnt voor het eerst op de buis in de herfst van 1994, houdt het tien seizoenen vol en kluistert 25 tot 30 miljoen kijkers per week aan het scherm.

Wanneer Rachel Green, Phoebe Buffay, Monica Geller, Joey Tribbiani, Chandler Bing and Ross Geller voor het eerst op het scherm verschijnen, zijn Jennifer Aniston, Lisa Kudrow, Courteney Cox, Matt LeBlanc, Matthew Perry and David Schwimmer nog nobele onbekenden. Nu naar Friends kijken, is kijken naar sterren. Misschien zit daar een deel van de hernieuwde populariteit, maar een betere graadmeter is wellicht de jeugd van tegenwoordig die zich nog weet te herkennen in de vriendschapbanden van het zestal. Twintigers die zonder groots plan het volwassen leven binnen strompelen in New York. “I don’t have a plan. Phoebe, do you have a plan?” vraagt Monica in het eerste seizoen (aflevering 4, als je het echt wilt weten). “I don’t even have a pla.” Waarbij het inslikken van de ‘n’ voelt als het ultieme geen plan hebben.

Dat Jennifer Aniston op haar 54e kan pronken met een pilatesproof lijf vergeten we even. Rachel maakt koffie, niet eens voor zichzelf, maar in koffiebar Central Perk in afwachting van een betere job. Voor jonge vrouwen was ze in de jaren 1990 een rolmodel en niet alleen met haar kapsel. Rachel stormt de eerste aflevering binnen in een trouwjurk. Ze heeft net haar huwelijk afgeblazen: een illusie armer, een nieuwe toekomst rijker. Eentje van zelfontplooiing en carrière jagen zonder daarbij een agressieve boss lady te zijn uit de jaren 1980. Ook Friends verzette kleine bakens. Maar de kritiek dat de show homofoob is, te weinig divers, en zou lachen met obesitas, is niet uit de lucht gegrepen. Mensen van kleur zijn slechts figurant en Carol, Ross’ ex-vrouw van wie hij is gescheiden wanneer ze zich out als lesbisch, dient enkel om hem te doen twijfelen aan zijn mannelijkheid. Een leren broek dragen op je eerste date kan er ook voor iets tussen zitten. Zo’n broek is zweterig warm. Wanneer je het onding uittrekt om af te koelen op de wc, krijg je het niet meer aan (check seizoen 5, episode 11 voor meer).

Je laven aan nostalgie is niks nieuws, maar in deze onzekere tijden snakken we nog meer naar escapisme. Zes vrienden die hun problemen en onzekerheden tackelen met dwaze situatiehumor en gevatte oneliners, is precies wat we nodig hebben. Of met de woorden van Matthew Perry’s personage: “I’m Chandler, I make jokes when I’m uncomfortable.”
Zal Gen Z, Y en X nu ook massaal afzakken naar Brussels Expo om zich helemaal onder te dompelen in The Friends experience met zijn replica’s van de sets? Dat is koffiedik kijken. Maar wie weet: misschien wordt het wel kick-you-in-the-crotch, spit-on-your-neck fantastic!

The Friends experience: the one in Brussels. 31/3 > 18/6, Brussels Expo, Paleis 4