Bezorgt Dirty dancing ons na 35 jaar nog steeds the time of our life?

“Now I’ve had the time of my life / No I never felt like this before.” Het eindlied van de ultieme eighties-film Dirty dancing zegt alles.

Niet alleen Baby Houseman en Johnny Castle, de tiener en niet-meer-zo-tiener waar het allemaal om draait, hebben de tijd van hun leven. Ook de voornamelijk vrouwelijke bioscoopganger heeft er na 100 minuten een momentje op zitten. Zozeer zelfs dat menige Dirty dancing-fan de iconische laatste dans, inclusief risicovolle lift, wil recreëren op zijn of haar eigen huwelijk. De toekomstige wordt al dan niet vrijwillig meegesleurd in de onderneming. Danslessen worden gevolgd, eindeloze repetities doorworsteld om zich op de huwelijksdag toch maar even Jennifer Grey (Baby) en Patrick Swayze (Johnny) te kunnen voelen. Niet zonder gevaar trouwens. Googel even “dirty dancing lift gone wrong“ en je begrijpt wat we bedoelen.

Dirty dancing wegzetten als een klassieke romantische film waar het lelijke eendje transformeert in een mooie zwaan en onderweg de knapste hunk uit de wijde omgeving weet te strikken, is wat makkelijk. Wie voorbij het zwoele dansen en de smachtende blikken kijkt, ontwaart zowaar een feministische film. De getransformeerde zwaan voor wie dansinstructeur Johnny als een blok valt, is namelijk geen typisch meisje-meisje, maar een book nerd die de wereld wil veranderen en geen moeite doet om haar springerige krullen in de plooi te leggen. Opmerkelijk voor een film die zich afspeelt in het jaar 1963, toen vrouwen nog gewoon baby’s hoorden te krijgen en de noden van hun man boven hun eigen behoeften plaatsten. Wanneer Dirty dancing in 1987 in de bioscoopzalen draait, is er al veel veranderd, maar een vrouw helemaal au sérieux nemen, doet een man nog niet. Tot Baby opduikt, die allerminst de nood voelt om te veranderen of zich sexy te kleden. Hot Johnny neemt haar helemaal ernstig, ook al zegt ze gekke dingen als: “I carried a water melon.” Baby houdt de controle over haar seksualiteit en voelt geen schaamte of schuld voor haar zin in seks. Dirty dancing is op veel vlakken een positieve film voor jonge meisjes. Het alarmerend grote leeftijdsverschil tussen Baby (17) en Johnny (25) negeren we even. Net zoals het feit dat beide acteurs bij het draaien van de film al tien jaar ouder waren dan de leeftijd die ze speelden.

Maar het meest feministische aspect aan de film is toch dat er onder al die romantiek een vandaag opnieuw gevoelige subplot is weggemoffeld. Het woord ‘abortus’ valt nooit in de film. Wel hoor je: “Penny has a problem.” Wanneer Penny, Johnny’s oorspronkelijke danspartner, ongewenst zwanger raakt, is in 1963 een illegale abortus haar enige uitweg. Zwanger kan ze de rijke toeristen in het Kellerman’s Mountain House, waar ook Baby met haar ouders en zus verblijft, niet meer entertainen. Hoe dit ‘probleem’ aan het arendsoog van de producers van de film is ontsnapt, weet niemand zeker. Toen net voor de release een oplettende sponsor (Clearasil) ietwat verbaasd de subplot opmerkte, was de gelaten reactie: “Too bad, we should have thought of that sooner.” Zonder die abortus had Penny immers toch gedanst, en hadden Baby en Johnny elkaar dus nooit ontmoet.

Ondanks het ‘probleem’ en het beperkte budget werd Dirty dancing een wereldwijde kaskraker. Met dank aan de chemie tussen de hoofdrolspelers en hun talent om de meest cringe dialogen geloofwaardig te brengen. Alle credits voor Swayze, die van “Nobody puts Baby in the corner” de meest memorabele zin van de film weet te maken. Na 35 jaar geeft Dirty dancing ons nog altijd the time of our life.