Wannes Lecompte exposeert in Oude Kerk in Sint-Agatha-Berchem

De paradox is een penseelstreek dik. Een laag die het ogenschijnlijk onverzoenbare verbindt en zo het werk van Wannes Lecompte zuurstof geeft. "Bijzetten, wegnemen. Bijzetten, wegnemen. En… stop." Schilderen door weg te schilderen.

“Het is begonnen bij een zinnetje dat speelde in mijn hoofd: ‘Wat goed is, moet eruit.’ Die woorden heb ik in een niet zo heel lange processie naar hier gebracht, de Oude Kerk, op twee minuten wandelen van mijn atelier, en ik heb er de doeken die hier staan, mee beschreven. Als een manier om te beginnen.” Om een schilderij op het spoor te komen. “Ik vertrek vanuit wat er al op het lege doek staat. Een onregelmatigheid in het weefsel, licht dat erop valt… Of tekst waar ik beeld van maak. Wat daar dan uit tevoorschijn komt, doet er niet echt toe. Wie ben ik om een beeld te maken?”

En toch… Wannes Lecomptes doeken bevatten – net als zijn woorden – kleine weerhaken waaraan niet alleen de kijker blijft haken. Ze halen ook zichzelf open, zodat er een essentie bloot komt te liggen. “Door weg te schilderen, schilder je. Door te verwijderen, bevestig je des te meer. Dat is het spel. Het zijn niet de beelden die me interesseren, het is het schilderen. Ik laat liever het schilderij vanzelf komen. Fantastisch om ze te zien ontstaan. ‘Ont-staan’, dat is vallen, hè.”

Valt de schilder dan ook niet in een soort niets? “Er speelt onthechting, ja, maar ik hou wel van die afstand. Ik ‘beschrijf’ het doek, ‘beschilder’ het schilderij. Het is nooit helemaal objectief, natuurlijk, hoe graag ik dat soms ook zou willen. Je kiest nog altijd je kleuren, schildert droog en nat door elkaar, in verschillende richtingen… Vanuit hetzelfde idee kom je toch ook telkens tot een ander beeld.”

“Raoul De Keyser heeft me ooit gevraagd wat ik deed: ‘Olie op doek?’ Een stomme vraag, dacht ik eerst. Tot ik besefte: ‘Olie op doek. Ja, dat is het maar net.’ En dan ben ik totaal anders gaan denken. Ik heb penselen in de muur gestoken en bewoog daar mijn doeken over: ‘Doek op olie, Raoul!’ Of ik nam, letterlijk, een standpunt in en wierp van daaruit steentjes naar het doek: geworpen schilderijen. Letterlijk en figuurlijk neig ik nogal eens te verwisselen. (Lacht) Het was een lang proces, hoor: een stapje terug, een stapje vooruit. Maar traagheid staat toe goed te kijken.”

De doeken die voorlopig nog tegen de muur staan – sommige in afwachting van een stel poten die hen als lichamen de ruimte in blazen – tonen zich als abstracte exploraties, verkenningen die hun bestemming ervaren als ze vertrekken en er daarom voor kiezen onderweg te blijven. “Het zijn beelden die meerdere kanten uit kunnen. Abstract, ja. Al zegt dat niet alles. Ik schilder nog altijd naar waarneming. Het aanhoudende kijken – hier: naar wat er in het doek zit – maakt het grootste deel uit van wat ik doe. Daarom mag het beeld niet te figuratief zijn, domineren op het schilderen zelf. Laat het een gevoel zijn, een beweging, een idee van…”

Het ogenschijnlijk onwaarschijnlijke spoor naar een bezieling, die zich in de schilderkunstige praktijk van Wannes Lecompte net zo ontwijd toont als de ruimte waarin hij enkele weken atelier heeft gehouden. “Beschouw het als een manier om mijn werk op een sokkeltje te plaatsen, een altaar. Een plek om na te denken over de zin… van het schilderen.”

> Deverte. > 29/01 (finissage met livemuziek van Teun Verbruggen: 29/1, 14.00), Oude Kerk, Sint-Agatha-Berchem
> Website van Wannes Lecompte