Voor de opnames van Adoration trok Fabrice Du Welz naar de Ardennen. Maar veel zweten en zwoegen gebeurde aan de houten tafel in zijn Brusselse werkkamer.
In de werkkamer van 'Adoration'-regisseur Fabrice du Welz
© Heleen Rodiers
Fabrice Du Welz
- Geboren in 1972 in Brussel
- Zweert bij pellicule
- Elektrocuteerde Cannes in 2004 met de provocerende horrorfilm Calvaire
- Beschouwt filmregisseurs als alchemisten
- Werkte voor de barokke, expressieve beelden van Calvaire en Vinyan samen met de Brusselse beeldentovenaar Benoît Debie (Enter the void, Spring breakers)
- Voor Alleluia en Adoration deed hij een beroep op een andere Brusselse beeldentovenaar: Manu Dacosse
- Is niet 100 procent tevreden over zijn Hollywood-thriller Message from the King
- Brengt volgende week Adoration uit
"Et voilà, aan deze tafel in mijn bureau is Adoration voor een groot deel geschreven,” zegt Fabrice Du Welz met onverholen trots. De geestdriftigste der Belgische filmregisseurs telt af naar de release van zijn zesde film. Volgende woensdag is het zover. Cinematek is niet zo geduldig en startte in Flagey al met een retrospectieve van zijn werk en het vertonen van films waaraan hij zijn hart verloor, zoals de poëtisch-provocerende horrorfilm The Texas chainsaw massacre of het shakespeariaanse Thrône of blood van Akira Kurosawa. “Ik werk heel graag van thuis uit. Hier heb ik mijn ruimte. Zoals je kan zien baadt ze in het licht,” becommentarieert Du Welz. Een job van negen tot vijf heeft hij niet. “Mijn leven en mijn cinema zijn volledig verstrengeld. Zonder cinema ben ik verloren. Films maken is geen werk. Het is mijn leven. Ik kan er weinig tegen inbrengen als je die obsessie ziekelijk noemt.”
Aan zijn houten bureau met veel schuiven, veel plaats en twee computers schaafde hij zelf aan het scenario van Adoration, de vervollediging van een Ardennen-trilogie die begon met de controversiële huivertrip Calvaire (2004) en vervolgde met het goddeloze Alleluia (2014). “Ik hoor vaak: 'Du Welz, je scenario's zijn niet je dat.' Ik probeer de dramaturgie van mijn films wel te verzorgen, maar mij interesseert vooral de mise-en-scène. Grote onderwerpen kunnen me niet schelen, belerende boodschappen kunnen me gestolen worden. Het enige wat me interesseert is de filmtaal. Cinema.”
Films maken is een obsessie. Noem het gerust ziekelijk
Ook het storyboard is bureauwerk, maar daarnaast vergt de voorbereiding en planning van een film ook veel uithuizig werk. “Voor Adoration heb ik samen met artdirector Manu De Meulemeester en director of photography Manuel Dacosse enorm veel tijd geïnvesteerd in de zoektocht naar ideale locaties. Gekozen ruimtes zetten we volledig naar onze hand. We draaien nog op pellicule, dus patina en textuur zijn van groot belang. Net zoals in de Vlaamse schilderkunst werken we met maar één enkele lichtbron, die we moeten kunnen rechtvaardigen. Ik wil geen technisch plafond en wil uren kunnen draaien zonder te moeten pauzeren om de set of het licht aan te passen.”
Een ingekaderde tarotkaart van de duivel op de vensterbank verraadt Du Welz' belangstelling voor het occulte en voor de filosofieën van tarotlezer, filmregisseur en stripscenarist Alejandro Jodorowsky, bekend van cultfilms El topo en The holy mountain. “Ik ben erg beïnvloed door de cinema van Jodorowsky. Net als hij geloof ik dat cinema iets levends is. Cinema kan zich transformeren en een spiritueel idee worden. Cinema kan ons verheffen, bewust maken of genezen en dat vind ik magnifiek. Ik geloof in het sacrale van cinema.”
© Heleen Rodiers
De muur is versierd met een imposante foto van een een verwilderde, wit geschminkte jongen in bloot bovenlijf die zijn tong uitsteekt. Du Welz bevestigt dat het om een souvenir gaat van Vinyan, de zinnenprikkelende spookfilm die hij met de Franse filmster Emmanuelle Béart draaide in het zwaar door een tsunami getroffen Thailand. “Vinyan is destijds heel hard aangepakt. Maar de film is opnieuw in de mode aan het komen. Jongeren, filmstudenten, spreken me er graag op aan. Dat is fijn en dat sterkt me in de gedachte dat krachtige films overeind blijven en in de loop der jaren alsnog waardering krijgen, terwijl veel bioscoophits na twee jaar al weer helemaal vergeten zijn.”
Onder de ingekaderde foto wordt een Mariabeeld geflankeerd door twee maskers. Aan haar voeten ligt een mensenschedel, in de schilderkunst meestal een herinnering aan onze sterfelijkheid. “Sinds de waanzinnige ervaringen in Thailand (eindeloze stortbuien, ziektes, insectenplagen, extreme werkdruk, nr) heb ik de gewoonte om aan het begin van de opnames de locaties ceremonieel te zuiveren. Zodat de geesten niet tegen maar met ons zijn,” grijnst Du Welz.
Lees meer over: Film , fabrice du welz , playground
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.