'Dumbo': genietbaar maar geen hoogvlieger

Al sinds 1941 leeft jong en oud mee met Dumbo, de kleine circusolifant die wordt uitgelachen om zijn flaporen tot blijkt hij daar mee kan vliegen. De animatiefilm met het psychedelisch roze-olifantenballet was een persoonlijke favoriet van Walt Disney zelf.

Voor een live action versie is niet toevallig Tim Burton ingeschakeld. De regisseur van Edward Scissorhands en Alice in Wonderland heeft een zwak voor outsidersverhalen en munt uit in het gedetailleerd uitwerken van fantastische universa.

Zijn Dumbo ziet er goed uit. Het circus-gegeven haalt het beste naar boven in de ploeg die instaat voor het production design. Het is er niet aan te zien dat Burton geen echte, schattige babyolifant met reuzenoren én acteertalent heeft gevonden maar er eentje liet fabriceren. Ook tijdens zijn Disney-versie maak je kleine vreugdesprongetjes telkens Dumbo vliegt.

Gezinnen weten dus waar naar toe maar dat maakt er nog geen klassieker van. Het diervriendelijke (horen dieren thuis in het circus?) verhaal is aangedikt met melodrama en een ongeïnspireerde plot rond een megalomane ondernemer-booswicht. Het accent verschuift jammerlijk van de vliegende olifant naar een heel trits eendimensionale, menselijke personages. Genietbaar maar geen hoogvlieger.