Eén hoera volstaat voor 'Beetlejuice Beetlejuice'

Met Beetlejuice Beetlejuice breit Tim Burton een vervolg aan zijn morbide-komische cultklassieker met Michael Keaton als manische klopgeest. Eén hoera volstaat.

De voorbije drie decennia kregen Tim Burton en hoofdrolspelers Michael Keaton en Winona Ryder om de haverklap de vraag wanneer ze werk zouden maken van een vervolg op hun knetterende spookkomedie Beetlejuice. De kans dat ze de volgende drie decennia worden gestalkt met de smeekbede om vervolg Beetlejuice Beetlejuice te vervolgen, is klein. Daar is Beetlejuice Beetlejuice niet memorabel genoeg voor.

De sequel trapt na een vlotte start op zijn adem. Je verliest interesse in het verhaal door het teveel aan personages, hoe leuk ze ook zijn, en aan verhaallijnen die nergens heengaan.

Tegelijkertijd is het nergens voor nodig om te veel op de nieuwe film te vitten want daar is ie te leuk en te burtonesk voor. De regisseur van Edward Scissorhands, Batman, The nightmare before Christmas, Alice in Wonderland en zoveel andere sprookjes met een zwart randje, heeft zich na wat moeilijkere jaren zichtbaar geamuseerd. De bonte stoet van knettergekke personages en maffe nevenfiguren en de heerlijke uitwerking van een dodenwereld die zo veel kleurrijker is dan de wereld van de levenden, blijft een attractie. Entertainment zoals alleen Burton het bedenkt. Wie zegt daar nu nee tegen?

Winona Ryder geniet van haar comeback. Haar Lydia Deetz is geen heerlijk gevatte goth girl meer, maar een labiele presentatrice van een dubieuze tv-show over spoken. Jenna Ortega uit de serie Wednesday speelt haar rebellerende dochter. De jongere toeschouwers doen vergeten dat ze zich een nostalgiefilm hebben laten aansmeren, is een ondankbare taak. Michael Keaton speelt de manische, perverse kwelgeest Beetlejuice minstens even driftig als in de jaren 1980. Hoera. Maar niet hoera hoera.

Beetlejuice Beetlejuice is vanaf vandaag te zien in de filmzalen