Metaforen liggen soms voor het grijpen. De Vlaamse documentairemaker Pieter Van Eecke opent met fanfareleden in rood-zwart uniform die de Chacaltaya op klauteren. Dat is een bergtop in de Andes, op een boogscheut van de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Een kale bergtop om precies te zijn. Alleen de skilift en een vervallen barak herinneren eraan dat we ons in het hoogstgelegen skiresort ter wereld bevinden. Met de sneeuw bleven ook de skiërs weg. Een nog duizendmaal grotere catastrofe is dat er voor het eerst in vele duizenden jaren geen gletsjer meer is en geen smeltwater de lagergelegen gebieden vruchtbaar maakt. Van Eecke huldigt het mooie principe dat een bioscoopdocumentaire niet moet vertellen maar tonen. Hij volgt skiliftbestuurder Samuel, die net als zijn voorouders vergroeid is met de berg en de hulp inroept van oude berggeesten. Wat verderop monitoren wetenschappers uit de hele wereld de verandering in de atmosfeer. Meten is weten, maar weten is blijkbaar niet genoeg. De fanfareleden uit de openingsbeelden zijn als het orkest dat bleef spelen toen de Titanic zonk.
SAMUEL IN THE CLOUDS
BE, 2016, dir.: Pieter Van Eecke, 70 min.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.