Joachim Lafosse: ‘Dit is mijn beste film. Eigenlijk loop ik er al dertig jaar mee rond’

Een Belgische regisseur die naar de Gouden Palm dingt en niet Dardenne heet? Het was in de 21e eeuw nog niet voorgekomen, tot Joachim Lafosse deze zomer met zijn negende film, Les intranquilles, werd geselecteerd voor de competitie van het festival van Cannes.

Eindelijk, want de 46-jarige Brusselaar was er al verschillende keren dichtbij. Élève libre en L’économie du couple kregen een plekje in de Quinzaine des Réalisateurs, À perdre la raison in de nevensectie Un Certain Regard.

Lafosse: “Natuurlijk was ik dolblij. Het is geen geheim dat ik al jaren droom van een plek in de competitie. Maar, vraag het gerust na, al maanden voor Cannes de selectie bekendmaakte, bazuinde ik rond dat Les intranquilles mijn beste film ooit is. Ik ben er heel gelukkig mee. In zekere zin loop ik er al dertig jaar mee rond.”

Leïla Bekhti, Damien Bonnard en de jonge Gabriel Merz Chammah spelen een gezin dat, ondanks alle liefde, op zijn limiet botst. De vader is een bipolaire schilder met wie het moeilijk samenleven is. “Ik ga je niet verbergen dat het gedeeltelijk is geïnspireerd door mijn jeugd,” zegt Lafosse. “Al doet mijn verhaal er niet toe. En zelfs die bipolariteit niet. Het gaat erom hoe je als koppel omgaat met een situatie die misschien niet te overwinnen is.”

Les intranquilles werd vorige zomer voor het grootste deel in een landhuis in Luxemburg gedraaid. Er moest dus een streng coronaprotocol gevolgd worden met afstandsregels, mondkapjesdracht en voortdurende tests. “En toch was het een heerlijke tijd. Omdat we konden werken. Omdat we weg van de wereld en alle problemen een bubbel vormden. Maar vooral omdat de hele ploeg – van de acteurs tot de crewleden – het gevoel had iets bijzonders te maken. Met dat gevoel stonden we op en gingen we slapen. Nooit eerder meegemaakt.”

LES INTRANQUILLES
Release: 6/10