Sinds zijn glansrol in D’Ardennen is Antwerpenaar Kevin Janssens populair bij Franse filmregisseurs die een zware jongen nodig hebben. Om in het singuliere De Patrick eens zijn zachte kant te tonen, moest hij uit de kleren en zwaar verdikken. “Na drie weken voorbereiding vroeg ik me, huilend in de zetel, af: ‘Waar ben ik toch mee bezig?’”
Na het overlijden van zijn vader is het aan ‘de Patrick’ om een naturistencamping te beheren, maar de slome klusjesman kan maar aan één ding denken: het terugvinden van zijn geliefkoosde hamer. Het tragikomische, bevreemdende De Patrick is de eerste speelfilm van Tim Mielants, de regisseur die zich specialiseerde in buitenlandse prestigeseries als Peaky Blinders. Hij gaf de hoofdrol aan een acteur die je helemaal niet associeert met een slome, veel te dikke klusjesman: Kevin Janssens. Die heeft de wind in de zeilen sinds hij degenen die zich blindstaarden op zijn tv-werk, romantische komedies en gemediatiseerde liefdesleven de mond snoerde met een geweldige vertolking in de misdaadfilm D’Ardennen.
Vind je het zelf niet wat vreemd dat Tim Mielants aan jou dacht om de pappige Patrick te spelen?
Kevin Janssens: De eerste keer dat ik het scenario las, vroeg ik me af: waarom wil Tim mij? Maar hoe vaker ik het las, hoe harder ik verliefd werd op het personage. Ik begon hem te begrijpen en ik zag interessante gelijkenissen tussen hem en mij. Tim en ik zagen er geen personage met een sixpack in. Patrick is niet bezig met het uiterlijke. Hij is niet ijdel, heeft geen enkele ambitie en is tevreden met wie hij is. Ik kon er kortom onmogelijk uitzien zoals ik er gewoonlijk uitzie. Dat klopt gewoon niet. Ik moest verdikken.
Ik wist niet dat je op zo’n korte tijd zo’n dikke buik kon kweken.
Janssens: Een diëtist raadde me een schema aan met zes maaltijden per dag en allerlei voedingssupplementen, maar ik voelde intuïtief aan dat dat niet zou werken. Ik had maar zeven weken tijd!
Ik heb dan maar op internet opgezocht wat andere acteurs hadden gedaan om op korte tijd veel aan te komen. Ik kwam bij Colin Farrell uit die op acht weken tijd twintig kilo was bijgekomen voor The lobster. Ik dacht: als Farrell dat kan, dan kan ik dat ook. Ik stak een emmer Häagen-Dazs in de microgolfoven en dronk dat op. Ik werkte om tien uur ’s morgens vier cheeseburgers in de Burger King naar binnen, ’s middags een paar pasta’s en ’s avonds bruin bier. Ik at ook massa’s boules de Berlin en pizza’s. De eerste dag is dat leuk. De tweede besef je: oh nee, ik moet dit herhalen. De derde begin je te twijfelen, en na drie weken vraag je je, huilend in de zetel, af waar je mee bezig bent.
Kevin Janssens (links) in de arena van De Patrick: een nudistencamping
Goeie vraag. Je hoeft geen dokter te zijn om te weten dat zo’n dieet gevaarlijk is.
Janssens: Ik raad het niemand aan. Ik ben twee keer naar de dokter geweest. Mijn lever was enorm vervet, mijn cholesterol was omhooggeschoten en ik voelde me slecht. Ik heb geen depressie gehad, maar ik had wel last van gemoedsschommelingen. Van de dokter mocht het niet te lang meer duren. Ik kon mijn lichaam schade toebrengen.
Maar er is een antwoord op de vraag: waar ben ik mee bezig? Met mijn werk! Dat ‘kostuum’ heeft me enorm geholpen om Patrick te spelen. Zonder die extra kilo’s zou ik nooit geloofwaardig zijn geweest. Het hielp om mezelf fysiek te zien veranderen: mijn hoofd, mijn nek, mijn buik. De testen wezen uit dat het marcheerde. Al die miserie bracht ons ergens. Het doel heiligt de middelen.
De Patrick speelt zich af in de microkosmos van een naturistencamping. Een logisch gevolg is dat al die gelauwerde acteurs in adamskostuum rondlopen. Voor de kijker is het even wennen aan al het naakt. Hoe gingen jullie daar als acteurs mee om?
Janssens: De eerste take was ietwat onwennig, daarna was het naakt geen onderwerp meer. Dat is ook de verdienste van Tim Mielants. Elke acteur, elk crewlid wist dat een nudistencamping de arena van de film was.
Ik krijg veel vragen over dat naakt. Ik vind het much ado about nothing. Ik zou het jammer vinden mochten de mensen de hele tijd op het naakt focussen in plaats van op het verhaal. Het is ook maar wat het is, dat naakt. Elke man heeft een piemel, elke vrouw heeft borsten en een vagina.
Naakt wordt ook te snel verbonden met seks. Het naakt in de film heeft niets seksueels.
Wat bedoelde je daarnet met de gelijkenissen tussen jou en de Patrick?
Janssens: Euhm, ik ga eerst over verschillen beginnen. Patrick heeft geen enkele ambitie en is tevreden met wat hij heeft. Ik ben wel altijd zeer ambitieus geweest als het over mijn werk gaat. Op een goeie manier, denk ik. Als ik niet ambitieus zou zijn, dan zou ik niets hebben om naartoe te leven. Ik heb dat nodig, ook al geloof ik niet in de zin van het leven, want er is geen zin. We zijn hier niet met een bedoeling.
De grote gelijkenis is: kwetsbaarheid. Wie mij niet kent, vindt mij vaak arrogant of stoer. De bad boy of bad guy. Terwijl ik dat totaal niet ben. Het was fijn om die kwetsbaarheid eens te laten zien.
Je dook de voorbije jaren op in de Franse wraakfantasie Revenge, de Belgische misdaadfilm Tueurs, en je kreeg in de actiefilm Lukas klappen van de enige echte Jean-Claude Van Damme. Had je voorzien dat je internationale carrière via Franstalige regisseurs zou verlopen?
Janssens: Ik heb dat totaal niet zien aankomen. Ik moet hard studeren op mijn Frans en heb een accent. Maar ik vind het wel geestig.
In het Brusselse werd geroddeld dat Van Damme niet de gemakkelijkste was op de set van Lukas.
Janssens: Echt? Dat verbaast mij. Het was enorm fijn om met hem samen te werken. Hij was aimabel, vriendelijk en collegiaal. Je kan het genre waarin hij werkt bekritiseren, maar wat hij in de jaren 1980 heeft gepresteerd, is wel pop en cult. Hij is een echte Hollywood-ster.
Heeft D’Ardennen veel voor jou veranderd?
Janssens: Ik deed gewoon mijn job in D’Ardennen, maar op professioneel vlak is er sindsdien veel veranderd. Ineens kreeg ik voorstellen uit het buitenland. Ineens werd ik serieus genomen. Ik kan niet wakker liggen van wat mensen over me denken, maar ik vind het wel fijn wanneer ze toegeven dat ze me verkeerd hebben beoordeeld. Het heeft me ook rustiger gemaakt. Vroeger zat ik met de drang om me te bewijzen. Daar heb ik nu veel minder last van.
Je bent afhankelijk van de rollen die je aangeboden worden. Als je in Vlaanderen één keer de romantische ziel speelt, dan word je de daaropvolgende jaren alleen nog gevraagd voor romantische films. Het is ook aan de regisseurs om soms eens breder te kijken. Robin Pront en Tim Mielants hebben dat gedaan en dat is mijn geluk.
- DE PATRICK BE, dir.: Tim Mielants, act.: Kevin Janssens, Jemaine Clement, Jan Bijvoet, Bouli Lanners Release: 28/8
Lees meer over: Brussel , Film , Kevin Janssens , de patrick , tim mielants , jemaine clement , jan bijvoet , Bouli Lanners
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.