Tahar Rahim: ‘Bij Lafosse haalt het beste idee het’

Tahar Rahim, de revelatie van Un prophète, heeft sinds die grote doorbraak niet voor de makkelijkste weg en het snelle geld gekozen maar voor boeiende projecten van uiteenlopende regisseurs als Jean-Jacques Annaud, Lou Ye, Ismaël Ferroukhi, Kevin Macdonald. Voorlopig laatste in de rij: Joachim Lafosse.

"Wat me aan Joachim Lafosse zo bevalt is dat hij geen misplaatst ego heeft. Dat is maar normaal zul je denken. Maar geloof me, bij regisseurs komt dat niet zoveel voor. Bij Lafosse haalt het beste idee het en het maakt niet uit van wie dat idee komt. Hij pint zich niet vast op woorden of op het scenario en laat zijn acteurs de ruimte en de vrijheid om dingen te proberen en veel voorstellen te doen. Ik heb de film ondertussen gezien en kan alleen maar vaststellen dat hij er het beste van gemaakt heeft," zegt Rahim terwijl hij van zijn koffie nipt.

Op zijn voorstel is de hotelkamer ingeruild voor het terras van het hotel Metropole. Kwestie van de eerste zonnenstralen in weken niet te missen. Aanvankelijk zou Gérard Depardieu zijn tegenspeler zijn. Toen die afhaakt stelde Rahim zijn tegenspeler uit Un prophète voor: de geweldige Niels Arestrup. "We zijn vrienden. Broers. Ik heb hem aangesproken maar hij vroeg bedenktijd. Hij had schrik dat mensen te veel aan Un prophète zouden denken als ze ons terug samen zagen. Ik geef toe dat we een groot weddenschap zijn aangegaan. Vooral omdat mijn personage opnieuw de pupil is van zijn personage.

Catastrofe
En je zou kunnen zeggen dat de gevangeniscel is ingeruild voor een familiale cel. Toch denk ik dat het ons gelukt is om er iets heel anders van te maken." Rahim is van oordeel dat ook zijn personage een verantwoordelijkheid draagt voor de catastrofe. "De drie personages hebben elk een sleutel om uit de miserie te geraken maar niemand gebruikt hem. Mounir had moet handelen als een echte echtgenoot en gezinshoofd. Hij had elders onderdak moeten zoeken en zijn familie een echt leven en normale vrijheid geven. Door dat niet te doen laat hij zijn gezin in de steek. Hij staakt zijn poging om het huis van de dokter te verlaten uit schuldgevoelens.

De dokter herinnert er hem aan dat hij alles aan hem te danken heeft: België, geld, onderdak, werk, cadeaus, vakantie. Ik speel Mounir als een zwakkeling die zich sterk waant. Hij ziet zijn vrouw ontsporen maar wil het niet geweten hebben. Uiteraard beseft hij niet tot wat dat leidt. Dit personage vroeg om nuance, nuance en nog eens nuance. De kunst was om ons uit te drukken zonder woorden, met kleine gebaren en blikken tijdens alledaagse scènes uit het leven. Niet gemakkelijk."