Vijf films die je moet zien op Offscreen

Uit de vijvers buiten de mainstream markante cultfilms, parelende pulp en opwindende genrefilms opvissen: weinig festivals zijn er zo goed in als Offscreen. Vijf potentiële smaakmakers van de zestiende editie.

Bericht uit de toekomst
Offscreen ontfermt zich elk jaar nog wat meer over splinternieuwe films die (bijna) te bijzonder, apart en buitengewoon zijn voor het reguliere bioscoopcircuit. Zoals Lola, de debuutfilm van de Ier Andrew Legge. Zogezegd in de kelder gevonden filmmateriaal toont hoe twee zussen aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog experimenteren met een machine die hen toestaat om radio- en tv-berichten uit de toekomst te ontvangen. Na de euforie (als eerste The Kinks en David Bowie horen!) volgt de dystopie. Met de toekomst pruts je niet ongestraft. Het concept valt op maar vooral visueel is deze monochrome found-footagesciencefiction bijzonder.

Lahaie tussen levende doden
Eregast van het festival is Brigitte Lahaie. De niet onbesproken cultactrice uit Frankrijk was in de jaren 1970 een van de grootste namen in de Cinéma X. Na een serie, al dan niet esthetisch verzorgde pornofilms en vreemde sekskomedies, maakte ze ook furore in de Cinéma Bis, zoals Frankrijk zijn genrecinema noemt. In La nuit des traquées ontsnapt Lahaie uit een lugubere kliniek waar patiënten elke dag wat meer in levende doden veranderen. De fantastische stilist Jean Rollin ruilt in deze kwaadaardige genrefilm de kille, modernistische vibe - denk aan de jonge David Cronenberg - geleidelijk in voor meer romantiek.

Robby the Robot
Een samenwerking met Cinematek staat Offscreen toe om een luik rond robots zeer gedegen uit te werken. Voor de denkers en studenten onder ons is er zelfs een heus internationaal symposium. Maar je kan ook gewoon de kans grijpen om klassiekers als Blade runner, Terminator 2: judgement day en Metropolis eindelijk eens in volle glorie op groot scherm te zien. Het is ook niet verboden om Forbidden planet uit te proberen. Er is wat inlevingsvermogen nodig om je voor te stellen dat deze futuristische scifiklassieker in 1956 baanbrekend was. Maar kleur en charme heeft deze van The tempest van William Shakespeare afgekeken voorganger van 2001: a space odyssey zeker. De elektronische filmmuziek van pioniers Bebe en Louis Barron was historisch en het was decennia wachten op een populairdere androïde dan Robby de Robot.

Arme Joe
De hommage aan Joe D’Amato is niet voor teergevoelige zielen of mensen die flauwvallen als ze een druppel bloed zien of een blote borst. De Italiaanse exploitation-maestro met meer dan 200 films op zijn geweten dankt zijn cultfaam vooral aan buitensporige horror en hardcore. Al regisseerde de vakman evengoed spaghettiwesterns, sandalenfilms, giallo’s en andere genrefilms. Offscreen stoft onder meer een van zijn vijf films in de sexploitation-reeks Black Emanuelle af en biedt de gelegenheid om na te gaan of het groteske Antropophagus inderdaad de strafste Italiaanse gore-film is. Met een zwakke maag hou je het beter op Klaus Kinski in de gotische huiverfilm Death smiles on a murderer.

Tussen Kurosawa en Lynch
Een sekswerker die een kind verloor, ontmoet een zonderlinge klant die liever lichaamsdelen fotografeert dan seks heeft. De vraag is waar het kosmische ritueel toe dient. De Britse schrijver en journalist Kim Newman, de grote specialist in genrecinema, spreekt over een van de vreemdste en eerste verfrissende edge of genre-films in jaren en vergelijkt New religion van de Japanner Keishi Kondo met Pulse van Kiyoshi Kurosawa. Offscreen gaat daar in mee, maar ziet ook een streep David Lynch in Kondo’s verontrustende visie op een gedestabiliseerde samenleving. Mogen we Offscreen uitroepen tot het minst saaie filmfestival van het land?