Black Box Revelation heeft nieuw album: ‘En dan bam! Het deksel gaat eraf’

Ze zijn intussen al een volwassen leven onderweg met hun tweespan Black Box Revelation, maar ook op hun zesde album Poetic rivals staan zanger-gitarist Jan Paternoster en drummer Dries Van Dijck nog steeds stijf van de rock-‘n-roll. “Zowel in de muziek als in het dagelijks leven streven we naar zo weinig mogelijk filter.”

Ik heb mijn roze tutu nog vlug weggestopt,” knipoogt Jan Paternoster in de coulissen van de AB, gepeild naar onder welke outfit hij schuilt in de VTM-hit The masked singer. “Ik heb tot nog toe maar één fragmentje gezien,” schuttert Dries Van Dijck, “en daarin herkende ik de stem van Jan totáál niet.” “En als er iemand mijn stem kent, dan wel Dries,” grijnst Paternoster.

Sinds de vorige plaat van Black Box Revelation, het in 2018 uitgebrachte album Tattooed smiles, is de zanger en gitarist uitgegroeid tot een bescheiden mediafiguur. Hij trouwde met StuBru-stem Eva De Roo, volgde Charlotte Adigéry op als selector bij diezelfde zender, verleende gitaarkunsten aan Zwangere Guy en Chibi Ichigo, en werd jurylid bij The voice van Vlaanderen. “Muzikant zijn is geen evidente job, je komt er alleen met héél hard werken en veel optreden,” verklaart hij die demarche. “Hoe meer mensen weten dat je bestaat, hoe meer je je jezelf verzekert om te blijven doen wat je doet.”

Of zo'n plek in The voice je rockcredibiliteit verhoogt dan wel onderuithaalt, vindt hij geen issue. “Jonge mensen zijn er niet meer mee bezig of iets commercieel is of niet, of geloofwaardig of niche. Hun mindset is heel vrij, iedereen doet wat hij wil. Dat vind ik tof. Toen ik gevraagd werd om jurylid te worden, had ik meteen ook het gevoel dat ze me wilden om wie ik was. Bovendien heeft mijn deelname mij gepusht om zelf veel beter te zingen op onze nieuwe plaat.”

Die nieuwe, zesde plaat heet Poetic rivals en ze klinkt wat vlotter, zeg maar commerciëler in het oor dan zijn ingetogen, experimentele voorganger. De poëzie ervan zit vooral in de energie die deze twee oudere jongeren nog steeds etaleren. “Ik denk dat we nog nooit zo'n uptempo plaat gemaakt hebben,” knikt Paternoster. “Door corona was onze gretigheid heel groot om het podium op te kruipen en stevig te rocken,” zegt Van Dijck. “We hebben véél tijd gehad om aan de plaat te werken, hebben veel geëxperimenteerd, maar uiteindelijk is het toch een rechttoe rechtaan album geworden.”

Snelkookpan
Een paar jaar terug opperde Paternoster dat hij uit de tweeledige bandstructuur van Black Box Revelation wilde breken. Op Tattooed smiles probeerde het duo alles uit waar ze zin in hadden, van Moogs en synths tot basgitaren en strijkers. Multi-instrumentalist Jasper Morel werd erbij gehaald om dat live te vertalen. “Jasper zal er opnieuw bij zijn, maar de lockdowns hebben alles gereset,” zegt Paternoster. “We zijn weer op zoek gegaan naar de basis, de rauwheid van de begindagen. Die ligt het dichtst bij het DNA van Black Box Revelation. Niet dat we op Poetic rivals Dogma-gewijs enkel bij gitaar en drum zwoeren, maar in plaats van ons te verliezen in een hiphopbeats of elektronica wilden we zo helder mogelijk duidelijk maken: Black Box Revelation is een rockband.”

Van Dijck en Paternoster zijn ouder geworden, in de twee betekenissen: ze zijn jonge dertigers nu, met elk twee kinderen onder de arm. Natuurlijk wilden ze die energie van hun ontgroeningsjaren nog een keer door hun aderen voelen gieren, toen ze als veulens van zeventien en negentien in 2006 zilver wegkaapten op Humo's Rock Rally. “Die energie was zo eerlijk,” glundert Paternoster. “We waren er niet mee bezig hoe we overkwamen. Vandaag is dat ook een streven, zowel in de muziek als in het dagelijks leven: zo weinig mogelijk filter.”

Hoe rock-'n-roll is hun leven, na achttien jaar on the road, nu nog? “Die kinderen, dat zijn eigenlijk ook nog twee platen die we in eigen beheer hebben uitgebracht,” lacht Paternoster. “We hebben meer verantwoordelijkheden, daar kan je niet buiten.” “Je moet ook meteen de knop omschakelen als je thuiskomt,” zegt Van Dijck. “Het is zoals een snelkookpan die dichtgeklemd op het vuur staat en begint te trillen," grijnst Paternoster. "Tot je op een concert komt, en dan bam! Het deksel eraf.”

Lost in Zoom nation
In enkele nummers op Poetic rivals bezingt Paternoster de roes van de alcohol. “Ik wilde terugkeren naar dat gevoel dat je jezelf moed indrinkt om op een meisje af te stappen,” vertelt Paternoster. “Eigenlijk is dat toch de max? Als je alles zou durven, zou je je daar minder bewust van zijn of van genieten.” Ook in de studio waren er weleens twijfels.

“Het ene moment waan je je de king of the world, het andere vraag je je af wat je aan het doen bent.” Terwijl Tattooed smiles vaak terugblikte op voorbije relaties, gaat Poetic rivals meer over mentale escapades, zegt Paternoster. “Ik zing minder over ervaringen uit het verleden, meer over momenten waar je naar verlangt. Ook omdat ik veel songs heb geschreven in een periode dat je niet naar buiten kon.”

Voor een van de meer ingetogen momenten op de plaat zorgt 'Losing a friend.' Is het tweetal elkaar nooit kwijtgeraakt onderweg? “Ja, een paar keer, in een verloren internetconnectie op Zoom,” lacht Paternoster.

Hij dacht toch ook even aan een soloplaat? “Noodgedwongen heb ik de voorbije jaren veel songs alleen geschreven. Ik speelde even met het idee om die zelf uit te brengen. Maar omdat corona zo lang duurde, begon ik te twijfelen of er wel iemand op mijn solovlucht zat te wachten. Na zo'n lange tijd wil je toch dat je helden weer opstaan?” “Ik denk dat we echt op het beste level zitten qua broederschap,” vindt Van Dijck. Paternoster stemt in. “We kunnen makkelijker praten. Daarvoor zaten er iets te vaak managers tussen.”

“I am the person that I want to be,” klinkt het in 'Mr. Big Mouth'. Hoe letterlijk moet je dat nemen, na een half leven vol rock-'n-roll? “Ik heb soms nog iets te veel een zorgenhoofd,” zegt Van Dijck. “Maar ik zit wel héél dicht bij waar ik wil zitten.” “Ik ook,” knikt zijn confrater. “Mijn ultieme levensstijl is om nooit stress te hebben. Een paar dagen geleden was de lift in het gebouw waar we wonen stuk. Als mede-eigenaar voelde ik ineens in mijn buik dat dat keiveel geld ging kosten. Toen besefte ik: dat heb ik al zeer lang niet meer meegemaakt. Het is een gevoel waar ik zoveel mogelijk van wil wegblijven. Ik dacht, amai, dat ik daar al zo lang in geslaagd ben! Ik was fier op mezelf.”

Wordt het straks niet stressen als Paternoster eindelijk ontmaskerd wordt in The masked singer? “We gaan het zien,” grijnst Van Dijck.

Poetic rivals verschijnt op 31 maart (Universal)