Danny Willems, fotograaf van Arno: 'Wij hadden geen woorden nodig'

Danny Willems stond vijftig jaar aan de zijde van Arno, als fotograaf en als vriend. Voor BRUZZ selecteerde hij tien foto's om door die vijf decennia te reizen.

“Dit jaar vierden we ons gouden jubileum,” vertelt Danny Willems, de fotograaf die vijftig jaar aan de zijde van Arno stond. Als beeldenschieter, hoezenontwerper, lichtman, scenograaf, maar vooral ook als vriend. Het aantal foto’s dat hij van Arno maakte, van zijn eerste band Freckleface tot zijn allerlaatste solovlucht, is ontelbaar. Een schatkamer, waaruit hij hier tien dierbare beelden plukt om door die vijf decennia te reizen.

“Ik heb Arno ontmoet in 1972, via Paul Decoutere, die toen mijn beste vriend was. Paul was een muzikant, maar om den brode baatte hij een kledingwinkel uit in Oostende, de Tuf Tuf Club. Het was de tijd van Swingin’ London en Carnaby Street, Arno liep er op een dag langs, werd verleid door de hippe outfits en raakte aan de praat met Paul. Arno speelde toen mondharmonica, en Paul vroeg hem om samen muziek te maken. Hij overtuigde Arno zelfs om te zingen, terwijl hij een stem van schuurpapier had.”

“Ik had een camera gekocht en wilde fotograaf worden, en dus fotografeerde ik mijn vrienden. Ik werkte in een industriële fotostudio in Blankenberge, ik was de enige met een auto. En dus voerde ik Paul en Arno naar hun eerste optredens. Arno intrigeerde mij. Hij was een zonderling, mensenschuw, meestal stond hij ergens in de hoek van een café. Maar op het podium transformeerde hij van een stotteraar in een entertainer. Dat was fascinerend om te zien.”

“Ik vertoefde toen bijna voortdurend in Oostende, in 1974 ben ik er ook gaan wonen. Arno en ik zagen elkaar constant. Zo is onze band ontstaan. Maar Arno was een vrije geest. Hij leefde voor het moment en het plezier, voor de muziek en de vrouwen. Hij was een einzelgänger, iemand die wist wat hij wilde. Muzikant worden, een rockster, zoals de artiesten in de NME.”

“Wat ons bond, was dat wij beiden onze weg moesten zoeken. Er was niets georganiseerd, alles was nieuw. Ik deed de grafische vormgeving van Tjens Couter en T.C. Matic, ging zelf lettervellen kopen voor de hoezen en hield mijn ogen open op de grafische afdeling van de fotostudio.”

“Een jaar nadat Arno naar Brussel trok, ben ik hem gevolgd. Dat was een ongelofelijke periode, de hele wereld ging open, wij stonden onder stoom. Alles wat we altijd gewild hadden, was opeens mogelijk. En het lukte ons.”

“Midden jaren 1990 tekende Arno bij een Frans label. Zij wilden van hem een ster maken. Arno is daar even in meegegaan. Hij draaide zijn eerste film, liep met modellen aan zijn arm, de wereld lag aan zijn voeten. Ik had toen een carrière uitgebouwd met videoclips en commercials. Ik zat veel in het buitenland, ik verdiende voor het eerst geld met mijn werk. We hebben toen een paar jaar nauwelijks nog samengewerkt. En toch ging er nooit een week voorbij zonder dat wij elkaar belden. In die periode noemden we elkaar yuppies, young urban professionals. Wij waren dat, maar dan meer in de alternatieve sfeer.”

“Zoals de meesten, en ikzelf ook, werd Arno niet graag gefotografeerd. Iedereen heeft een beeld van zichzelf, en dat strookt niet met wat je op de foto ziet. We hadden soms heftige discussies over welke foto we zouden gebruiken. Doorgaans won hij. Later kwam hij daar dan op terug: ‘Shit, dat beeld was beter geweest.’”

“Goeie vrienden laten elkaar de ruimte, zoals in een goed huwelijk. We stelden ons soms vragen bij elkaars werk, maar dat is vriendschap. Als ik hem nodig had, was hij er. Dat is voor mij altijd belangrijk geweest: ik kon hem op eender welk moment bellen. Het besef dat dat niet meer kan, maakt mij enorm verdrietig.”

“Sinds hij kanker had, hebben we heel veel tijd samen doorgebracht. Ik bracht hem naar het UZ en daarna dronken we iets. Soms begon hij te praten, of ik, en ontstond er een gesprek, even vaak zeiden we niets. Wij begrepen elkaar zonder woorden, zoals een oud koppel. Niets hoefde nog. Een blik, een lach, kleine dingen van waarde waar je vroeger nooit op lette omdat je met andere dingen bezig was. Dat was verrijkend.”

“Arno staat voor een bepaald soort leven. Voor vrijheid. Tijdens zijn laatste concerten, toen hij wist dat hij terminaal was, heeft hij enorm veel mensen hun hart geopend. Hij toonde hun dat ondanks alles het leven het leven waard is. Hij heeft er alles uitgehaald.”