De Stoemp! die deze week in het RITCS Café wordt geserveerd, smaakt naar naaldbomen en geurt naar malse regen. Met dank aan de nieuwe De Nieuwe Lichting-laureaat Portland, die in de voetsporen van Tamino mag treden.
© Guy Kokken
“Ik heb journalistiek gestudeerd,” waarschuwt Jente Pironet me wanneer ik hem in de bruine Brusselse kroeg Les Brasseurs enkele pieren uit de neus probeer te halen. “Ik weet hoe het werkt. Ik zeg terloops wat dingen, en jij verwerkt die dan als grote bekentenissen in je stuk.” Pironet, een spraakwaterval, zegt het met een glimlach. Hij vertelt héél véél terloops, zoveel dat Portland-toetseniste en zangeres Sarah Pepels die hem vergezelt er maar weinig woorden tussen krijgt.
Dat zijn deelname aan Idool in 2011 één grote grap was waar hij niet meer aan herinnerd wil worden, ratelt hij. Dat hij lang heeft zitten tobben over wat hij nu met zijn leven wilde doen. En dat hij voor journalistiek koos, aan de Eramushogeschool in Brussel, omdat hij verhalen wilde vertellen. “Op mijn achttiende was ik nog niet volwassen genoeg om te beslissen of ik met muziek verder wilde gaan of niet. Thuis vonden ze ook dat ik eerst maar een deftig diploma moest halen.”
Dat diploma heeft hij intussen gehaald. En sinds september is Pironet ook afgestudeerd aan de pop- en rockopleiding van de Hasseltse hogeschool PXL, net als elektronicaman Gill Princen. Pepels en drummer Arno De Bock zitten er in hun laatste jaar. De wortels van Portland schieten dieper terug dan PXL, vertelt Pironet. “De band bestond al een paar jaar. Eerst solo, dan in duo met een andere zangeres, daarna met iemand op elektronica die nu al weg is, en pas later met onze drummer. Het is goed dat Portland zo geleidelijk gegroeid is, zonder er meteen met een masterplan te staan. Soms moet je vertrouwen op het toeval. Zoals toen ik Sarah ben tegengekomen, godzijdank.”
Hoe is dat gelopen, dan?
Sarah Pepels: Ik zocht een kot en kwam terecht in het Muzikantenhuis.
Het wat?
Pepels: (Lacht) Dat is een gebouw in Hasselt waar veel muzikanten die aan de PXL studeren, samenhokken. Het ligt op een industrieterrein langs het kanaal.
Jente pironet: Er zijn geen buren, je kan er zoveel lawaai maken als je wilt. We speelden er constant muziek, hielden er feestjes. Het was een gekkenhuis.
Pepels: Ik had een kamer tegenover Jente, we kwamen elkaar tegen op de eerste dag en... bam.
pironet: We begonnen muziek te maken en ik dacht, what the hell, dit klinkt super!
Waarom vernoem je je eigenlijk naar een stad in de VS? De geniale serie Portlandia? Verliefd op haar singer-songwritersscene?
pironet: Dat laatste! Een paar jaar geleden zag ik de film Good Will Hunting. Daar zitten veel songs van Elliott Smith in. Ik raakte geobsedeerd door hem, door zijn tragische einde en zo, en door zijn album XO. Elliott Smith heeft lang in Portland gewoond, en dan ben ik daar alles over gaan opzoeken. Zo bleek Portland de groenste stad van de VS, wat ik cool vond. Er wonen veel hipsters, er zijn overal koffiebars, iedereen is er voor de legalisering van marihuana en haar grootste exportproduct zijn rozen. (Lacht) Maar het leukste zijn de naaldbomen. Ik heb een obsessie met naaldbomen. Don’t ask why.
Why?
Pironet: Euh... ik vind dat gewoon extreem mooie bomen.
Die uitleg volstaat niet, kerel.
Pironet: Oké... (Denkt na) In de streek waar ik ben opgegroeid, Scherpenheuvel, zie je die bomen ook vaak, met die zanderige bodem. In Averbode heb je de ‘Lekdreef’, met al die crèmekarren. Niks heerlijkers dan aan een ijsje likken en naar naaldbomen turen. (Lacht) En ook: als kind hadden we in onze familie één grote traditie: tussen kerst en nieuw gingen we met iedereen op midweek in Center Parcs, ergens in Noord-Limburg. Dat was voor mij de fijnste tijd van het jaar. Die parken stonden ook vol met naaldbomen, ze zijn voor eeuwig in mijn ziel geëtst. Voilà.
Pepels: Als hij het zo vertelt, dan ruik ik meteen die bomen. Ik ben half-Duits. De grootouders van mijn moeders kant wonen in Duitsland. Die bergen en heuvels in Neustadt, waar ik als kind vaak rondliep, zijn ook begroeid met naaldbomen.
Pironet: Eerst wilde ik de band Needle Leaf Trees noemen. Dat is bijna nog moeilijker uit te spreken dan Hypochristmutreefuzz. Bijna. (Lacht)
Mijn moeder denkt wellicht: de miserie heeft toch iets goeds opgeleverd
Ik hoor jullie single ‘Pouring rain’ zo door dat bos waaien. De muziek is heel erg dromerig, en de glinsterende samenzang zweeft tussen weemoed en hoop.
Pironet: Die song bestaat al een jaar of tien, het is een van de eerste liedjes die ik ooit heb geschreven. Ik herken er nog steeds veel van mijn jonge zelf in. Mijn ouders waren gescheiden, en met mijn stiefvader en -moeder schoot ik niet op. Laat ik het erop houden dat mijn puberteit een kleine ramp was. Dat liedje symboliseert die kapotte jeugd. Ondertussen heb ik dat wel leren loslaten.
Wat vindt je moeder van dat nummer?
Pironet: Ik weet niet of ze echt weet waarover het gaat... Wellicht wel, maar ik denk dat ze het een klein beetje verzwijgt. Misschien is ze wel blij dat de miserie toch iets goeds heeft opgeleverd.
‘Pouring rain’ heeft meer dan een miljoen streams op Spotify. Hoe heb je dat geflikt?
Pironet: Toeval. Voor mijn bachelorproef heb ik onderzocht waarom liedjes wel of geen airplay krijgen, hoe playlists van streamingsites werken. Gaandeweg heb ik beseft dat ‘Pouring rain’ qua structuur een schoolvoorbeeld is van al de parameters waaraan zo’n succesnummer moet voldoen. Het zijn geen moeilijke akkoorden, de stem komt snel, de pre-chorus valt al na dertig seconden, dan verdubbelt het tempo. Er zijn telkens nieuwe triggers die je aandacht vasthouden.
Alsof je de formule van Coca-Cola hebt gekraakt. Vanaf nu schrijf je enkel nog hits!
Pironet: Haha, nee, ik ga dat nooit bewust gebruiken voor een liedje.
Verlies je eigenlijk niet wat van je buikgevoel door popmuziek te studeren?
Pepels: Soms betrap ik mezelf erop dat ik zit uit te vlooien waarom een bepaalde song zo hitgevoelig is. Maar ik pas dat niet toe op onze eigen nummers, nee.
Pironet: Mijn liedjes zijn supersimpel, daar heb je geen muziektheorie voor nodig.
Twee jaar terug konden jullie in de finale van de Rock Rally geen vuist maken. Voelt De Nieuwe Lichting winnen als een revanche?
Pironet: (Zucht) In de Rock Rally liep alles fout. Er was weinig tijd om te soundchecken, we werden wat cynisch aangekondigd als ‘dat bandje van PXL’ en we hadden het idiote plan opgevat om een nieuwe song voor het eerst live te spelen. Kortom, het was mijn slechtste live-ervaring ooit. Na het optreden ben ik drie uur door Brussel gaan dolen. De Nieuwe Lichting winnen deed dus deugd, ja. Sarah en ik zijn nogal fan van ‘synchronisatie’: door constant de beste versie van jezelf te zijn, kruisen goeie dingen je pad en dwing je kansen af. Die filosofie begint eindelijk vruchten af te werpen. (Lacht)
Portland
12/5, 13.00, Vk*
Stoemp! 17/5, 21.00, RITCS Café
8/11, 20.00, Ancienne Belgique
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.