HAAi toont haar tanden op CORE: 'Soms voelt mijn hoofd als een doos vol kikkers'

De tweede editie van het CORE Festival is kwistig met roesmiddelen. Niet in de vorm van wit poeder of in acid gedoopte pillen, maar met muziek. Zoals de in euforie en endorfines gedrenkte techno van de geëngageerde Australische dancerevelatie HAAi.

Na zijn nog ietwat aarzelende ontgroening vorig jaar is CORE, het ‘boetiekfestival’ waarmee Tomorrowland en Rock Werchter hun voet in de hoofdstad neerpootten, in sneltempo volwassen geworden. Zijn nieuwe affiche is bezaaid met lekkers uit de rock, pop, hiphop en de dance. Lees even mee: Angèle, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, NxWorries (met Anderson .Paak), Pusha T, Little Simz, Jpegmafia, M I M I, alt-J, Unknown Mortal Orchestra... De minder bekende namen zijn niet minder succulent, zoals DOMI & JD Beck, Jamie 3:26, Yussef Dayes, Eliza Rose en HAAi.

Die laatste is het in psychedelische kleuren gedrenkte danceproject van de Australische dj en producer Teneil Throssell. De mix van techno, house, trance en rock die ze bij elkaar stooft, is caleidoscopisch, wars van oogkleppen en ongeschreven danceregels. Nu de dancescene corona uit de kleren heeft geschud, is er een nieuwe generatie dj’s opgestaan die inclusie, togetherness en spiritualiteit hoog in het vaandel dragen. Dansen is meer dan ooit loskomen. Van jezelf, van de chaos. Het debuut van HAAi heet niet voor niets Baby, we’re ascending. Dansen is vieren dat je leeft.

Voor Throssell begon het allemaal in Karratha, in het westen van Australië. Een onooglijke stadje, afgezoomd met azuurblauwe wateren waar het wemelt van de haaien. “Maar daar heeft mijn naam natuurlijk niets mee te maken,” grinnikt ze van in een bus in Londen, waar ze nu bijna twaalf jaar woont. “Ik ben een fervente verzamelaar van obscure funk- en psychedelische rockplaten. Een van mijn favoriete songs heet ‘Haai’, een nummer van Panbers, een Indonesische cultband uit de jaren 1970. Ik haal Nederlandstalige interviews weleens door Google Translate, en dan lees ik ‘Shark says this, Shark says that’. Zeer geestig. Ik vind het ook gewoon cool dat iedereen er iets anders in hoort.”

Is het dan een toeval dat de robotstem in je liedje ‘I’ve been thinking a lot lately’ het heeft over “this lonely blind shark that lives in solitude”?
Teneil Throssell: Goed gespot. (Lacht) Ik vond het ironisch om een computergegenereerde stem te laten nadenken en met emoties op te zadelen. We hebben recent ervaren hoe AI op een steeds nadrukkelijkere manier een plek opeist in onze levens, dus we moeten daarover nadenken. Sowieso ben ik altijd geïntrigeerd geweest door machines met menselijke kwaliteiten. Het idee van die haai kreeg ik nadat ik een documentaire van David Attenborough had gezien over de Groenlandse haai. Die dieren leven hun hele leven in eenzaamheid. En dat leven is best lang: ze kunnen honderden jaren oud worden. De meeste van die dieren zijn dan ook nog eens blind omdat er een specifieke parasiet hun ogen aantast. Wat voor een leven hebben die arme dieren? Hoe vinden ze ooit een partner? Die gedachte vond ik passen bij die robostem.

Dat klinkt als een droevig, eenzaam bestaan. Voel je je verwant met hen?
Throssell: Als producer zit je vaak in je eentje te klooien, dat kan best eenzaam zijn, ja. Zeker als je een plaat maakt, spendeer je heel veel tijd in je uppie. Misschien was ik een Groenlandse haai tijdens het maken van Baby, we’re ascending. Alleen wat jonger, en met een beter zicht. (Lacht)

Je debuutalbum verscheen een jaar geleden, net toen alles weer open mocht na corona. Gaf de knaldrang een extra boost?
Throssell: Ik heb inderdaad een vliegende start genomen. Iedereen zei natuurlijk op alles ja, omdat het weer kon. Ik ook. Ik vloog van hier naar ginds, niet zelden de oceaan over. Tegen dat Glastonbury eraan kwam aan het begin van de zomer, zat iedereen al op zijn tandvlees. Ik kijk uit naar het nieuwe festivalseizoen, maar ik ga erover waken dat mijn persoonlijke en professionele leven meer in balans zijn. Ik wil meer controle. Soms was ik een paar maanden aan één stuk weg, dat is niet bevorderlijk voor je relatie. Nu, de ride was wild, maar ook fantastisch en een ongelofelijk succes. Ik zou het allemaal opnieuw doen. Leven uit een reiskoffer is soms pijnlijk, maar stiekem hou ik wel van dit bestaan.

Ik prijs mezelf ontzettend gelukkig dat ik van muziek kan leven. Voor ik dj’de en producete, zat ik in een rockband, Dark Bells, een duo waarin ik gitaar speelde en zong. We maakten shoegaze en krautrock, heel psychedelisch. Ik wilde het absoluut maken, en ben er zelfs voor van Australië naar Londen verhuisd. Maar de realiteit was dat ik naast optreden en platen maken, ook nog verschillende andere jobs deed om rond te komen. Een band in leven houden kost veel geld, hoe klein die ook is. Ik ben kapster geweest, diende op in bars ... Ik werkte de klok rond om me een bestaan als muzikant te veroorloven.

Was dat uiteindelijk de reden voor je carrière-switch?
Throssell: De voornaamste reden is dat Dark Bells gesplit is, wat ik zeer jammer vond. Ik verzamelde toen al een tijdje obscure funk- en psychrockplaten, en die begon ik te draaien in de cafés waar ik werkte. Ik leerde een nieuwe, open-minded wereld kennen. Eentje waarin ik niet in een repetitieruimte moest kruipen om met anderen songs te maken, maar de volledige autonomie had over wat ik deed.

Alles is in een stroomversnelling geraakt toen ik op een bepaald moment in de Berghain belandde, de fameuze club in Berlijn. Opeens klikte het in mijn hoofd, ik hoorde elektronische muziek voor het eerst zoals ik ze moest horen, op een perfect uitgebalanceerd geluidssysteem. Een heel krachtig, belangrijk moment. Niet dat ik plots born again techno was, maar vanaf dan begreep ik die muziek eindelijk.

Je artiestennaam is een homoniem van high. Ook in de titel van je plaat echoën de psychedelische vibes die je met Dark Bells al hoog in het vaandel droeg. Is muziek voor jou transcendentie?
Throssell: Eigenlijk is dat homoniem een gelukkig toeval, maar die psychedelica is inderdaad altijd belangrijk geweest voor mij. Je kan van de techno die ik maak makkelijk lijnen trekken naar krautrock van de jaren 1970, toen Duitse muzikanten hun gitaren met elektronica en machines begonnen te vermengen. Die repetitieve, hypnotiserende ritmes hebben de basis van techno gelegd.

Empowerment

Er zit een diepe, spirituele kracht in de dancetracks van Throssell. Het liedje ‘Human sound’, dat ze maakte samen de dichter en trans activist Kai-Isaiah Jamal en de muzikant en zanger Obi Franky, voelt haast als hymne. Throssell en Jamal wonen in hetzelfde gebouw in Londen. Toen ze elkaar ontmoetten tijdens een van de lockdowns, voelden ze onmiddellijk een diepe connectie. Aan de basis van ‘Human sound’ liggen lange gesprekken over de uitgewiste queer zwarte roots van techno en house. “Spiritualiteit is de essentie van muziek,” denk ik. “Maar ik ben niet de enige die dat belangrijk vind. Kijk naar wat James Holden doet, geïnspireerd door de fantastische Don Cherry, of Jon Hopkins op zijn laatste plaat.”

“It’s a state of mind / I could be the whole symphony,” zing je in de titeltrack van je plaat. Wat wil je daarmee zeggen?
Throssell: Dat zinnetje is bedoeld als empowerment. Voor mezelf, maar ook voor anderen, maar dan in een lyrische vorm. Je hoeft er niet per se een metafoor voor spiritualiteit in te lezen.

Voel je je empowered als je op het podium staat en een menigte bespeelt?
Throssell: Absoluut. Zoals ik zei, ben ik ongelofelijk dankbaar dat ik nu controle heb over wat ik doe, en dat ik niet meer elfendertig jobs moet combineren om rond te raken. Dat is op zich al een vorm van empowerment.

Hoelang zindert die kracht nog na zodra je dat uitzinnige publiek de rug hebt toegekeerd en van het podium bent gestapt?
Throssell: Dat kan wel een stevige comedown zijn. Je probeert een menigte te verbinden in een euforisch moment, en plots sta je daar alleen in de backstage. Vooral als je een paar dagen thuis bent tussen gigs kan het moeilijk zijn. Van die mentale gezondheid heb ik werk gemaakt, ik zorg er nu voor dat er steeds mensen zijn op wie ik kan terugvallen. Ik zoek ook naar meer structuur, dat helpt je om dode tijd te overbruggen.

Je werkt opvallend vaak samen met andere artiesten, onder meer met ambienticoon Jon Hopkins en Alexis Taylor van Hot Chip. Ik dacht dat je erop stond om alles zelf te doen?
Throssell: Klopt. Als vrouw in de elektronische muziekbusiness word je niet altijd naar waarde geschat, ik vond het belangrijk om over mijn eigen output te waken. Wat ik vooral vreemd vind, is dat je als vrouw, of queer persoon, telkens weer vergeleken wordt met een andere vrouw of queer persoon. Met een man zou je dat toch nooit doen? Alsof het nodig is om ons in een aparte categorie te zetten. Om met samen te werken, moet je je bovendien ook heel kwetsbaar opstellen. Maar Baby, we’re ascending kwam tot stand tijdens de lockdown. Ideeën kruisen met anderen gaf mij op dat moment troost, ook al zaten we niet in dezelfde ruimte.

Mede door die samenwerkingen voelt je album wat als een mixtape, het schiet alle kanten op.
Throssell: Dat klopt. En ik vind dat niet erg. Een plaat hoeft geen lineair verhaal te zijn, waarbij de ene song complementair is met de andere. Kendrick Lamar vertelt ook een krachtig verhaal zonder dat elke song inhaakt op de andere. Dat mijn album veelkleurig is, komt in de eerste plaats door de psychedelische roots van mijn muziek. Maar vooral ook door mijn hyperactieve brein. Tijdens de lockdown kreeg ik te horen dat ik ADHD heb, een diagnose die ik daarvoor altijd had weggeduwd. Door dat nu zwart op wit te weten, vielen de puzzelstukken in elkaar. Ik begreep waarom er bepaalde dingen in mijn jeugd zo gelopen waren, waarom ik op school soms niet kon volgen, hoe het kwam dat mijn hoofd af en toe voelde als een doos met kikkers – ideeën die alle kanten op sprongen. En dat er ook periodes waren waarin ik helemaal overweldigd was. Die diagnose gaf me handvatten om tussen die momenten te navigeren.

Ik besefte eveneens dat er ontzettend veel mensen zijn wier brein op dezelfde manier heen en weer stuitert als het mijne. Ik dacht, als ik er zelf open over ben en tegelijk toon dat er geen ijzeren wetten bestaan om een technoplaat te maken, steek ik anderen een hart onder de riem. De lockdowns waren geen makkelijke periode, aangezien ik de hele dag moest binnenblijven. Ook een hele dag in de studio zitten, blijft een uitdaging. Maar alles wel beschouwd is de hyperactieve kant van ADHD ook handig geweest voor mij. Ik zat nooit verlegen om energie, ondanks het vele reizen, de lange nachten, de vroege vluchten. Ik kon altijd gewoon uit bed springen en er vol tegenaan gaan. (Lacht)

Dansen op het internet

De pandemie deed Throssell nadenken over haar muziek. Ze kon onmogelijk bangers maken voor een dansvloer die niet bestond. Dus ging ze haar muziek deels vertragen. “We zijn vooral ook op een andere manier naar muziek gaan luisteren,” zegt ze. “Ruimdenkender, met meer oog voor inclusiviteit. Cancelcultuur is een dirty word, maar het deed mensen wel nadenken over hoe we bepaalde dingen meer mindful moesten aanpakken.”

Heeft die pauze de dancescene voorgoed veranderd?
Throssell: Oh, heb je even? Daar kan ik makkelijk een hele dag over doorbomen. (Lacht) Door het voortdurende openen en sluiten van het nachtleven, zijn sommigen hun vertrouwen erin kwijtgeraakt. Die financiële gevolgen zijn nog steeds voelbaar. Doordat het uitgaansleven een paar jaar is lamgelegd, is er ook een age gap ontstaan. Jongeren die normaal dance zouden ontdekken in clubs, zochten nu hun toevlucht tot het internet. Gelukkig zijn er mensen als Fred again.., die met zijn raves heel veel jong volk op de been heeft gekregen en zo een brug kon slaan naar die verloren generatie. Aan de andere kant is de community hechter geworden. Al moet ik toegeven dat topics die vorig jaar hot waren, alweer naar de achtergrond zijn gedreven.

Tot slot: krijg je soms opmerkingen over je transformatie van rocker naar dj en producer?
Throssell: Af en toe, al leg ik dat makkelijk naast me neer. Ik heb de gitaarscene ook nooit verloochend. Toen ik naar Londen verhuisde, raakte ik bevriend met The Horrors – ik maakte chicken sandwiches voor hun drummer in de bar waar ik werkte. (Lacht) Zij hebben er nooit graten in gezien om rockgitaren met elektronica te combineren. Dat vond ik altijd hartverwarmend