Jazztrio Thunderblender serveert een cocktail van orde en chaos

Achter de bulderende bandnaam Thunderblender zitten geen punks met veiligheidsspelden in hun neus, maar een beschaafd jazztrio dat zijn muziek lekker non-conformistisch opdient.

'A paradise for Sam' heette een van de tracks op Garden head, het fraaie, vorig jaar verschenen debuut van Warm Bad, die andere band van SCHNTZL-spil Hendrik Lasure. De fortuinlijke Sam in kwestie is Sam Comerford, een stadsgenoot van de pianist die in Warm Bad de sax streelt, maar met wie Lasure ook het trio Thunderblender vormt, samen met drummer Jens Bouttery.

Kan u nog volgen? Onthoud alvast dit: Thunderblender, een naam die volgens de ene doet denken aan een vileine uitdager van James Bond, volgens de andere aan een buitenissige vibrator, debuteert deze week met Stillorgan, alweer zo'n album dat bewijst hoe vernieuwend en spannend de Brusselse jazzscene is.

“Die titel verwijst naar het gehucht in Dublin waar ik ben opgegroeid,” vertelt Sam Comerford, die zeven jaar geleden in Brussel kwam studeren en vervolgens hardnekkig weigerde weg te gaan. Hijzelf prijkt op de hoes als baby, in de armen van zijn vader. “Die foto is genomen in Massachusetts. In de jaren 1980 viel er in Ierland niet veel te rapen, mijn ouders emigreerden tijdelijk naar de VS. Mijn vader heeft die foto enkele jaren geleden als postkaart gestuurd voor mijn verjaardag.”

Een plaat over zijn jeugd dus? “Wel, Stillorgan is een extreem saaie plek. De spannendste dingen waren een snelweg en de oudste mall van Ierland. (Lacht) Voor de rest wil ik de muziek laten spreken. Ik kan je wel meegeven dat héél véél gaat over chaos.”

De aan Peter Brötzmann verwante wanorde die Comerford symbolisch in het spel van zijn bas- en tenorsax legt, wordt aangevuurd door lichte dosissen elektronica en dwars drumwerk, maar vaker nog geblust door het naar de lyriek van Olivier Messiaen geurende pianospel van Lasure. “De muziek van Sam kan al eens dense en donker worden,” verduidelijkt de toetsenist, “en dan ga ik automatisch op zoek naar een tegenwicht.”

“In freejazz mis ik vaak schoonheid,” knikt Comerford. “Dingen die de gekte counteren. Daar zorgt Hendrik voor. Nu, ik ben er zeker van dat hij ook een donkere kant heeft.” Lasure legt dan weer een verklaring voor zijn tederheid in de natuur van zijn instrument. “Ik kan de piano heel hard aanslaan, maar dan denk ik, arme piano.”

Er is nog iets wat Comerford aantrekt in Lasure: “Zijn eerlijkheid. In zijn pianospel hoor je altijd een directe, sterke mening.” “Waar ik dan weer van houd, is hoe Sam ook zachtheid puurt uit zo'n enorm instrument,” riposteert Lasure. “En zijn dedication.” Comerford is een klankfreak, de bladrieten voor zijn bassax maakt hij bijvoorbeeld zelf. “Dat is uren snij- en schaafwerk, maar ze klinken beter dan degene die je in de winkel koopt.”

Eén ding nog: welke paniekaanval triggerde een titel als 'Panic redux'? “Die track vloeide voort uit 'Last minute panic' van op onze gelijknamige ep, een ode aan inspiratie die ik uit Casper en Hobbes heb geplukt,” lacht Comerford. “Gevraagd door Hobbes in welke mood hij moet zijn voor inspiratie, antwoordt Casper: 'Last minute panic.' Dat zinnetje beschreef precies mijn leven.”

Stillorgan van Thunderblender verschijnt op 11/9, www.dewerfrecords.be