Sylvie Kreusch: De zwoele kracht van suggestie

Dit najaar verschijnt de eerste solo-ep van Sylvie Kreusch. Spannend, zelfs voor de nieuwe muze van de belpop, want achter je eigen naam kan je je niet verbergen.

“Love’s a stranger / Until I see you again / And we want to know / How far that it can bend,” klonk het een dikke twee jaar geleden nog als een innige verstrengeling tussen de stem van Sylvie Kreusch en die van haar vriend, Maarten Devoldere. Onder de beschermende vleugels van Warhaus liet hij zijn muze toen proeven van grotere podia dan die waar ze als frontvrouw van het indiebandje Soldier’s Heart op had gestaan. De groep waar ze in 2013 mee doorbrak door De Nieuwe Lichting te winnen zou voor de ambitieuze zangeres uiteindelijk slechts een opstapje betekenen richting eigen pad, net als enkele opgemerkte gastvocalen bij VRWRK en MDC III.

De brandende ambitie werd kracht bijgezet met de solosingles ‘Seedy tricks’ en ‘Please to Devon’, allebei licht bezwerende, exotisch klinkende voorsmaakjes van een ep die in september moet verschijnen en ons vooral wil doen dansen. Dat Kreusch bij het schrijven van de plaat, die vorige zomer al werd ingeblikt, vaak naar Nina Simone en Nick Cave luisterde, wijst er dan weer op dat de hypnotiserende grooves de duisternis niet verjaagd hebben. Enkele videoclips bewezen intussen dat een flinke dosis drama de zangeres evenmin vreemd is.

Ook teksten worden op een theatrale, haast filmische manier gedebiteerd, waarbij de muziek meestal ten dienste staat van de suggestie. “Wil uiteindelijk iedereen niet in een film leven?” verwoordde ze het eerder dit jaar in een interview. In het geval van Kreusch dan liefst een David Lynch-film. Voorlopig speelt ze echter zichzelf, en alle rollen en verkleedpartijen die daarbij horen. Lippen gestift, glitterpeignoir aan, om dan resoluut het heft in eigen handen te nemen en, zoals op haar jongste single, naar een wervelende apotheose te stuwen: “I’m not a person who crawls for you, baby / You ain’t got nothing as strong as me, honey.