Vantage point: Tristan

De jonge muzikante Isolde Van den Bulcke alias Tristan verhuisde begin vorig jaar naar Brussel, waar ze een stek vond in het antikraakpand naast de See U-site in Elsene. Wanneer ze via de Kroonlaan de stad in fietst, wordt haar blik ter hoogte van de Gray-Kroonbrug de verte in gezogen.

“Je wordt opgeslorpt door de drukte van die doorgangsstraat, en dan krijg je plots dit weidse uitzicht,” zegt Isolde Van den Bulcke. “Aan de ene kant zie je Elsene, aan de andere Etterbeek. En onder jou gaapt de diepte. Die voel je niet als je hierover rijdt.”

Ze blijft hier soms ook echt staan mijmeren, zegt ze. De voorbije jaren waren voor haar een rollercoaster. Op relationeel vlak, maar ook haar vertrouwde Gent achterlaten was een sprong in het diepe. In Brussel rondde Van den Bulcke zopas haar master jazzzang af aan het conservatorium. Net toen ze hier goed en wel geland was, legde corona alles lam. “De dynamiek die Brussel zo eigen is, viel helemaal stil, maar eigenlijk vond ik het best aangenaam om zachtjes door de stad gemasseerd te worden. Rondwandelen zonder overprikkeld te worden of te verdwalen in de hoeveelheid was een cadeautje.”

Het voorbije anderhalf jaar leerde Van den Bulcke veel over zichzelf. “Zeker als muzikant viel alles plots weg, je werd verplicht om stil te staan. Ik heb ingezien dat muziek superbelangrijk is, maar niet alles. Er is ook een leven ernaast, met mensen die je graat ziet. Aan het conservatorium had ik een soort van bewijsdrang ontwikkeld, ik wilde vooral slimme composities maken, alle moeilijke noten halen en coole akkoorden spelen. Nu werk ik veel gevoelsmatiger.”

Ze vertelt hoe de herevaluatie van zichzelf als muzikant die corona in gang zette van haar ook een eerlijkere artiest maakte. “Ik wil niet meer schrijven over iets wat ik niet voel. Ik werk op dit moment aan mijn debuutplaat, de songs zijn één groot verwerkingsproces. Als er geen corona was geweest, had ik die nummers misschien niet geschreven. Of toch niet op die manier. Je was echt verplicht om dieper in jezelf te kijken en jezelf in vraag te stellen. Wat wil ik? Wat heb ik nodig? Wat maakt mij gelukkig?”

De grootste vaststelling tijdens de cesuur die corona installeerde? “Alles is chill. (Lacht) Oké, dat is een cliché, maar ik wil me zeker niet overhaasten en meegaan in de snelheid van het leven. In de verte zie ik opnieuw die zenuwachtigheid van voorheen opdoemen. Binnenkort brengt iedereen weer platen uit en dan moet ik mijn plek daartussen vinden. Deze lp is megabelangrijk voor mij. Ik ben er echt trots op. Ik zou het doodjammer vinden als ze niemand bereikt. Zoveel muzikanten treden ook weer op, en dan denk ik: fuck, moet ik niet het podium op? Terwijl dat in de aanloop naar het album bizar zou zijn.”

Toch laat ze zich niet afschrikken door de heropleving. “Ik bescherm mezelf, ik wil er niet te veel van verwachten, anders ga ik teleurgesteld worden. De verwarrende maatregelen van een paar maanden terug vond ik heel vermoeiend. Ik verdronk erin. Soms had ik ook wel last van fomo, omdat mijn vrienden naar feestjes gingen en ik de regels toch wilde volgen. Maar dan dacht ik: mis ik dat nu? Niet echt.”

“In Brussel ben ik beginnen te genieten van het solitaire leven,” zegt Van den Bulcke terwijl ze nog één keer naar de dynamische skyline van het Elsense achterland tuurt. “Ik kan heel uitbundig zijn, maar tegelijkertijd ben ik niet voortdurend op zoek naar sociaal contact. Eigenlijk heb ik rustig zijn eindelijk omarmd.”